Τώρα που κάπως κόπασαν οι κατάρες για τον Σέρχιο Ράμος, σταμάτησε το «γλέντι» για τον Κάριους (και η αστυνομία του Λίβερπουλ ψάχνει μέσω social media τους Αγγλάρες που απείλησαν ότι θα τον σκοτώσουν), τώρα που έσβησαν τα φώτα στο Κίεβο και στέγνωσε η σαμπάνια στη Μαδρίτη από τους πανηγυρισμούς, ήρθε η στιγμή να παραδεχτούμε όλοι, φίλοι της Ρεάλ και haters, ότι αυτό που κατάφερε φέτος η «Βασίλισσα», μπορεί να το χαρακτηρίσει μία και μόνο λέξη: είναι Α-Δ-Ι-Α-Ν-Ο-Η-Τ-Ο.
Την ώρα που η Παρί έκανε κουρελόχαρτο το Financial Fair Play και έδωσε έναν προϋπολογισμό αφρικανικής χώρας για να πάρει Νεϊμάρ και Εμπαπέ, η Μπαρτσελόνα «έσκασε» πολλά παραπάνω απ’ όσα πήρε από τον Νεϊμάρ αποκτώντας Ντεμπελέ, Κουτίνιο και Παουλίνιο, η Σίτι κάλπασε όλη τη χρονιά, η Ρόμα έκανε την υπέρβαση της ιστορίας της και η Μπάγερν με τη Γιουβέντους έπαιξαν τα τελευταία τους χαρτιά, την ώρα που η Λίβερπουλ έπαιξε την καλύτερη μπάλα στην Ευρώπη με ή χωρίς Κουτίνιο από τη φάση των ομίλων μέχρι τον τελικό, πήγε πάλι και το σήκωσε η Ρεάλ… Σε μια χρονιά γεμάτη προβλήματα, γκρίνια, ελάχιστες μεταγραφές, αμφισβήτηση, τραυματισμούς, ανεπαρκές ρόστερ, κορεσμό από τα δυο συνεχόμενα Champions League. Πάμε να δούμε τι κατάφερε η Ρεάλ Μαδρίτης, όχι απλά κόντρα σε όλους και όλα, αλλά κυρίως κόντρα στην ίδια τη λογική:
1. Η Ρεάλ δαπάνησε για μεταγραφές 40,5 εκατομμύρια ευρώ και εισέπραξε από πωλήσεις 128 εκατομμύρια. Ισοζύγιο; +87,5 εκατομμύρια ευρώ! Και καταλαβαίνουμε όλοι πόσο παράδοξο είναι αυτό σε μια ομάδα που κάνει κουμάντο ο Φλορεντίνο Πέρεθ, ο άνθρωπος που όταν έχει στην τσέπη 100 μύρια, τον βαραίνουν και θέλει να τα ξοδέψει το συντομότερο δυνατόν διότι αλλιώς περπατάει στραβά.
2. Η Ρεάλ είχε να αντιμετωπίσει από το καλοκαίρι τις κακομάθειες και τις γκρίνιες του Κριστιάνο. Και την τιμωρία του. Και τους παραλογισμούς του «θέλω όσα πήρε και ο Μέσι συν ένα ευρώ παραπάνω».
3. Το πρωτάθλημα χάθηκε ουσιαστικά από το Γενάρη. Και καταλαβαίνουμε όλοι πόσο βαρύ κι ασήκωτο μπορεί να είναι αυτό για τη διοίκηση, τους οπαδούς, τους παίκτες, πόσο μεγάλη πίεση δημιουργεί στον οργανισμό, ειδικά όταν καλπάζει προς τον τίτλο η Μπαρτσελόνα. Στην πορεία χάθηκε και το κύπελλο. Και έμεινε μόνο το Champions League ως στόχος, αλλά πολύ μακρινός και πολύ θολός: πώς θα το πάρει έτσι που παίζει; Γίνεται να το πάρει τρίτη συνεχόμενη χρονιά; Εδώ δεν το πήραν άλλες κι άλλες ομαδάρες όχι τρεις φορές στη σειρά, αλλά ούτε καν δυο.
4. Υπήρχαν (και ίσως υπάρχουν ακόμα) κουβέντες περί απομάκρυνσης του Ζιντάν εδώ και τρεις μήνες και ματιές προς Λεβ, Ποτσετίνο (πριν ανανεώσει), Κλοπ και 3-4 ακόμα περιπτώσεις. Συνοδευόμενες από την ατάκα «και τρίτο Champions League να πάρει ο Ζιντάν, το καλοκαίρι θα φύγει».
5. Ο βασικός φορ της ομάδας, σκόραρε με ρυθμούς «Σάντορ Τόργκελε» ολόκληρη τη χρονιά. Ο Γκάρεθ Μπέιλ ήταν τραυματίας τη μισή χρονιά κι όταν επέστρεψε δεν λογιζόταν ως βασικός. Για τον Κριστιάνο τα είπαμε. Άρα, το πάλαι ποτέ «BBC», η επιθετική τριπλέτα που στα ντουζένια της έβαζε καμιά εκατοστή γκολ, ήταν πρακτικά απενεργοποιημένη.
