Όταν ήμασταν πιτσιρίκια μαζευόμασταν μια παρέα από ψιλοάμπαλα παιδάκια, ξεκινώντας από «ρολόι» ή «31» και καταλήγαμε με 3 on 3 σε μία μπασκέτα! Θυμάμαι, λοιπόν, μια φορά που ένας «δικός» μας έφερε και ένα φιλαράκι του για να «συμπληρώσουμε». Κι εκεί που είχαμε πάει εμείς γεμάτοι χαρά, ενέργεια και αυτοπεποίθηση από τα «Air Jordan» παπούτσια με αερόσολες που μόλις είχαμε αγοράσει και θέλαμε να διαφημίσουμε στους φίλους μας αλλά και να πετάξουμε μαζί τους, εκεί που είχαμε βάλει το μπασκετικό μας σορτσάκι στο οποίο «κολυμπούσαμε», τα περικάρπια του «Φράγκι», την κορδέλα του Καρμέλο, ήρθε αυτός ο τυπάκος, ο φίλος του φίλου μας και μας τα γκρέμισε όλα!
Ο τύπος έπαιζε σε ομάδα και ήρθε για να ξεκαυλώσει πάνω μας. Το «3 on 3» έγινε «δείτε με τι κάνω», όπου εμείς ως αντίπαλοι απλά τον χαζεύαμε να μας περνάει σαν σταματημένους και οι συμπαίκτες του απλά του έδιναν την μπάλα μιας και η πρώτη πάσα ήταν υποχρεωτική. Τον βλέπαμε να παίζει με τόση επιδειξιμανία, λες και ήθελε να μας αποδείξει ότι είμαστε ένα τίποτα. Μία κουκίδα. Λες και ήθελε να μας κόψει αυτή την κυριακάτικη συνήθεια, να μάς «ρουφήξει» και την τελευταία σταγόνα επιθυμίας γι’ αυτό το άθλημα.
Τι έπρεπε να κάνουμε όταν αυτός έκανε τα τρελά του; Ένα φάουλ, τόσο σκληρό σε ένα από τα αμέτρητα εντυπωσιακά του drive, που να το «νιώσει», να την «ακούσει» και να καταλάβει ότι «μπορεί να μην είμαστε παικταράδες σαν εσένα, αλλά εδώ αυτά δεν περνάνε»! Τι κάναμε; Είπαμε στον φίλο μας «μην τον ξαναφέρεις αυτόν»…
Σαν τον Γιουλ ένα πράγμα
Αυτό είναι και το συναίσθημα που σου δημιουργείται όταν βλέπεις τον Γιούλ να κάνει αυτά τα πράγματα στο παρκέ. Και μάλιστα στην ομάδα σου! Κάντα όπου αλλού θες ρε φίλε, είσαι υπερπαίκτης, αλλά όχι στην ομάδα μου! Με κάνεις να θέλω να μπω μέσα και να σου κόψω το χέρι! Θέλω να πάρω την τηλεόρασή μου κι όχι απλά να τη σπάσω, αλλά να τη χτυπάω με τέτοια μανία που να μην μείνει ούτε ίντσα! Δηλαδή, να είσαι π.χ. Παναθηναϊκός, να είναι το ματς ισοπαλία και να βάζει τέτοια λόμπα στην μπάλα που πρώτα να χαϊδεύει τον ουρανό και μετά να προσγειώνεται στο καλάθι λες και είναι ρουφήχτρα. Να είσαι Ολυμπιακός, να χάνεις 15 πόντους και μέσα στην πίκρα σου να τον βλέπεις να σουτάρει τρίποντο όπου η μπάλα ταξιδεύει στα 15.000 πόδια και αρχίζει να κατεβαίνει σιγά-σιγά, αργά και βασανιστικά, λες και θέλει να σε αποτελειώσει με τον πιο σαδιστικό και εξευτελιστικό τρόπο.
