Υπάρχουν κάποιοι παίκτες που θαρρείς ότι είναι μουντζωμένοι από τον Θεό. Παίκτες, για τους οποίους ο καθημερινός αγώνας γίνεται πλέον σκληρός, αδυσώπητος, επίπονος. Σωματικά και ψυχικά. Ένας αγώνας που παύει να είναι ευχάριστος. Και πώς να είναι όταν από το χορτάρι και τα γήπεδα μεταφέρεται στο κρεβάτι του πόνου και στα χειρουργεία; Πώς να είναι ευχάριστο ένα παιχνίδι δίχως μπάλα; Όταν εκτός από τον πόνο που λυγίζει το κορμί υπάρχει και η απώλεια της στρογγυλής θεάς που σου τρώει τις σάρκες;
Ο Σάντι Καθόρλα είναι το πιο πρόσφατο και πιο τρανταχτό θύμα της σωματικής φθοράς. Αλλά και ένα ακόμη ζωντανό παράδειγμα ψυχικής αφθαρσίας. Της ψυχικής δύναμης. Της καύλας. Αυτής που μπορεί να λυγίσει κάθε πόνο, κάθε νυστέρι, να επουλώσει κάθε πληγή, ακόμη και την πιο βαθιά. 
Για τον βραχύσωμο Ισπανό (1,65 ύψος), που έκλεισε χθες τα 33 του χρόνια, αυτή η ψυχική δύναμη ήταν και το μεγαλύτερο αντιβιοτικό στον πόνο που βιώνει τα τελευταία δύο χρόνια. Δύο χρόνια χωρίς μπάλα, χωρίς να κάνει αυτό για το οποίο ζει, αυτό από το οποίο ζει. Ο δικός του αγώνας έμοιαζε πλέον άνισος, άδικος. Χωρίς συμπαίκτες, χωρίς διαιτητή, χωρίς οίκτο με έναν σκληρό, ψυχρό αντίπαλο ο οποίος τον χτύπαγε ανελέητα υπό το βλέμμα μίας σφυρίχτρας που είχε σιγήσει και αρνούταν πεισματικά να δώσει το σφύριγμα της λήξης και της λύτρωσης.
Ο Σάντι Καθόρλα, το πρώτο απειλητικό μήνυμα του πόνου το έλαβε το 2013 με ένα χτύπημα στον αστράγαλο. Ωστόσο αυτός μπήκε στη ζωή του και την κατέλαβε το 2015, όταν υπέστη ρήξη χιαστού, για να έρθει έναν χρόνο μετά ο τραυματισμός στον τένοντα, στην πελματιαία περιοχή. Ήταν η πιο δύσκολη περίοδος της ζωής του. Χειρουργεία (8 για την ακρίβεια), νυστέρια, γάγγραινα, μολύνσεις, οκτώ χαμένα εκατοστά στον Αχίλλειο. Εφιάλτης. Ο φόβος για να μην ξαναπαίξει ποδόσφαιρο είχε αφήσει τη θέση του στον τρόμο να μην ξαναπερπατήσει. 
Κι όμως, στο παράλληλο μπρα ντε φερ ανάμεσα στην ψυχική δύναμη και τον σωματικό πόνο, νικήτρια δείχνει να αναδεικνύεται η πρώτη, με τον Ισπανό να μετρά αντίστροφα για τη στιγμή που θα ξαναπατήσει χορτάρι.
Η Άρσεναλ, θέλοντας να του δώσει ψυχολογική ώθηση για να λυγίσει τελείως τον πόνο, του ευχήθηκε για τα γενέθλιά του, με μία ακόμη έμπρακτη απόδειξη οικογενειακής θαλπωρής. Όπως όταν επέκτεινε το συμβόλαιό του, σε ένδειξη συμπαράστασης για τον οδυνηρό του τραυματισμό: «Χαρούμενα γενέθλια Σάντι... Σε αγαπάμε όλοι και μας λείπει η παρουσία σου στο γήπεδο...».
