Δεν υπάρχει πιο ρετρό ανάμνηση στη συλλογική -ποδοσφαιρική- μνήμη από το Μουντιάλ του 1994. Η Εθνική Ελλάδος ταξιδεύει στα γήπεδα των Ηνωμένων Πολιτειών και φεύγει από εκεί με το σύστημα “4-4-2” στην πλάτη. Τέσσερα γκολ από την Αργεντινή, τέσσερα γκολ από την Βουλγαρία και δύο από τη Νιγηρία. Στα αποδυτήρια ο Αλκέτας Παναγούλιας έξαλλος με την… προμενάδα του Νίκου Μαχλά, ζητά απεγνωσμένα ένα γκολ και έναν βαθμό. Έπαθε Χατζηστεφάνου πριν τον Χατζηστεφάνου, σε μία στιγμή παραφροσύνης όπως μάθαμε από το σχολείο “FIFA 2000”.
30 χρόνια αργότερα, η κατάσταση στην Εθνική Ελλάδος είναι διαφορετική. Έχει μεσολαβήσει η μεγαλύτερη επιτυχία του ελληνικού ποδοσφαίρου με την κατάκτηση του Euro 2004, προκρίσεις σε τελικές διοργανώσεις Mundial και Euro αλλά και μεγάλες αποτυχίες όπως ήττες από τα νησιά Φερόε. Περάσαμε όλα τα στάδια. Στο σήμερα, όμως, η γαλανόλευκη αρχίσει να ψήνει άγρια τους Έλληνες. Το sold out στο ΟΑΚΑ για το ματς με την Αγγλία είναι η πιο χειροπιαστή απόδειξη.
Παρά την τριάρα, ο κόσμος δεν στράβωσε. Γιατί ο κόσμος ξέρει. Όταν βλέπει ότι κάτι καλό πάει να συμβεί, το στηρίζει εμπράκτως. Δεν είναι τόσο αφελής, όσο θέλουμε να νομίζουμε. Όλο αυτό που συμβαίνει στην Εθνική Ελλάδος το τελευταίο διάστημα έχει φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Ιβάν Γιοβάνοβιτς. Ο προπονητής που έγραψε ιστορία στην Κύπρο με τον ΑΠΟΕΛ, κάνοντας τον Ζοσέ Μουρίνιο να του υποκλιθεί, ο άνθρωπος που παρέλαβε καμένη γη στον Παναθηναϊκό και τον έβαλε ξανά στη διεκδίκηση του πρωταθλήματος, είναι εκείνος που ηγείται της μεγάλης προσπάθειας για την επιστροφή του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος στην ελίτ.
Κάθε ομάδα έχει την ταυτότητα του προπονητή της. Ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς είναι ένας μετρημένος, σοβαρός, δουλευταράς άνθρωπος που δεν υποτιμά κανέναν. Η Εθνική Ελλάδος παρουσιάστηκε στους αγώνες του ομίλου του Nations League σοβαρή, μετρημένη, με πλάνο και χωρίς να υποτιμήσει κανέναν. Σημείωσε 5 νίκες και μία ήττα. Η μεγάλη επιτυχία δεν είναι το ιστορικό διπλό στο Γουέμπλεϊ, αλλά το πώς καθάρισε εντός και εκτός τη Φινλανδία και την Ιρλανδία. Μάλιστα, αναφορικά με τη Φινλανδία, είναι η πρώτη φορά στην ιστορία μας που φεύγουμε με τους 3 βαθμούς της νίκης από τη χώρα του Άγιου Βασίλη. Την ίδια στιγμή, παρά το ξενέρωμα που έφαγαν όλοι μετά την ήττα από την Αγγλία, η ομάδα σήκωσε κεφάλι γρήγορα, έδειξε επαγγελματισμό, κατάφερε να ελέγξει τα συναισθήματά της και πέτυχε την 5η νίκη σε 6 αγώνες. Καθόλου εύκολο επίτευγμα αν ρίξει μια ματιά στην πρόσφατη ιστορία μας.
Το αν θα πάει η Ελλάδα στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2026 που θα διεξαχθεί στις πόλεις του Καναδά, του Μεξικού και των Ηνωμένων Πολιτειών είναι αρκετά νωρίς ώστε να το προδικάσουμε. Η ίδια η ομάδα δεν αφήνει περιθώρια για μεγάλα λόγια αλλά μας δίνει το μάθημα πως μόνο μέσα από τη δουλειά, τη σοβαρότητα, την πίστη στο πλάνο και τον σεβασμό προς τον αντίπαλο, θα τα καταφέρει. Δεν είμαστε και δε θα γίνουμε ποτέ μεγαθήριο. Αλλά όταν έχουμε το momentum μαζί μας, κάνουμε θαύματα. Τα γήπεδα της Πορτογαλίας το γνωρίζουν καλά αυτό.
Αυτό που κατάφεραν να πετύχουν ο Ιβάν Γιοβάνοβιτς και οι παίκτες του είναι να κερδίσουν την εμπιστοσύνη του κόσμου, τη θετική ενέργεια που πάντα δίνει αυτοπεποίθηση και μπουστάρισμα, τον χρόνο να δουλέψουν όπως οι ίδιοι επιθυμούν χωρίς τη λαιμητόμο του αποτελέσματος και της τοξικότητας πάνω από το κεφάλι τους και να κάνουν τους Έλληνες να τσεκάρουν από τώρα εισιτήρια για την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Αξίζουν να βρίσκονται στις 48 καλύτερες ομάδες του κόσμου και ας γίνουμε αρωγοί σε αυτήν την προσπάθεια. Και ο κόσμος αλλά και οι παράγοντες.
