Η μεταγραφική ενίσχυση του Ιανουαρίου, θα μας φανερώσει τις προοπτικές, τις προσδοκίες και την πίστη που έχουν οι διεκδικητές του τίτλου (Ολυμπιακός, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ, μακάρι και Ατρόμητος). Πόσο πολύ θέλουν αυτό το πρωτάθλημα που δεν είναι φέτος υπόθεση ενός, αλλά τριών – τεσσάρων ομάδων, που θα εκκινήσουν το δεύτερο γύρο από την ίδια αφετηρία και με ελάχιστη βαθμολογική διαφορά.
Θα μετρήσουν το ρόστερ τους, θα κοιτάξουν τα κενά τους, θα δουν προσεκτικά το πρόγραμμα του δεύτερου γύρου, ποια ντέρμπι έχουν μέσα και ποια έξω, θα ανοίξουν το πορτοφόλι τους και θα κινηθούν ανάλογα. Με πολύ συγκεκριμένα έσοδα από εδώ και πέρα – μόνο η ΑΕΚ μπορεί να προσδοκά σε έξτρα έσοδα από το Europa. Με την αποτυχία της Εθνικής να προκριθεί στο Μουντιάλ της Ρωσίας να σημαίνει ότι δεν θα έρθουν χρήματα το καλοκαίρι από την παρουσία Ελλήνων παικτών πλην ελαχίστων ξένων διεθνών. Με τα κουκιά να είναι μετρημένα και τον κόσμο να πηγαίνει στο γήπεδο σε λίγα και συγκεκριμένα παιχνίδια.
Ποιος θα βγει μπροστάρης;
Το μεταγραφικό νταλαβέρι του Ιανουαρίου, θα μας φανερώσει και κάτι άλλο: ποιος «κάνει κουμάντο» στο ελληνικό πρωτάθλημα. Ποιος παίρνει «όσους θέλει». Ποιος έχει τη δυναμική και τα χρήματα και τα ανταλλάγματα, να πείσει έναν παίκτη ή μια ομάδα να προτιμήσει εκείνον και όχι τον απέναντι. Έχει τη σημασία του κι αυτό, σε επικοινωνιακό επίπεδο. Για τον ψυχισμό των οπαδών. Για τα ΜΜΕ. Για να νιώσουν άπαντες αν μια ομάδα «μεγαλώνει» στα λόγια ή και στα έργα.
Την εποχή της παντοκρατορίας του Γιώργου Βαρδινογιάννη, αν υπήρχαν τρία αριστερά μπακ υψηλού επιπέδου στην Α’ Εθνική, ο «Καπετάνιος» τα «σκούπιζε» και τα τρία, για να μην δυναμώσει ο ανταγωνισμός και μπορούσε να φέρει στον Παναθηναϊκό όποιον παίκτη ήθελε από άλλη ελληνική ομάδα. Το ίδιο πάνω – κάτω συνέβαινε και επί Μελισσανίδη – Καρρά, επί Κόκκαλη, επί πολυμετοχικότητας, επί Μαρινάκη. Οι ομάδες που ήταν δυνατές αγωνιστικά, οικονομικά, παρασκηνιακά και παραγοντικά, έκαναν κουμάντο στο μεταγραφικό παζάρι. Κι αν εξαιρέσουμε ελάχιστες περιπτώσεις «ιδεολόγων» παικτών, που στύλωσαν τα πόδια και είπαν «ή θα πάω εκεί ή πουθενά, δεν με νοιάζει με ποιον έχετε συμφωνήσει και πόσα λεφτά σας δίνει», ένας Ντέμης από δω που ήθελε να πάει μόνο στην ΑΕΚ ή ένας Αβραάμ παραπέρα που ήθελε μόνο Ολυμπιακό, οι παίκτες συνήθως συναινούν στα «θέλω» της ομάδας όπου ανήκουν: θα πας εκεί που σου λέμε, διότι μας δίνουν καλά λεφτά. Ή μας δίνουν μια θέση στο «άρμα» τους. Ή μας δίνουν δανεικούς δυο παίκτες. Ή μας δίνουν υποσχέσεις ότι δεν θα πέσουμε κατηγορία – πολλά μπορεί να είναι τα ανταλλάγματα και διαφόρων ειδών. Πάνω ή κάτω από το τραπέζι.
