Όχι δεν τα παραλέμε, κυριολεκτικά τα άτομα που βρίσκονται εντός γραφείου, αυτές τις ημέρες, είναι δεν είναι τέσσερα, πέντε, περιμένοντας να επιστρέψουν οι υπόλοιποι για να πάρουν σειρά στην καλοκαιρινή άδεια. Ανάμεσά τους και εσύ!
Τέσσερα, πέντε άτομα ε; Οπότε, αυτό σημαίνει πως λογικά επικρατεί ηρεμία. Πόσο να ακουστούν σε έναν χώρο που χωράει τουλάχιστον 70 άτομα; Κι όμως, μπορεί να μην ακούγονται μέχρι το απέναντι οικοδομικό τετράγωνο, αλλά τη φασαρία τους την κάνουν. Αν προσθέσουμε, μάλιστα, και τους θορύβους από τον δρόμο (Μα καλά, δεν έχουν φύγει ακόμα να αδειάσουμε λίγο;), δεν θέλει και πολύ να έχεις ένα κεφάλι που έχει γίνει καζάνι.
Εισπνοές, εκπνοές
Άντε να ηρεμήσεις τώρα, μπορείς; Να βρεις μια γωνιά που είσαι εσύ και… εσύ, κάπου που δεν ακούγεται τίποτα παρά μόνο η ανάσα σου. Δηλαδή οι ανάσες σου γιατί το μόνο που θέλεις είναι να αρχίσεις τις εισπνοές, αυτές που έχεις μάθει στη γιόγκα. Πηγαίνεις, λοιπόν, σε ένα γραφείο πίσω-πίσω, εκεί που δεν πατάει ψυχή αυτές τις μέρες και αρχίζεις να παίρνεις βαθιές ανάσες, διότι δεν τα ξεκίνησες τζάμπα τα μαθήματα δύο φορές την εβδομάδα.
Στην αρχή, η φασαρία είναι ακόμα έντονη. Όσο παίρνεις, όμως, όλο και πιο πολλές, όλο και πιο βαθιές ανάσες, το μυαλό αρχίζει να μπλοκάρει οποιονδήποτε εξωτερικό αντιπερισπασμό. Τώρα, είναι που επικρατεί απόλυτη ησυχία. Μέχρι που εμφανίζεται αυτή η φωνή που όλες έχουμε μέσα μας (γιατί να το κρύψουμε άλλωστε;).
Και τι σου λέει; «Carpe diem», ψιθυρίζει. Δεν είναι ούτε ο Οράτιος ούτε ο Robin Williams στον Κύκλο των χαμένων ποιητών, αλλά η εσωτερική φωνή σου που ξέρει ότι πρέπει να βρεις τρόπο να απολαμβάνεις την κάθε μέρα. Και συνεχίζει. «Βγες έξω, πάρε βαθιές ανάσες, κάνε κάτι που αγαπάς κοντά στη φύση. Κάνε κάτι για σένα!». Αλήθεια, τολμάς να της πας κόντρα;
Διαβάστε περισσότερα στο Queen.gr
