Την ιστορία λίγο – πολύ την ξέρετε: η ταπεινή Γουίγκαν απέκλεισε στο Κύπελλο τη ζάμπλουτη Σίτι με γκολ του Γουίλ Γκριγκ (που είναι πάντα «On Fire» όπως μάθαμε πριν λίγα χρόνια, από το σύνθημα που πάτησε πάνω στο «Freed from Desire» των «Gala»), Γουιγκαναίοι μπήκαν στον αγωνιστικό χώρο για να πανηγυρίσουν, καναδυό απ’ αυτούς είχαν τη «φαεινή ιδέα» να την πουν στον Σέρχιο Αγουέρο, που ήταν πολύ χαλασμένος από τον αποκλεισμό, όπως ήταν όλη η ομάδα (ο προπονητής του, Πεπ Γκουαρδιόλα, είχε αρπαχτεί με τον αντίπαλο προπονητή στη φυσούνα στη διακοπή του ημιχρόνου).
Και κάπου εκεί άρχισαν τα τσάμικα.
Ο Αγουέρο έριξε ένα «μπουκέτο» (όχι με τρομερή επιτυχία είναι η αλήθεια, στα τελειώματα των φάσεων είναι σαφώς πιο αποτελεσματικός), τον κράτησαν οι ψυχραιμότεροι, πήγε να περάσει ένα χέρι ακόμα τον οπαδό αλλά δεν έγινε δουλίτσα. Και κάπως έτσι, έχει ξεκινήσει μια ολόκληρη κουβέντα σχετικά με το πόσες αγωνιστικές «πρέπει» να φάει, με το αν έχει δικαίωμα ένας ποδοσφαιριστής να προστατέψει τον εαυτό του ή την αξιοπρέπειά του όταν απειλείται ή προσβάλλεται, τι διάολο έκαναν τόσοι οπαδοί στο χορτάρι μετά το τέλος του ματς, πώς μπήκαν, γιατί κανείς δεν τους σταμάτησε και άλλα παρόμοια. Περίπου πρωτοφανείς εικόνες στην Αγγλία, περίπου καθημερινότητα στην Ελλάδα μετά από μια μεγάλη επιτυχία ή μια γκράντε αποτυχία, αλλά τι να κάνουμε; Όταν εμείς παίζαμε κρυφτο-κυνηγητό, σύννεφο - φατούρο και μακριά γαϊδούρα στα γήπεδα, κάποιοι έμεναν ακόμα στα δέντρα.
Επειδή βέβαια μιλάμε για Αγγλία, όπου το προϊόν που λέγεται «ποδόσφαιρο» το τιμούν και το προστατεύουν, το αγαπούν και το δείχνουν έμπρακτα, το γυαλίζουν και το περνάνε λούστρο, ώστε να μπορούν να το πουλάνε και να εισπράττουν εκατομμύρια λίρες κάθε χρόνο, οι «καμπάνες» που θα ηχήσουν θα είναι πένθιμες. Και για τον Αγουέρο και για τη Γουίγκαν. Θα κόψουν κώλους γενικότερα, διότι όλο αυτό που έγινε είναι δυσφήμιση για το αγγλικό ποδόσφαιρο, είναι εικόνες που έκαναν το γύρο του κόσμου και μαγαρίζουν μάλιστα έναν θεσμό, όπως είναι το Κύπελλο Αγγλίας, που είναι γι’ αυτούς κάτι σαν το Πετράδι του Στέμματος.
Getty Images
Πολύ καλά ως εδώ
Η συζήτηση όμως που για μένα τουλάχιστον έχει μεγαλύτερη σημασία, πέρα από την προστασία του αθλήματος, είναι η προστασία του ποδοσφαιριστή. Απέναντι στον αληταρά που μπαίνει να τον πλακώσει ή να τον ειρωνευτεί μέσα στα μούτρα του, έχοντας την αδρεναλίνη στα ύψη και 5-6 «παλικάρια» κοντά του για σιγουριά. Η προστασία του ποδοσφαιριστή από τον κάφρο που του βρίζει τη μάνα, την αδελφή, τη γυναίκα, το σπίτι, το παιδί στο γήπεδο, απ’ αυτόν που τον πετυχαίνει στο δρόμο όταν πάει να αγοράσει γάλα και του λέει «παίξε καλά γιατί ξέρω πού μένεις και θα έρθουμε σπίτι», από τον άνθρωπο που επειδή πληρώνει για ένα εισιτήριο αγώνα ή ένα διαρκείας ή επειδή ξόδεψε χρήματα για να ταξιδέψει εκτός έδρας, νιώθει πως έχει παραπάνω δικαιώματα, ότι οι ποδοσφαιριστές είναι τα «πουτανάκια» του και είναι υποχρεωμένοι για 20 λίρες ή 20 ευρώ να του κάνουν όλα τα γούστα.
