Σε όποιον και να πεις ότι έχεις κανονίσει για Νάξο ακούς συνήθως την ίδια ξινισμένη απάντηση: «ρε συ γριά είσαι; εκεί πάνε μόνο οικογένειες», «μόνο φαγάδικα έχει». Και ερωτώ που είναι το κακό; Ωστόσο για να ξεδιαλύνω κάποιους μύθους να σου πω πως μια χαρά διασκέδαση έχει, μην ακούς τις διαδόσεις, δεν ξέρουν για αυτό τα λένε! Απλά δεν έχει καμένους τουρίστες να ξερνάνε στα σοκάκι όπως η Ίος, δεν έχει κλαπατσίμπανα χωρίς λόγο, δεν είναι νησί για σκληρά κι αχόρταγα καμάκια.
Είναι όμως σίγουρα νησί για αχόρταγα πιρούνια που, φυσικά, δε στερείται φυσικής ομορφιάς –το ακριβώς αντίθετο θα έλεγα, τουλάχιστον για τη Δυτική της πλευρά που γνωρίσαμε, αφού την Ανατολική την αφήσαμε για άλλη φορά.
Είναι μια πολιτεία αυτάρκης στη μέση των Κυκλάδων, με έκταση δυσανάλογα μεγάλη σε σχέση με τα αδέρφια της, που σίγουρα χρειάζεται μεταφορικό μέσο για να τη χαρείς πραγματικά. Και αν ψαχτείς αρκετά θα βρεις παραλίες εξωτικές τόσο στο όνομα όσο και τα νερά τους. Με πλέον χαρακτηριστική την «Χαβάη» στη νοτιοδυτική πλευρά.
Τα πρασινογάλανα νερά της είναι ικανά να σε μαγέψουν κανονικά και να μην ξεκολλάς με κίνδυνο να πάθεις ηλίαση αν δεν έχεις πάρει ομπρέλα μαζί σου, μιας κι εδώ δεν έχει ξαπλώστρες, δεν έχει beach bar, εδώ θέλει λίγο περπατηματάκι η φάση.
Αν όμως δεν είσαι τόσο «εκδρομικός» τύπος μη φοβού, αφού μπορείς να την αράξεις στην καταπληκτική Μικρή Βίγλα. Μια απέραντη αμμουδερή ομορφιά όπου αλλού αράζουν ο νεαρόκοσμος, αλλού οι οικογένειες και λίγο πιο κει –ναι, καλά θα ακούσεις- οι σέρφερς!
Ας επιστρέψουμε όμως στο κυρίως πιάτο του νησιού: το φαγητό με άλλα λόγια. Φημισμένο από άκρη σε άκρη για τις συνταγές του, τα τυριά και τα αλλαντικά του. Φάε το τυρί «αρσενικό» και σκέψου τι έχανες τόσα χρόνια, δοκίμασε το ζαμπόνι της Νάξου που καμία σχέση δεν έχει με τη σαπίλα που πουλάνε πολλά σούπερ μάρκετ –σαν προσούτο σκέψου το, μονάχα πιο πικάντικο κι αλμυρό! Τυχαίο ότι την έχει εκθειάσει ο πιο διάσημος παρουσιαστής εκπομπής φαγητού στον πλανήτη, ο «πολύς» Anthony Bourdain; Δε νομίζω.
Υπάρχουν εστιατόρια που αν δεν κλείσεις τραπέζι δε θα μπορέσεις να κάτσεις ποτέ όπως η «Αξιότισσα» στο Καστράκι. Παίζουν τιμιότατες ταβέρνες όπως η «Μάρω» στην Πόλη όπου μπορείς να σκάσεις από το ντόπιο φαί. Μέχρι χοιρινά εντεράκια δοκιμάσαμε με σάλτσα, έναν μεζέ απολαυστικό για μπύρα που βέβαια θα σε γονατίσει με τη ζέστη. Όμως μπρος στα κάλλη (του φαγητού) τι είναι ο πόνος.