— Arsenal FC (@Arsenal) 13 Δεκεμβρίου 2017
? Happy birthday, @19SCazorla - we all love you, and we all miss having you on the pitch pic.twitter.com/tvM8AWN853
Η οικογενειακή ευχή και στάση των «Κανονιέρηδων» δεν είναι η μοναδική πηγή αισιοδοξίας και ψυχικής ώθησης για τον Ισπανό. Υπάρχουν άλλα 10 ζωντανά παραδείγματα παικτών, οι οποίοι είδαν επίσης τα πόδια τους και την καριέρα τους να θρυμματίζονται. Κι όμως, μάζεψαν τα κομμάτια τους, τα ένωσαν και δημιούργησαν ένα καλλιτεχνικό αριστούργημα. Απόδειξη; Η πορεία της ζωής τους. Δίδαγμα; Η δύναμη της θέλησης, της ψυχής, της καύλας για αυτό που σου δίνει ζωή, για αυτό που ζεις και από αυτό που ζεις, μπορούν να θεραπεύσουν οποιονδήποτε πόνο. Ειδικά σωματικό.
Παίκτες που χρειάστηκε πρώτα να νικήσουν τον πόνο, τον τραυματισμό, τον ίδιο τους τον εαυτό, παίκτες που επέστρεψαν νικητές. Και όταν επιστρέφεις νικητής, από έναν τόσο σκληρό αγώνα, τότε μένεις έτσι για πάντα: Μαθημένος νικητής. Όπως αυτοί οι 10:
Πριν τους δεις, θυμίσου και αυτές τις 4 καριέρες που τελείωσαν σαν κακόγουστη φάρσα
1. Ρουντ Φαν Νίστελροϊ
Λίγο πριν ολοκληρώσει την μεταγραφή του από την PSV στη Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, τον Απρίλιο του 2000, τραυματίστηκε στην προπόνηση, βλέποντας τα γήπεδα από μακριά και την μεταγραφή του να αναβάλλεται για έναν χρόνο. Κι όμως, ο Φέργκιουσον τον πίστεψε και δικαιώθηκε από τα 95 γκολ που πέτυχε σε 150 αγώνες στην Premier League.
2. Χένρικ Λάρσον
Σε ένα ευρωπαϊκό παιχνίδι της Σέλτικ με τη Λιόν τον Οκτώβριο του 1999 για το UEFA, ο Σουηδός τραυματίστηκε μένοντας εκτός για όλο το υπόλοιπο της σεζόν, με την απουσία του να κοστίζει στην ομάδα του, που είδε τους Ρέιντζερς να κάνουν τρεμπλ. Κι όμως, την αμέσως επόμενη χρονιά ήταν η σειρά της Σέλτικ να πετύχει το ίδιο, με τον Larsson να έχει 53 γκολ σε 50 παιχνίδια. Συνολικά, πέτυχε 242 γκολ με τους Σκωτσέζους, φτάνοντας το 2006 στην κατάκτηση του Champions League με τη Μπαρτσελόνα.
3. Φραντσέσκο Τότι
Το δέος για τον παίκτη που κρέμασε πρόσφατα παπούτσια γίνεται ακόμα μεγαλύτερο όταν γνωρίσεις ότι έχει περάσει κι αυτός τον δικό του Γολγοθά. Τον Φεβρουάριο του 2006 είδε την καριέρα του να απειλείται όταν σε ένα ματς με την Έμπολι έσπασε την αριστερή του περόνη. Κι όμως, επέστρεψε τρεις μήνες μετά στο τελευταίο ματς της Ρόμα για να ακολουθήσει η κατάκτηση του Μουντιάλ με την Ιταλία. Τραυματίστηκε εκ νέου το 2008 στον πρόσθιο σύνδεσμο, ωστόσο ούτε αυτό πτόησε τη συνέχιση μίας τεράστιας καριέρας.
4. Πετρ Τσεχ
Βλέποντας την κάσκα που φορά στο κεφάλι του εδώ και μία δεκαετία δεν μπορείς να ξεχάσεις τον τραυματισμό που παραλίγο να του κοστίσει τη ζωή. Ήταν τον Οκτώβριο του 2006 όταν στο ματς με τη Reading, o Στέφεν Χαντ χτύπησε με το γόνατό του το κεφάλι του, οδηγώντας τον σε άμεση χειρουργική επέμβαση. Από αυτή, βγήκε ζωντανός και ακόμα πιο δυνατός. Ο λόγος; Γνωστός.