Ας χαλαρώσουμε και ας δούμε τα σημειώματα που θα άφηναν οι οπαδοί 7 ελληνικών ομάδων στο ΙΧ τους
Μήπως έχουν κόντρα;
Στην εκκίνηση του δεύτερου γύρου, θα σταθούν ο Ολυμπιακός, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ με απόσταση ενός βαθμού και δυο βαθμούς πίσω από τον πρωτοπόρο ο Ατρόμητος. Θα σταθούν σίγουρα με νέα πρόσωπα στο ρόστερ τους, όλοι άλλωστε έχουν ενημερώσει παίκτες τους ότι δεν υπολογίζονται, όλοι έχουν εντοπίσει τα κενά τους και δουλεύουν εδώ και μερικές εβδομάδες στο πώς θα τα γεμίσουν. Θα ψωνίσουν από το εξωτερικό, θα αναζητήσουν πρωτίστως παίκτες φτηνούς, δανεικούς ή ελεύθερους, αλλά αν μια ευκαιρία τους χτυπήσει την πόρτα, θα μπουν στον πειρασμό να κάνουν την υπέρβαση. Για τον κόσμο. Για το όραμα. Για την προοπτική του πρωταθλήματος ή/και του κυπέλλου. Για να δώσουν συνέχεια στην κατάκτηση τίτλων ή για να σπάσουν το σερί του Ολυμπιακού.
Και εκεί που πραγματικά θα καταλάβουμε τη δυναμική των ομάδων και πώς αυτή έχει διαμορφωθεί, είναι τη στιγμή που δυο ή τρεις μονομάχοι θα «χτυπήσουν» τον ίδιο παίκτη. Διότι μέχρι τώρα ζούσαμε «εποχή Ολυμπιακού», ο οποίος έπαιρνε από ελληνικές ομάδες και αυτούς που πραγματικά χρειαζόταν αλλά και αυτούς που δεν ήθελαν οι ερυθρόλευκοι να καταλήξουν κάπου αλλού – τους αποκτούσαν και τους έστελναν δανεικούς. Τώρα όμως υπάρχει και ΠΑΟΚ. Και υπάρχει και ΑΕΚ. Όχι σαν «ιδέες», όχι σαν «φανέλες» ή «μεγάλες ομάδες» στη θεωρία, αλλά σαν σοβαροί παίκτες και πραγματικοί διεκδικητές τίτλων. Που έχουν και χρήματα και προοπτικές. Που έχουν και ισχυρές διοικήσεις και όραμα. Που έχουν ένα συγκεκριμένο πρότζεκτ και τους ανθρώπους που μπορούν να το υλοποιήσουν (προπονητές, team – managers, τεχνικούς διευθυντές).
Θα έχει ενδιαφέρον λοιπόν, αν «χτυπήσουν» δυο ή τρεις ομάδες π.χ. τον Χατζησαφί ή οποιονδήποτε άλλον παίκτη ελληνικής ομάδας που μπορεί να τους έχει «γυαλίσει», πού θα καταλήξει τελικά και με τι ανταλλάγματα: μόνο χρήματα; Χρήματα και έναν δανεικό για το υπόλοιπο της σεζόν; Κάποιο ντιλ που να περιλαμβάνει ευρύτερη συνεργασία και πάρε – δώσε για το μέλλον; Η «νίκη» δεν θα δυναμώσει τόσο πολύ το ρόστερ, πιθανότατα δεν θα αλλάξει τη μοίρα μιας ομάδας αγωνιστικά, αλλά θα περάσει μηνύματα προς πάσα κατεύθυνση. Θα πει «είμαστε ακόμα εδώ», «ερχόμαστε», «ήρθαμε» ή «είμαστε κι εμείς εδώ». Και πέρα από τα καλαμπούρια, τα πειράγματα ή τις χοντράδες των οπαδών και των οπαδικών ΜΜΕ, θα μας δώσει και μια εικόνα σχετικά με το πώς διαμορφώνεται ο «χάρτης» και ποιοι είναι πρόθυμοι να σπάσουν όσα αυγά χρειαστεί – με το ανάλογο αντίτιμο – για να φτιάξουν ομελέτα.