Εμείς μία εκδρομή κάναμε μόνο προς την Απείρανθο, ένα ορεινό χωριό στα ανατολικά που νομίζεις ότι το έχει ξεχάσει ο χρόνος. Πετρόκτιστο μέσα σε δασώδη περιοχή, σε κάνεις να νομίζεις πως περπατάς μέσα σε παραμύθι-και θα’ σαι τυχερός αν πετύχεις τον ήλιο να σβήνει από κάποιο μπαλκόνι του. Πάρε κάνα ρουχαλάκι μονάχα μαζί σου, γιατί ακόμα και το κατακαλόκαιρο το έχει το κρύο του.
Φυσικά, για να μην ξεχνιόμαστε το φαγητό είναι κι εδώ εξαιρετικό. Χοιρινά, μοσχάρια και αρνιά για να γλείφεις τα δάκτυλά σου, αφού έχεις φάει πρώτα έναν «Ναξιώτικο Καλόγερο» -μελιτζάνες με κοκκινιστό κρέας και τυρί «αρσενικό». Εμείς είχαμε την τύχη να κάτσουμε στον εξαιρετικό «Λευτέρη» για να αλληθωρίσουμε από τις γεύσεις. Να ξέρεις δε πως όλα σχεδόν τα μαγαζιά στο συγκεκριμένο χωριό είναι πραγματικά καλά, αν δεν καταφέρεις να κάτσεις σε αυτό.
Μη νομίζεις όμως επειδή το νησί είναι μεγάλο ότι υστερεί σε γραφικότητα. Τα λιθόκτιστα αρχοντικά στο Κάστρο, στην παλιά Πόλη της Νάξου θα σε στείλουν μια βόλτα στη μεσαιωνική ιστορία, λες και περπατάς σε κάποια πόλη του Game of Thrones –ενώ λίγα μέτρα πιο κάτω, στο λιμάνι θα γίνεται του τουρίστα το πανηγύρι και του τουριστικού μαγαζιού ο χαμός.
Είναι όμως δυνατόν να πας σε νησί και να τρως μονάχα κρέας και τυρί; Κάποιοι θα έλεγαν ναι, εγώ όμως θα τόνιζα πως αυτό θα ήταν μισή εμπειρία. Διότι, εν τέλει, μια χαρά ψαράκι μπορείς να φας, ιδιαίτερα αν επισκεφθείς τον «Πατατόσπορο» στην παραλία της Αγίας Άννας. Εδώ εκτός από καταπληκτικό μενού μπορείς να γευθείς μια θαλασσινή εμπειρία πάνω στην άμμο, αφού το καλαίσθητο μαγαζί θα σε κάνει να νομίζεις πως βρίσκεσαι πάνω στο κατάστρωμα κάποιου ιστιοφόρου του 19ου αιώνα –ενώ θα κατεβάζεις το ένα ποτήρι λευκό μετά το άλλο, αν δεν το ρίξεις στα ούζα.
Λίγο πριν φύγουμε εκείνο το βράδυ της επιστροφής, αράξαμε στην Πορτάρα στο Λιμάνι, στην τεράστια πύλη του Ναού του Απόλλωνα που χρονολογείται από τον 6ο αιώνα π.Χ και νομίζουμε πως δοκιμάσαμε μια μεταφυσική εμπειρία την ώρα που βασίλευε ο ήλιος. Διότι, κυρίες και κύριοι, δεν ήταν χαζοί οι αρχαίοι πρόγονοι –ήξεραν καλά τι έκαναν και που έκτιζαν τι. Μιας και φεύγοντας από το νησί το μυαλό νιώθει ξαλαφρωμένο με αυτά που είδε και το στομάχι ευτυχισμένα γεμάτο με αυτά που γεύτηκε.
Ακολούθησε τον Γιώργο Ρομπόλα στο Facebook
ΥΓ: Ρίχνεις εδώ μια ματιά στις προτάσεις εκείνων που τα έχουν γευτεί, τα έχουν ζήσει και τα έχουν αξιολογήσει στο Trip Advisor