6. Για τον Κέιλορ Νάβας, υπάρχει μια γκρίνια που κρατάει εδώ και χρόνια: είναι κοντός, είναι Κοσταρικανός, είναι αντι-εμπορικός, δεν είναι όμορφος, δεν έχει ωραίο μαλλί, δεν είναι Ντε Χέα. Μιλάμε για τον τερματοφύλακα που είχε σημαντικότατη συμβολή στα δυο συνεχόμενα Champions League κι όμως κάθε του λάθος, έμπαινε στο μικροσκόπιο. Και πήγαν και του πήραν για μπακ-απ έναν τύπο που λέγεται Κασίγια. Δηλαδή «Κασίγιας» χωρίς το «ς». Σαν να πάει η Γιούβε να πάρει τον Μπουφό. Η Γιουνάιτεντ τον Σμάιχε. Ή ο Ολυμπιακός τον Κοστάντζ.
8. Η μισή ομάδα έβρισκε κάποιον λόγο να γκρινιάζει. Ο Κριστιάνο επειδή είναι γκρινιάρης. Ο Μπέιλ επειδή ήθελε να παίζει παραπάνω. Ο Μόντριτς επειδή μεγάλωσε και σκεφτόταν/σκέφτεται ότι ίσως ήρθε η ώρα να αλλάξει σελίδα. Ο Κόβατσιτς διότι δεν έβρισκε το δρόμο για την 11άδα και πολύ συχνά. Ο Μπενζεμά διότι τον φώναζαν «Αλέκο Τάτση της Ιβηρικής» και στράβωνε. Ο Ασένσιο και ο Λούκας διότι νιώθουν ότι πρέπει να είναι βασικούρες και να μην μπαίνουν σε ένα συνεχές rotation. Γενικά (δεν) είμαστε μια ωραία ατμόσφαιρα.
9. Η καλοκαιρινή επιμονή στα «δικά μας παιδιά», τους Μαγιοράλ και τα λοιπά φυντάνια από τα σπλάχνα της ομάδας, δεν βγήκε. Κανένας μικρός δεν μπόρεσε να σηκώσει το βάρος της ευθύνης, έλειψαν πολύ τα γκολ οι ασίστ του Μοράτα και του Χάμες, υπήρχαν πολλοί τραυματισμοί (αρκετοί απ’ αυτούς το ίδιο διάστημα) και η Ρεάλ έμεινε ουσιαστικά με μια 11άδα πλύνε – βάλε κι άλλους δυο – τρεις παίκτες πρώτης γραμμής που μπορούσαν να έρθουν από τον πάγκο. Φτάνουν για τρεις διοργανώσεις; Η λογική λέει ότι δεν φτάνουν ούτε για μια.
Δεν τελειώσαμε...
Το ακόμα πιο αδιανόητο ξέρετε τελικά ποιο είναι; Ότι η Ρεάλ πήρε το 13ο και τρίτο συνεχόμενο και αντί να ηρεμήσει ολόκληρος ο οργανισμός, αντί να γιορτάζουν και να χαίρονται, μοιάζουν σαν να έχασαν 5-0: ο Κριστιάνο στα καπάκια μετά τον τελικό έμοιαζε να αποχαιρετάει την ομάδα, ο μεγάλος πρωταγωνιστής του Κιέβου, Γκάρεθ Μπέιλ, έριχνε μπηχτές στο Ζιντάν και έλεγε «θα δω με τον ατζέντη μου τι θα κάνω το καλοκαίρι» (κι ας έχει συμβόλαιο μέχρι το 2022), υπάρχει μια μουρμούρα, μια μεταγραφική αναζήτηση, μια διάθεση να γίνουν αλλαγές. Αυτό κανονικά θα ήταν για καλό, μόνο που εδώ δεν μιλάμε απαραίτητα για ενίσχυση, αλλά για αντικαταστάσεις παικτών ή ολική αναδόμηση – στην πιο πετυχημένη ομάδα της ιστορίας του ποδοσφαίρου! Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, κανείς δεν βάζει το χέρι του στη φωτιά ότι η Ρεάλ θα συνεχίσει να πορεύεται με το Ζιντάν στον πάγκο, ότι θα μείνει ο Κριστιάνο, ο Μπέιλ, ο Μόντριτς, ο Νάβας, ο Μπενζεμά – μιλάμε για τη μισή βασική 11άδα και τον προπονητή. Τρελό; Εντελώς τρελό και παλαβό, σχεδόν σχιζοφρενικό. Αλλά επειδή «Ρεάλ είσαι!», ίσως είναι και προάγγελος για τέταρτο συνεχόμενο…
