Έχουν περάσει 5 καλοκαίρια από την τελευταία φορά που επισκέφθηκα την Αστυπάλαια. Σε αντίθεση με κάποια άλλα νησιά όπου δύο-τρεις μόλις μήνες μετά την επίσκεψή μου σε αυτά με χτυπάει το αλτσχάιμερ και ξεχνάω σκηνικά, η Πεταλούδα του Αιγαίου φαίνεται πως έκανε μια χαρά τη δουλειά της. Και ποια είναι η δουλειά κάθε νησιού που σέβεται τον εαυτό του και τους επισκέπτες του; Να τους δημιουργεί εικόνες κι εμπειρίες ανεξίτηλες.
Μακράν το αγαπημένο μου νησί κι αν με ρωτήσεις το λόγο, ειλικρινά δεν έχω απάντηση. Ψιλομυστηριακό θα το χαρακτήριζα και ίσως αυτό το στοιχείο να είναι που το τοποθετεί τόσο ψηλά στη λίστα. Ένα νησί που έχει τα πάντα και δεν έχει ταυτόχρονα τίποτα, με αυτό το «τίποτα» ωστόσο να διαθέτει θετικό πρόσημο. Δεν είναι, άλλωστε, λίγοι εκείνοι που όταν ψάχνονται να βρουν το νησί που θα διακοπάρουν, αυτό ακριβώς αναζητούν: ένα ιδιαίτερο τίποτα που χωρίς αυτό δεν είναι εφικτό να «αδειάσεις» από τα βάρη του εργασιακού χειμώνα.
Φωτογραφίες: Αντώνης Νικολάκης
Η μυστηριακή Αστυπάλαια, λοιπόν
Ας ξεκινήσω με το μοναδικό αρνητικό της υπόθεσης: απόσταση. Εννιάμιση με δέκα ώρες πάνω στο πλοίο δεν τις λες και λίγες. Άσε που φαντάζουν περισσότερες όταν η άδειά σου δεν είναι τέτοια που να σου επιτρέπει να χαλαλίσεις μία ολόκληρη μέρα σαν σύγχρονος Οδυσσέας. Πέραν τούτου ουδέν κι όσο εσύ θα πετάς τις γόπες σου στον αφρό της θάλασσας θα κοιτάζεις το ατελείωτο μπλε, φρόντισε να έχεις το μυαλό σου στην Πηνελόπη. Θα καταλάβεις ποια είναι η πιο όμορφη κυρία του νησιού με το που δουν τα μάτια σου τη Χώρα. Εκείνη με το Ενετικό Κάστρο στην κορυφή και τον Άη Γιώργη στο εσωτερικό του.
Μη ψαρώνεις. Για Δωδεκάνησα μιλάμε κι ας αντιγράφει η χώρα του νησιού τα Κυκλαδίτικα τοπία. Απλά μιλάμε για το δυτικότερο εξ αυτών, οπότε λογική και μια κάποια ομοιότητα. Κλισέ να αποθεώνεις Χώρα ελληνικού νησιού, αλλά αυτή της Αστυπάλαιας ειλικρινά, «σκαλώνει» το μάτι σου με το που πρωτοέρθει σε επαφή μαζί του. Δεν θα πετύχεις τα κλασικά ασβεστωμένα σοκάκια που παραπέμπουν σε λαβύρινθο, θα χαρείς όμως την άπλα που προσφέρει η πλατεία μπροστά από τους Μύλους (8 τον αριθμό) και οι επιλογές για στομάχι και ουρανίσκο που αυτή προσφέρει στις παρυφές της.
Εκεί κοντά θα βρεις και το καφενείο του «Μουγγού». Περιπλανητικό το όνομα καθώς όλα όσα διηγούνται οι τοίχοι με τις εκατοντάδες κοτσαρισμένες φωτογραφίες θαμώνων και όχι μόνο (εκεί θα βρεις τον Μουσολίνι να κάνει παρεάκι με τον Τσε), κάνουν μπαμ ότι είναι μπολιασμένες με γλέντι και βαβούρα. Αστυπαλιώτικο στέκι που τους καλοκαιρινούς μήνες ευπρόσδεκτα ελκύει τουριστόκοσμο που ψάχνει να πάρει μια γεύση από ντοπιοσύνη -ή από ψητό χταπόδι, καλαμάρι και σουπιά. Στο φεύγα, δεν γίνεται, θα ανηφορίσεις μέχρι το «Castro Bar» για να ακούσεις δυο λογάκια από τους αέρηδες, όσο εσύ σκαλίζεις κοκτέιλ με θέα το Αιγαίο.
Οι παραλίες της Αστυπαλιάς
Από εκεί και πέρα, νερά. Όμορφα νερά, ήσυχα νερά, όπως ήσυχος κι ο γενικότερος χαρακτήρας του νησιού. Τον οικογενειάρχη θα τον δεις στον Πέρα Γιαλό (αποτελεί, τρόπον τινά, τους πρόποδες της Χώρας), στο Λιβάδι, στο Στενό και στον Άγιο Κωνσταντίνο. Τις παρέες στις Βάτσες και στα Καμινάκια. Τα ζευγάρια στο Μπλε Λιμανάκι. Τους γυμνιστές στο Τζανάκι. Εκείνους που τυχαίνει να μην έχουν δικό τους ιστιοπλοϊκό και δεν τους πειράζει να μπαίνουν σε πλοιάρια άλλων για μονοήμερες εξορμήσεις, στις νησίδες Κουτσομύτη και Κουνούπες. Πάρε την παραπάνω ενδεικτική αντιστοίχιση και σκίσ΄την, μιας και το πιο πιθανό είναι να τους βρεις όλους παντού.
Επειδή σε βλέπω ψιλογλεντζέ, να 'χεις στον νου σου πως κατά το διάστημα 19 Ιουλίου - 7 Σεπτεμβρίου, στο νησί διοργανώνονται 6 πανηγύρια (αυτό του 15 Αύγουστου δε, κρατάει τρεις μέρες) κι εκτός από τους θαμώνες του κάμπινγκ (λέγεται πως είναι από τα καλύτερα που παίζουν εκεί έξω) θα βρεις εκεί όλα εκείνα τα πρόσωπα που πέφτεις και ξαναπέφτεις πάνω τους κατά το διάστημα της παραμονής σου.
Ίσως να χρειαστεί να στριμωχτείς μαζί τους στο περίφημο λεωφορειάκι του νησιού κατά το ανέβα-κατέβα. Το οποίο εξυπηρετεί κατά πολύ μεν, αλλά πάρε μαζί το αμαξάκι σου ή νοίκιασε αν έχεις τη δυνατότητα.
