Αν είσαι Λίβερπουλ πονάει η καρδιά σου βλέποντας τον Μινιολέ, τον Κάριους, τον Λόβρεν, τον Μάτιπ, τον Μορένο και τα άλλα «παιδιά» να παριστάνουν τους ποδοσφαιριστές, τους τερματοφύλακες, τους αμυντικούς, να βγάζουν χρήματα παίζοντας ποδόσφαιρο και να φοράνε τη φανέλα της τιμημένης Λίβερπουλ.
Προσωπικά η καρδιά μου σκίζεται στα δυο, σαν να κόβει η καρδιά ενός μαρουλιού το φιλέτο τόνου, όταν βλέπω αυτόν τον τραχανοπλαγιά, τον γιδοτσοπάνη, τον Ραϊμόντας Ζουτάουτας της Βρετανίας, τον Τζόρνταν τον Χέντερσον με το όνομα, να φοράει το περιβραχιόνιο του αρχηγού και να τον αποκαλούν «νέο Τζέραρντ». Υποφέρω. Ξεστομίζω πράγματα κατά τη διάρκεια των αγώνων για τα οποία ντρέπομαι. Έχω κοντέψει αρκετές φορές να σπάσω την τηλεόραση. Αλλά εν πάσει περιπτώσει το θέμα μας εδώ πέρα, δεν είναι ο Χέντερσον αλλά οι αμυντικοί, όσο κι αν η ανασταλτική λειτουργία μιας ομάδας δεν είναι θέμα αποκλειστικά των αμυντικών αλλά ολόκληρης της ομάδας.
Μαύρο χάλι
Η Λίβερπουλ έχει δυο τερματοφύλακες «πρώτης γραμμής» - κι όλοι εδώ ξεσπούν σε γέλια - αλλά θέλει το Γενάρη να πάρει τον Κασίγιας. Η Λίβερπουλ όλο το καλοκαίρι περίμενε να τελεσφορήσει ο έρωτάς της για τον Φαν Ντάικ και τελικά δεν πήρε άνθρωπο για το κέντρο της άμυνας. Η Λίβερπουλ πέρυσι έπαιζε με αριστερό μπακ τον Μίλνερ και φέτος παίζει με τον «αναγεννημένο Μορένο», που πέρα από ωραία ομοιοκαταληξία, δεν έχει κανένα άλλο ενδιαφέρον.
Κάνε μια στάση εδώ: «Η μαγεία της Λίβερπουλ κρύβεται στον κόσμο της»
Η Λίβερπουλ - ο Κλοπ συγκεκριμένα, για να μην λέμε γενικότητες - μπορούσε να ενισχυθεί πραγματικά και ποδοσφαιρικά το καλοκαίρι, να πάρει έναν πραγματικά καλό κεντρικό αμυντικό, έναν αξιόπιστο τερματοφύλακα κι ένα κανονικό πλάγιο μπακ και να βελτιώσει κατά 50% τουλάχιστον την εικόνα της αμυντικής του λειτουργίας. Δεν το έκανε. Και τώρα οι φίλοι της ομάδας κλαίνε και όλοι οι άλλοι γελάνε με τα χάλια μας.
Υπάρχουν ελάχιστα πράγματα σ' αυτό τον κόσμο που είναι χειρότερα από την άμυνα της Λίβερπουλ. Υπάρχουν αμέτρητα πράγματα που είναι καλύτερα από την άμυνα της Λίβερπουλ.
Διαλέξαμε μερικά και βουαλά:
1. Ένας τενεκές με φέτα. Μπορεί κάποιος να σκοντάψει πάνω του και να χάσει τη μπάλα, πράγμα που δεν θα του συμβεί ΠΟΤΕ αν τον μαρκάρει ο Λόβρεν.
2. Τρεις προπονητικοί κώνοι. Όχι ο Μάτιπ, ο Μινιολέ και ο Μορένο, τρεις άλλοι. Κανονικοί.
3. Ο Μένιος Φουρθιώτης. Όταν χορεύει μπορεί πραγματικά να τρομάξει ακόμα και τον Λουκάκου.
4. Η τρύπα του ντόνατ.
4. Ένα πιάτο κινόα με αβοκάντο.
6. Ο Πασχάλης Τσαρούχας ως «Πέτρος Αλισσανδράτος» στο «Παιχνίδι της Συγνώμης». Εκείνος πήρε μεταγραφή στην Ίντερ. Ο Μινιολέ, ποτέ.
7. Η γραμμή Μαζινό.
8. Ο βαλές. Τουλάχιστον αυτός κόβει στην «Ξερή».
9. Ένα τσιουάουα. Δείχνει λιγότερο φοβιστικό από τον Γκόμεζ, αλλά κάποιον μπορεί να δαγκώσει. Το σκυλί. Όχι ο Γκόμεζ.
10. Ένας κουνουποδιώκτης.
