Το 2003 ήταν η πρώτη μου γνωριμία με τον Κώστα Χρυσοχού, έναν μελλοντικό (τότε) συνάδελφο-αθλητικογράφο, ο οποίος μέσα στις πολλές δουλειές που έκανε στα media, υπήρξε οργανωτικό στέλεχος του englishfootball.gr. Την ίδια χρονιά, ο Gerard έπαιρνε το περιβραχιόνιο του αρχηγού από τον «φινλανδικό Πύργο» της αμυντικής γραμμής της ομάδας, τον Sami Hyypia. Όντας γενικός γραμματέας του Συλλόγου Φίλων Liverpool εκείνη την εποχή, ο Κώστας μου είχε πει: «Τώρα ήρθε πραγματικά η ώρα του Gerard. Τώρα είναι η ευκαιρία να συμβεί κάτι καλό σε αυτή την ομάδα».
Εκείνη η Μαύρη Πέμπτη
Στις 24 Νοεμβρίου του 2016, που ο Steve στα 36 του χρόνια ανακοίνωσε ότι κρεμάει τα παπούτσια του, θυμάμαι ακόμα την πρώτη εμφάνιση του με την φανέλα της Liverpool. Ήταν μια εποχή που οι λιγοστές υποχρεώσεις, σου επέτρεπαν να βλέπεις περισσότερη μπάλα και προσωπικά είχα χορτάσει να βλέπω ματς στο Anfield από μικρό παιδί.
Έβλεπα ματς σαν εκείνο με την Bolton τον Νοέμβριο του 1998, όπου ο Steve μπήκε αλλαγή. Ήταν το διαμαντάκι των ακαδημιών που όμως ζούσε δύο στενά από το γήπεδο της Everton Αν θυμάμαι καλά, ο Owen έπαιζε ακόμη. Μέσα σε λιγότερο από 2 χρόνια, ο κόσμος της Liverpool άρχισε, δειλά-δειλά, να τον αποκαλεί «Second Fowler» προς τιμήν του Robbie.
Τελικά, αν ο Gerard απέδειξε κάτι μέσα από τις 710 εμφανίσεις του και τα 186 γκολ με την φανέλα των Κόκκινων, είναι πως ήταν πολλά παραπάνω απ’ ότι περίμενε κάθε scouser εκεί έξω. Δεν ήταν δεύτερος Fowler. Δεν μιμούταν τις εκτελέσεις του McManaman. Δεν είχε την αντοχή του Riise. Ήταν όλα αυτά μαζί και κατάφερε να μπει στο Πάνθεον, όχι μόνο της Premier League, αλλά σε εκείνο με τους εμβληματικούς ποδοσφαιριστές που πέρασαν από τον πλανήτη.
Clive Rose | Getty Images
Oh Captain our Captain
Δεν θέλω καν να ασχοληθώ περαιτέρω για το πόσο τεράστιος ήταν ο Gerrard. Θα είναι σαν να πρέπει να δικαιολογήσω γιατί το Έβερεστ είναι το ψηλότερο βουνό. Νιώθω όμως την ανάγκη να αναφέρω όλα αυτά που έδωσε ο Steve στην ομάδα σαν χαρακτήρας. Σαν προσωπικότητα. Σαν σωστός αρχηγός.
Αρχικά, υπήρξε ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με την αποχώρηση του Rοbbie Fowler. Ο κόσμος των «Reds» ήθελε πάση θυσία να βρει έναν άξιο αρχηγό που να μπορέσει να κρατήσει την ομάδα στην πρώτη γραμμή. Που θα είναι συμπαθής στον Τύπο και που θα μπορεί να ξελασπώνει την ομάδα στα δύσκολα παιχνίδια. Ο Steven ήταν αυτός ο άνθρωπος. Μετά το θαύμα της Κωνσταντινούπολης απέναντι στη Milan, ο κόσμος τον αγάπησε ακόμη περισσότερο. Έγινε ένας από τους σημαντικότερους παίκτες του πρωταθλήματος, ενώ το 2010 και το 2014 υπηρέτησε ως captain της Εθνικής και στα Μουντιάλ.
Ο Gerrard ήταν γέννημα-θρέμμα του Merseyside και αδυνατούσε να σκεφτεί τον εαυτό του σε οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Αυτή ήταν η πιο ευχάριστη έκπληξη για τον κόσμο, που είχε προηγουμένως φάει την κρυάδα με τον Michael Owen. Δεν του συγχώρεσαν ποτέ ότι έπαιξε για την Manchester, όπως δεν ξέχασαν ποτέ και τον Torres.
Ο Gerrard αντιθέτως ήταν πάντα εκεί. Στα εύκολα και στα δύσκολα. Από το Ευρωπαϊκό του 2005, μέχρι την άφιξη του Klopp. Βίωσε τις αποχωρήσεις μετά από εκείνη του Benitez. Τις μεταγραφές που δυσκόλεψαν την ομάδα. Την κρίση των οπαδών με τον George Gillet. Αλλά και την στιγμή που η Liverpool ήρθε τόσο κοντά στην κατάκτηση του πρωταθλήματος το 2013, για να τερματίσει δεύτερη πίσω από την Manchester City. Ήταν η στιγμή που ο κόσμος στις εξέδρες έκλαιγε, όχι τόσο επειδή έχασε το πρωτάθλημα, αλλά επειδή δεν μπόρεσε να μοιραστεί αυτή τη χαρά με τον Gerrard.
Mike Hewitt | Getty Images
Άλλος κανείς
Για όλους εμάς, τους πιστούς οπαδούς της Liverpool, θα είναι πάντα ο άνθρωπος που έδωσε ελπίδα. Που στάθηκε στα δύσκολα δίπλα στην ομάδα και δεν το έβαλε στα πόδια. Που έχτισε μια ειλικρινή σχέση ανάμεσα στους παίκτες και τους προπονητές και που, δεν είναι τυχαίο ότι, μέχρι σήμερα, άπαντες μιλούν με τον καλύτερο τρόπο για το ήθος και την ευγένεια του. Όμως και εμείς πέσαμε έξω. Δεν πιστέψαμε ποτέ πως θα στεναχωρηθούμε ξανά για άλλο ποδοσφαιριστή όπως συνέβη με τον Robbie Fowler. Θέλουμε πολύ να παρηγορήσουμε τον εαυτό μας. Να πούμε πως θα υπάρξει ένας άλλος παίκτης που θα ενεργήσει ως αντίβαρο στην αποχώρηση του, όπως ακριβώς συνέβη με τον Fowler.
Σήμερα ο Steven γίνεται 38 ετών. Και είναι αυτή η στιγμή που διαπιστώνεις ότι δεν πρόκειται να υπάρξει άλλος Gerrard. Αυτό ήξερες και αυτό ξέρεις. Είναι η στιγμή που μία εποχή, αυτή που σε σημάδεψε με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, τελειώνει οριστικά και αμετάκλητα.
Ευχαριστούμε Steve.