Ο Ερίκ Καντονά κάποτε αποφάσισε να εκτονώσει όλη του την οργή με μια κλωτσιά στο στήθος οπαδού που τον έβριζε. Ο Ρον Αρτέστ έκανε ένα ολόκληρο γήπεδο ρωμαϊκή αρένα, παίζοντας ξύλο με αυτούς που του πέταξαν αναψυκτικό. Άλλοι βλέποντας μπούκες οπαδών έτρεξαν έντρομοι στα αποδυτήρια και άλλοι, όπως ο Τζιμπρίλ Σισέ στο «Καραϊσκάκης» έμειναν να παλέψουν. O Νικοπολίδης κάποτε χτύπησε οπαδό του ΠΑΟΚ που τον πλησίασε με απειλητικές διαθέσεις, ο Σηφάκης σε αντίστοιχο περιστατικό με οπαδό του Ηρακλή έφαγε χαστούκι και μπινελίκια αλλά παρέμεινε ψύχραιμος. «Είναι επαγγελματίας, οφείλει να παραμένει ψύχραιμος», λένε διάφοροι, οι οποίοι βέβαια για μια διεκδικούμενη θέση παρκαρίσματος στο Παγκράτι, μπορούν να παίζουν ξύλο σαν το Μακ Γκρέγκορ με τον Μεϊγουέδερ.
Ναι, είναι επαγγελματίας, αλλά είναι και άνθρωποι – νέοι άνθρωποι, 20, 25 ή 30 ετών. Ναι, παίρνουν χιλιάδες ή εκατομμύρια ευρώ αλλά οι παλμοί εκείνη την ώρα είναι 200, το αίμα βράζει, υπάρχει χαρά ή απογοήτευση, υπάρχει πληγωμένος εγωισμός και αδρεναλίνη στο φουλ, υπάρχει ένστικτο αυτοσυντήρησης απέναντι σε πέντε άτομα που κολλάνε τη μούρη τους στη μούρη του. Υπάρχει από τη μια η συμπεριφορά του οπαδού, που φοράει μια κουκούλα και που δεν τον ξέρει κανείς, ο οποίος τυφλωμένος από τη χαρά του ή με όχημα την οργή του μπουκάρει στο χορτάρι και νιώθει για λίγο «πρωταγωνιστής». Και υπάρχει από την άλλη ένας αθλητής, που πληρώνεται για να αγωνίζεται, που δεν έχει υπογράψει συμβόλαιο με την επιτυχία, που έχει να διαχειριστεί την επιτυχία ή την αποτυχία αλλά εκτός από ακριβοπληρωμένος αθλητής είναι και άνθρωπος, που ενδέχεται να έχει τσακωθεί με τη γυναίκα του ή να έχει άρρωστο το παιδί του, που μπορεί να είχε μια απαίσια μέρα, αλλά «παίρνει τόσα λεφτά το κωλόπαιδο κι απαγορεύεται να χάνει».
Σεβασμός λοιπόν στον αθλητή, που είναι ο λόγος που πάμε στο γήπεδο και γουστάρουμε το άθλημα. Συμπάθεια και κατανόηση στην «κακή του μέρα», όλοι όσοι δουλεύουμε, έχουμε καλές και κακές μέρες στη δουλειά. Προστασία στους πρωταγωνιστές από τις αρμόδιες αρχές, όταν τους βρίζουν χυδαία, όταν τους πετούν αντικείμενα, απειλούν τη σωματική τους ακεραιότητα, κοροϊδεύουν το χρώμα τους ή την καταγωγή τους – δεν είναι για παράδειγμα πιο ιερή η μανούλα του διαιτητή, που έχει το δικαίωμα να διακόψει τον αγώνα και να ζητήσει να γίνουν συστάσεις από τα μεγάφωνα όταν τον βρίζουν, από τη μανούλα του κάθε αθλητή που υφίσταται κάτι παρόμοιο και δεν τρέχει κάστανο. Και ναι, τιμωρία στον ποδοσφαιριστή – καρατέκα ή τον ποδοσφαιριστή – μποξέρ, αλλά όχι εξοντωτική αν προκλήθηκε και δεν ξεκίνησε πρώτος τον τσαμπουκά, επειδή δεν μπόρεσε να χωνέψει την ήττα κι έψαχνε κάπου να ξεσπάσει.
