UPDATED: Το κείμενο γράφτηκε λίγες ώρες πριν τον χθεσινοβραδινό αγώνα της Εθνικής μας με το Γιβραλτάρ. Όλα όσα εξελίχθηκαν στις κερκίδες του «Γεώργιος Καραϊσκάκης» έρχονται να συμπληρώσουν το κάδρο του κειμένου και να μας υπενθυμίσουν ότι η μιζέρια της ελληνικής πραγματικότητας θα βρίσκεται πάντα ένα βήμα μπροστά από την καύλα που μπορεί να σου βγάλει ένας απλός ποδοσφαιρικός αγώνας.
Ο κόσμος, οι φίλαθλοι, οι οπαδοί. Όλοι εκείνοι που στριμώχνονται στις κερκίδες. Αυτοί είναι το Α και το Ω στο ποδόσφαιρο, είναι η πεμπτουσία του. Χωρίς γεμάτες εξέδρες ξεφεύγουμε από το πλαίσιο του σόου και πάμε στο αντίστοιχο της παρωδίας.
Για εκείνους που δεν λένε να το καταλάβουν, δυο τινά ισχύουν: είτε πρόκειται για πατατάκηδες, στους οποίους οι οπαδικές ιαχές ηχούν πιο ανυπόφορες και από το κλάμα ενός μωρού που σε ξυπνάει μέσα στα ξημερώματα, είτε απλά πληρώνουν το αντίτιμο του να ζουν σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, όπου εδώ και χρόνια έχει παύσει να θεωρείται αυτονόητη ακόμα και η απλή προσέλευση σε ένα γήπεδο με την ιδιότητα του θεατή. Πόσο μάλλον η ενεργή συμμετοχή στα του ποδοσφαιρικού αγώνα.
Η θεωρητικούρα της εισαγωγής, έρχεται για να «κουμπώσει» στις ομορφιές που είδαμε χτες το βράδυ σε δύο αγώνες για τα Προκριματικά του Μουντιάλ. Σε Ουαλία και σε Ισλανδία, συγκεκριμένα.
Στο Κάρντιφ, για παράδειγμα, λίγο πριν από την έναρξη είχαμε αυτό το ρεσιτάλ:
Δεν ξέρω αν είναι ο πιο μάχιμος εθνικός ύμνος που έχει ακουστεί ποτέ σε ποδοσφαιρικό γήπεδο. Ξέρω, όμως, πως λίγες είναι οι περιπτώσεις που οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, οι ποδοσφαιριστές δηλαδή, έχουν ντοπαριστεί τόσο πολύ ψυχολογικά πριν από την έναρξη ενός ματς. Μπορεί αυτό να μην είχε αντίκρισμα στο τελικό σκορ (οι Ιρλανδοί επικράτησαν με 0-1), αλλά δεν χρειάζεται να έχεις ντοκτορά στην ψυχολογία για να δεις πως οι φωνές από μερικές δεκάδες χιλιάδες κόσμου που τραγουδούν τον εθνικό σου ύμνο λειτουργούν ως μοχλός πίεσης με θετικό πρόσημο. Αρκεί μια ματιά στα πρόσωπα των ποδοσφαιριστών της εθνικής Ουαλίας, εκεί, προς τη λήξη του εθνικού ύμνου, για να καταλάβεις.
Μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα βορειοδυτικά, στο Ρέικιαβικ, οι γνωστοί τρελοί από τη χώρα των ξωτικών που μας έδωσαν μια γενναιόδωρη δόση από την τρέλα τους για το ποδόσφαιρο, σχετικά πρόσφατα, στο Euro 2016. Με βασικότερη σφραγίδα όλων, την απόλυτα συντονισμένη πολεμική ιαχή τους. Μια μίνι ιεροτελεστία η οποία επαναλήφθηκε με συνέπεια χθες το βράδυ μετά το νικηφόρο 2-0 της Ισλανδίας επί του Κοσόβου.
Κακά τα ψέματα. Αν το επώνυμό σου τελειώνει σε -πουλος, -άκης, ίδης, μια μίνι μελαγχολία τη νιώθεις βλέποντας τις παραπάνω εικόνες κι ακούγοντας τις ποδοσφαιροκίνητες ιαχές. Σκέφτεσαι, μεταξύ άλλων, τη συνέχεια που ακολουθεί μετά από τα 90 λεπτά απόλυτης και καθαρόαιμα ποδοσφαιρικής απόλαυσης. Τις γεμάτες παμπ στα πέριξ του γηπέδου, το χαβαλέ μέσα κι έξω από το γήπεδο, τις αναλύσεις για το τι έφταιξε και η ομάδα δεν τράβηξε -ναι εκείνες που είναι σαν να μιλάνε ταυτόχρονα 10 Αλέφαντοι και Γεωργίου. Όλα εκείνα που κι εμείς ζούσαμε μια φορά κι έναν καιρό στην ποδοσφαιρική Ψωροκώσταινα και πλέον φαντάζουν μακρινό κι άπιαστο όνειρο.
Εις το επανιδείν.