Όταν τα κάνει στην ομάδα σου, εκείνη τη στιγμή δεν μπορείς παρά να τον μισήσεις. Ποιο «fun to watch» και ποιος παικταράς και ποια μπασκετάρα; Μπορείς να μην τα κάνεις με εμάς; Χαλάς την ψυχική μας υγεία! Διαταράσσεις την ηρεμία μας! Έχεις καταφέρει να γίνεις η απάντηση στο ερώτημα «ποιον σιχαίνεσαι περισσότερο, τον Ρούντι ή τον Ναβάρο;». Εκείνη τη στιγμή τουλάχιστον, η εν θερμώ απάντηση είναι «τον Γιουλ»! Για άλλους λόγους φυσικά.
Γιατί ο Γιουλ, ούτε θεατρίνος είναι ούτε προκλητικός. Ίσα-ίσα. Τον είδαμε και το βράδυ της Τετάρτης, να πηγαίνει προς και να ζητά συγγνώμη από τον διαιτητή μετά την τεχνική ποινή για μια κλωτσιά στην μπάλα πάνω στα νεύρα του. Δεν είναι Ρούντι ούτε Ναβάρο. Η… απέχθεια που προκαλεί παραπέμπει περισσότερο σε… Κάρι. Απλά προκαλεί όταν πυροβολεί. Και για να ξεφύγουμε από τα οπαδικά, ας δούμε την άλλη όψη του νομίσματος που λέει ότι αυτή τη στιγμή είναι ο πιο φορμαρισμένος γκαρντ της Ευρώπης. Και ένας από τους πιο ολοκληρωμένους.
Με την αποχώρηση του Ροντρίγκεθ για το NBA απέδειξε ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα, μα κανένα, να κουβαλήσει ολόκληρη «βασίλισσα» στις πλάτες του. Αυτή η ομάδα των «12 αστέρων», στο παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό έμοιαζε με τσιφλίκι του ενός. Όλοι ψάχνανε τον Γιουλ. Να του δώσουμε την μπάλα, να οργανώσει, να ταλαιπωρήσει, να μπουκάρει, να σουτάρει, να πασάρει, να σκοράρει. Να τα κάνει όλα! Δεν ήρθαν τυχαία οι 30 πόντοι. Δεν είναι τυχαία με διαφορά πρώτος σκόρερ της Ρεάλ (20 πόντους μέσο όρο), πρώτος σε ασίστ (5,4), πρώτος σε λεπτά συμμετοχής (30). Και μέσα σε όλα αυτά παίζει και άμυνα.
Φύσει και θέσει ηγέτης των Μαδριλένων
Τα τρελά του σουτ, οι λόμπες, τα βασανιστικά buzzer beater, που ‘τα χει για πρωινό, σου δίνουν την αίσθηση ότι έχει κάνει κάποια συμφωνία με το καλάθι. Λες και παίζουν φρίσμπι. Η μπάλα διαγράφει μια τρελή πορεία, το μάτι την ακολουθεί σαν να βλέπει τηλεκατευθυνόμενο αεροπλανάκι και εν τέλει καταλήγει στο καλάθι, λες και το ίδιο το καλάθι κινείται για να την πιάσει. Όπως οι κινούμενες μπασκέτες στο λούνα παρκ, με τη διαφορά ότι στην περίπτωση του Γιουλ, αυτή δεν είναι μία έξτρα δυσκολία, αλλά μία… συμφωνία το καλάθι να ακολουθεί την μπάλα και η μπάλα το καλάθι.
Αν είσαι απλός φίλαθλος, όλα αυτά είναι διασκεδαστικά. Αν είσαι οπαδός και βλέπεις να συμβαίνουν στην ομάδα σου λες και είναι… καταραμένη βραδιά, τότε αν δεν μπορείς να δεχτείς ότι πολύ απλά αυτός είναι ο Γιουλ, τότε το ίδιο απλά σπας την τηλεόραση.
