Είναι πολύ εύκολο να αρχίσεις να ηθικολογείς και να λες ή να γράφεις αριστερά και δεξιά «αυτά δεν θα γίνονταν εδώ ποτέ». Είναι τόσο εύκολο σαν τη #mia_pasa του Βασίλη Τσιάρτα ή σαν την ικανότητα του Μπουφόν να καταστρέφει την ποίηση μιας κάθετης του Μέσι με την ποίηση μιας δικής της επέμβασης.
Αλλά, ναι, εδώ αυτό δεν θα γίνονταν ποτέ.
"@vespafoto: #tableforawayfans breakfest at Home @AS_Monaco @BVB pic.twitter.com/LfBkWrfIoh" Hermoso! Hinchas d Dortmund alojando a Monaco
— Nora B. Martinez (@NorabMartinez) 12 Απριλίου 2017
Η ελληνική εκδοχή #bedforawayfans, του hashtag μέσω του οποίου έγινε γνωστή η πρωτοβουλία των οπαδών και της διοίκησης της Μπορούσια Ντόρτμουντ να φιλοξενήσουν στα σπίτια τους οπαδούς της Μονακό για αυτή την επιπλέον βραδιά λόγω της αναβολής του αγώνα εξαιτίας της βόμβας που εξερράγη κοντά στο πούλμαν της Ντόρτμουντ, θα ήταν κάπως διαφορετική.
Οι περισσότεροι θα πλήρωναν από την τσέπη τους την παραπάνω μέρα διαμονής, όσοι δεν θα είχαν ή δεν θα έβρισκαν δωμάτιο απλώς θα κάθονταν όλη τη νύχτα σε καμιά πλατεία, όπως οι οπαδοί της Λίβερπουλ στον τελικό της Αθήνας του 2007.
Ωραία θα τα περνούσαν, ίσως να έστηναν και κάνα αυτοσχέδιο πάρτι (καλά, για Μοναγάσκους μιλάμε, το πολύ-πολύ να ξεπουλούσε το Aperol από τα παρακείμενα μπαρ) και κάπου εκεί προς το ξημέρωμα, μπορεί να γινόταν και κάνα πέσιμο από, ας πούμε, το παρακλάδι της Παρί στο Μπραχάμι επειδή, ξανά ας πούμε, πέρυσι στο αγώνα του Σαμπιονά στο Παρίσι, οι φίλαθλοι της Μονακό είχαν κάνει φρικτά παράπονα για την ποιότητα των μακαρόν στο εστιατόριο του Παρκ ντε Πρεν και κάτι τέτοιες προσβολές δεν τις σηκώνουν οι Παριζιάνοι, άσχετα που αν αυτοί που θα έδερναν δεν θα ήταν Παριζιάνοι, μα Μπραχαμιώτες –σε αυτά δεν χωρούν περιορισμοί, εξάλλου η Παρί είναι ιδέα.
Και αν δεν ήταν αυτοί, μπορεί να ήταν οι οπαδοί του Ολυμπιακού, έτσι για να πάρουν εκδίκηση για εκείνο το εξάμηνο του Ζαρντίμ στον ερυθρόλευκο πάγκο, στη διάρκεια του οποίου αν καθόσουν στα πέταλα του Καραϊσκάκη ματς δεν έβλεπες για ένα ημίχρονο, αφού σου έκοβε τη θέα το πούλμαν που έστηνε ο Πορτογάλος μπροστά στην εστία. Και αν δεν ήταν του Ολυμπιακού, πιθανόν να ήταν οι οπαδοί των άλλων ομάδων που θα έκαναν του «ντου», επειδή πρέπει να συνετιστούν οι Μονεγάσκοι που δίνουν δουλειά σε ένα πρώην ερυθρόλευκο.
@BVB @AS_Monaco #bedforawayfans #tableforawayfans Thank you for this kindness and this wonderful experience #You'llNeverWalkAlone pic.twitter.com/uAlsZxkGIm
— Hank Moody (@Clo_1993) 12 Απριλίου 2017
Ναι, κάπως έτσι θα ήταν και μια ακόμα χρυσή σελίδα στα αθλητικά χρονικά της χώρας θα γραφόταν. Όμως πριν προσπεράσουμε τα θέμα και βγάλουμε τα εύκολα συμπεράσματα περί «άλλου πολιτισμού» και «άλλης παιδείας», ας δούμε ποιος είναι ρόλος των οπαδών στις γερμανικές ομάδες, ας δούμε πόσο αποτελεσματικά ασκούν έλεγχο οι διοικήσεις και πόσο ενεργά λαμβάνουν μέρος στη λήψη αποφάσεων.Ας δούμε λίγο τις ενέργειες που κατά καιρούς κάνουν οι Γερμανοί οπαδοί και πώς τοποθετούνται απέναντι σε υπαρκτά ζητήματα της καθημερινότητας, όπως η εμφάνιση του ρατσισμού στα γήπεδα και τους δρόμους.
Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι εκείνοι της Λειψίας, μιας ομάδας που δεν υπήρχε στο χάρτη πριν από μερικά χρόνια και, παρά τα εκατομμύρια που έχει δαπανήσει και την επερχόμενη συμμετοχή στο Τσάμπιονς Λιγκ της επόμενης σεζόν, βρίσκεται σε ρήξη με μερίδα των οπαδών, οι οποίο δεν εγκρίνουν και δεν συμφωνούν με την επιθετική πολιτική της εταιρείας, που δεν αποσκοπεί στο να φτιάξει μια ομάδα αλλά να την αγοράσει προκειμένου να έχει όσο το δυνατόν πιο σύντομα στην ιδιοκτησία της ένα ακόμα πολιορκητικό κρίο που με όρους marketing θα εδραιώσει την παρουσία της στην ποδοσφαιρική αγορά.
Πού καταλήγουν όλα αυτά; Καταλήγουν ότι τελικά ακόμα και κάτι τόσο απλό και «αυτονόητο», δεν είναι ούτε απλό ούτε αυτονόητο και σίγουρα δεν συμβαίνει αυτόματα. Είναι η κατάληξη και το αποτέλεσμα μιας διαδικασίας που έχει στο επίκεντρό της το ρόλο και τη θέση του οπαδού στο σύγχρονο ποδόσφαιρο. Οι οπαδοί της Ντόρτμουντ κινητοποιήθηκαν, όχι επειδή τους επιβλήθηκε, αλλά επειδή οι ίδιοι έχουν επίγνωση του ρόλου τους και των ενεργειών που αυτός ο ρόλος συνεπάγεται. Κινητοποιήθηκαν γιατί, όπως αυτοί βοήθησαν χτες τους Μοναγέσκους, έχουν την πεποίθηση ότι κάποιοι άλλοι θα βοηθήσουν τους ίδιους αν βρεθούν στο μέλλον σε αντίστοιχη θέση.
Football is more than just a sport ❤️#bedforawayfans #tableforawayfans pic.twitter.com/oqXYnpZPYT
— Proper Sport (@ProperSport) 12 Απριλίου 2017
Κάπως έτσι, λοιπόν, αντιλαμβάνεσαι ότι όλα αυτά τα αυτοσχέδια δείπνα με οπαδούς της Ντόρντουντ και της Μονακό, δείπνα που στήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες και που κατέκλυσαν το χθεσινό timeline σου, δεν είναι απλά ένα σοσιαλμιντιακό viral ή μια «άλλη παιδεία», έτσι γενικά και αόριστα. Είναι μία πολύ συγκεκριμένη «παιδεία» που έρχεται σε πλήρη αντίθεση με την κυρίαρχη πολλών οπαδών που απλώς αναμένουν ένα Μεσσία μέσα στο γήπεδο και ένα Μεσσία στους διαδρόμους των ενώσεων και των ομοσπονδιών. Και αν πάμε στη γενική εικόνα, πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που περιμένουν και ένα Μεσσία να τους βγάλει από την κρίση.
Στην Ελλάδα είμαστε τόσο πίσω; Ναι, αλλά υπάρχουν κάποιοι λόγοι να χαμογελάς. Αν ρίξεις μια ματιά στα τοπικά πρωταθλήματα θα δεις αυτοργανωμένες ομάδες να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια. Αν κοιτάξεις πιο προσεκτικά τα πανό των οπαδών ακόμα και στις κερκίδες της Super League θα δεις πως κάτι κινείται. Αργά μα σταθερά. Και σίγουρα μέχρι τώρα έξω από τα φώτα της δημοσιότητας. Εξάλλου, πόσο εντυπωσιακός να γίνει ένας τίτλος με μια οπαδική εκδρομή που σχεδιάστηκε και ολοκληρώθηκε άψογα όταν μπορείς να αναλύεις για δέκα ζωές ένα αμφισβητούμενο πέναλτι;
