Η χθεσινή ασίστ στο ΣΕΦ δεν ήταν «άλλη μία τρελή πάσα», αλλά «μία άλλη τρελή πάσα» του Μίλος, ο οποίος έχει βαλθεί να εισάγει και να ασπαστεί στην μπασκετική διάλεκτο τον ποδοσφαιρικό όρο «10άρι»!
Ο Πρωταθλητής Ευρώπης με την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και φιναλίστ των Ολυμπιακών αγώνων με την εθνική της χώρας του είναι χωρίς αμφιβολία ο φυσικός ηγέτης Ρώσων και Σέρβων. Δεν ανακάλυψε φέτος το μπάσκετ ο Τεόντοσιτς, ούτε κι εμείς τον ίδιο. Αλλά είναι ηλίου φαεινότερο, πως τη συγκεκριμένη στιγμή βρίσκεται στο peak της μπασκετικής του καριέρας, στην κορύφωση μιας ολοκληρωμένης, ηγετικής προσωπικότητας.
Το τσογλάνι έγινε ηγέτης. Ο «μετρ» της αλητείας έμαθε να φέρεται… αλήτικα μόνο με την μπάλα στα χέρια. Κι η φράση «Μίλος το κωλόπαιδο» που λέγαμε πολλοί, σήμερα έχει παραφραστεί σε «πολύ κωλόπαιδο ο Μίλος», που έλεγε κι ο Ψάλτης.
Έχουν περάσει τέσσερα -και βάλε- χρόνια από εκείνον τον αλησμόνητο τελικό του 2012 και το ερώτημα για το αν τελικά αυτός που πραγματικά κοιμήθηκε ήταν ο Θεός ή ο Καζλάουσκας, ακόμη δεν έχει ξεφτίσει.
Αν υπάρχει κάτι το οποίο έχει φθαρεί με το πέρασμα αυτών των ετών από εκείνο το ιστορικό παιχνίδι ήταν η ταμπέλα του «λουζερά» που έσπευσαν ανέξοδα κάποιοι να κολλήσουν στον Μίλος Τεόντοσιτς.
Σήμερα, σε ένα playback του τελικού, κοιτάζοντας ποιους είχε δίπλα του, αντιλαμβάνεσαι ότι εκείνο το «λουζεράς» που κουβαλούσε και έσερνε στις πλάτες του σε Κωνσταντινούπολη, Λονδίνο, Μιλάνο και Μαδρίτη, ήταν μάλλον… τιμητικός και αντιπροσωπευτικός των προοπτικών του. Γιατί, όταν είσαι 25 χρονών (στην Πόλη) με συμπαίκτες τον Κιριλένκο, τον Σισκάουσκας, τον Σβεντ, τον Κρίστιτς, τον Καούν, τον Χριάπα και προπονητή τον πολύπειρο Γιόνας και βρίσκεσαι εσύ στο επίκεντρο όλων των κακών κριτικών, τότε αυτομάτως ή και σε βάθος χρόνου, καταλαβαίνεις ότι ο κόσμος κάτι περιμένει από εσένα. Αυτό μάλλον κατάλαβε και ο Μίλος.
Μέσα από μία διχοτομημένη οθόνη, με τα highlights του Σέρβου, από το 2009 (και τα «αποκαλυπτήριά» του στον ημιτελικό του Ευρωμπάσκετ με τη Σλοβενία) μέχρι πρόπερσι στη μία κι από τη στιγμή που έφτασε στη Γη της Επαγγελίας (του Βερολίνου) μέχρι χθες στην άλλη, αντανακλάται μία αντιστρόφως ανάλογη πορεία βελτιστοποίησης μπασκετικού ταλέντου και ελαχιστοποίησης εγωκεντρικού κωλοπαιδισμού.
Εκείνο το τρελόπαιδο που έκανε ό,τι γούσταρε, χτύπαγε αντιπάλους στα αχαμνά και δεν μπορούσε να ξεφύγει με τίποτα από το άγουρο κουκούλι του ατίθασου εκκολαπτόμενου «Σέρβου» ωρίμασε.
Τα highlights του δεν έχουν πια… αίμα που βράζει, ξύλο στο Ακρόπολις, φτυσιές, μπουνιές και χτυπήματα στα… φρύδια. Περιορίζονται μόνο στις τέσσερις πλευρές ενός μπασκετικού πίνακα ζωγραφικής με τις διάσπαρτες πινελιές ενός αρτίστα, που δεν θυμήθηκε την «μάθε τη κι άσ’ την» τέχνη της πάσας, απλά έμαθε να ασχολείται μόνο με αυτή.
Τι είναι τελικά ο Τεόντοσιτς; Παικταράς ή κωλοπαιδαράς; Ή και τα δύο; Τη δική μου απάντηση την ψιθύρισα χθες όταν έκανε ασίστ… ποδοσφαιρική «ποδιά» περνώντας την μπάλα κάτω από τα πόδια του Μπιρτς: «Τι κάνει το κωλόπαιδο;»…