5. Άλαν Σίρερ
Ένας από τους σπουδαιότερους επιθετικούς στην ιστορία της Premier League, ο οποίος ένας Θεός ξέρει πόσα γκολ θα είχε βάλει αν δεν είχε τόσους σοβαρούς τραυματισμούς. Ως παίκτης της Blackburn το 1992 τον κράτησε εκτός της πρώτης σεζόν στο αγγλικό Πρωτάθλημα, ενώ τραυματίστηκε πολύ άσχημα στο γόνατο, στην πρώτη του σεζόν στη Newcastle. Η συνέχεια; 206 γκολ.
6. Ρομπέρ Πιρές
Στο πικ της καριέρας του, μετά το Πρωτάθλημα με την Άρσεναλ, κέρδισε τον δικό του προσωπικό τίτλο «παίκτης της χρονιάς» και λίγο πριν το Μουντιάλ του 2002, τραυματίστηκε σε ματς με τη Νιούκαστλ και έμεινε εκτός του Παγκοσμίου Κυπέλλου. Επέστρεψε τον Νοέμβρη της ίδιας χρονιάς για να γίνει μέλος της αήττητης Άρσεναλ του 2003-04.
7. Πολ Σκόουλς
Τον Δεκέμβριο του 2005, σε ένα ματς με τη Μπέρμιγχαμ, είχε έναν τραυματισμό στο μάτι, που έφραξε μία φλέβα και προκάλεσε εσωτερική αιμορραγία, προκαλώντας του πρόβλημα στην όραση. Έχασε το υπόλοιπο της σεζόν, για να επανέλθει πιο δυνατός και να γίνει ένας από τους θρύλους της Γιουνάιτεντ.
8. Ρομπέρτο Μπάτζιο
Στη διάρκεια της καριέρας του δεν είχε έναν, αλλά τρεις τραυματισμούς στο γόνατο. Η καριέρα του έμοιαζε να τελειώνει πριν καν αρχίσει, στην ηλικία των 18, όταν ακόμα έπαιζε για τη Βιτσέντζα. Παρ΄ όλα αυτά, η Φιορεντίνα τον πίστεψε για να έρθει νέα ρήξη στους συνδέσμους και ένα πολύ επίπονο χειρουργείο. Επέστρεψε και πάλι για να ακολουθήσει τρίτος τραυματισμός το 2002. Ούτε αυτός, όμως, ήταν ικανός να του στερήσει τη συμμετοχή του στο Μουντιάλ εκείνου του καλοκαιριού.
9. Ρόι Κιν
Έχει τραυματίσει παίκτες και παίκτες, ωστόσο είχε μάθει από πρώτο χέρι τι σημαίνει τραυματισμός. Το 1997, ως διάδοχος αρχηγός του Καντονά στη Γιουνάιτεντ και μετά από 9 μόλις ματς, το πόδι του κόλλησε στο έδαφος και… έμεινε εκεί για το υπόλοιπο της σεζόν. Υπήρχαν σοβαρές αμφιβολίες για το αν θα μπορέσει να επιστρέψει κι όμως το έκανε το ίδιο καλοκαίρι οδηγώντας τους «Κόκκινους Διαβόλους» στο ιστορικό τρεμπλ του 1999.
10. Ρονάλντο
Από το Μουντιάλ του 1998 και για τα επόμενα τρία χρόνια η ζωή του έμοιαζε με διαρκή εφιάλτη. Στις 21η Νοεμβρίου του 1999 κατά τη διάρκεια του αγώνα με τη Λέτσε γύρισε το γόνατό του, παθαίνοντας ρήξη τένοντα. Στις 12 Απριλίου 2000, άπαντες επιδοκίμαζαν την επιστροφή του στο ματς ανάμεσα σε Ίντερ και Λάτσιο, 6 λεπτά μετά την έναρξη του αγώνα, όμως, τον είδαν να σφαδάζει από τον πόνο σε νέο τραυματισμό στο γόνατο. Νέα χειρουργική επέμβαση, στο ίδιο σημείο, στο ίδιο νοσοκομείο. Μετά από δύο εγχειρήσεις και 20 μήνες αποκατάστασης επέστρεψε στο Μουντιάλ του 2002 το οποίο και κατέκτησε.
