Θα μπορούσε να είναι ένα ακόμη από τα φαγητά που είναι ταυτισμένα με τη θαλπωρή του σπιτιού και αυτό είναι πολύ σημαντικό. Το ξέρουμε καλά το φαγητό είναι μνήμες και αυτό σημαίνει ότι είναι συνδεδεμένα με μυρωδιές που είναι συνυφασμένες με το σπίτι. Είναι ωραίο, όταν μιλάμε για παράδοση να μιλάμε και για πίτες και αυτό είναι σίγουρα ένα από τα αγαπημένα μας θέματα. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι «ξεφυτρώνουν» σαν μανιτάρια τα μαγαζιά με τις χειροποίητες πίτες και αυτό γιατί τελικά σε όλους λείπει η πίτα της μαμάς ή της γιαγιάς.
Γιατί η πίτα είναι ταυτισμένη με το σπίτι μας
Έχω την τύχη να έχω μεγαλώσει σε ένα σπίτι με μία εξαιρετική μαγείρισσα. Η μαμά μου ήταν αυτή που μου έμαθε την αξία του μαγειρεμένου φαγητού. Το φαγητό δεν είναι απλά μία βιολογική ανάγκη, που πρέπει να καλυφθεί. Το σπιτικό φαγητό είναι τρόπος ζωής, η ενέργειά μας που έχουμε για να αντιμετωπίσουμε την καθημερινότητά μας. Και παράλληλα είναι και η μυρωδιά του. Ένα από τα πιο ζεστά και αρωματικά εδέσματα που μπορείς να γευτείς είναι μια πίτα. Και η πίτα κρύβει τέχνη -σκέψου ότι υπάρχουν στρώσεις φύλλου και γέμιση.
Γιατί το φαγητό της μάνας θα είναι για πάντα μέσα στη καρδιά σου
Γιατί είναι τέχνη;
Η κάθε πίτα, όπως και ο μπακλαβάς είναι τέχνη. Κρύβει μέσα σοφία και θέλει μαεστρία για να τη φτιάξεις. Και είναι αλήθεια ότι για να μπορέσεις να τη δημιουργήσεις έχει μέσα μια πολυπλοκότητα. Είναι τα φύλλα που μπαίνουν το ένα μετά το άλλο με απόλυτη αρμονία, και το μείγμα που ετοιμάζεται για τη γέμιση. Σκέψου ότι ακόμη και για την απλή τυρόπιτα να μιλάμε στο τραπέζι το αλεύρι, τα τυριά και τα υλικά δημιουργούν τους πιο ξεχωριστούς συνδυασμούς. Με το ελαιόλαδο που μπαίνει από πάνω και εντείνει αυτή την τραγανότητα των φύλλων. Αυτό το κρατς που κάνει η κάθε μπουκιά και που το φύλλο με τη γέμιση γίνονται ένα, ενώ τα μυρωδικά σαγηνεύουν τις αισθήσεις.
Η γνήσια πίτσα θέλει αποκλειστικά λεπτή ζύμη
Είναι εκείνο το κομμάτι στο αλουμινόχαρτο που θα πάρεις μαζί σου στη δουλειά, είναι εκείνο το κομμάτι που θα φας για πρωινό ή και βραδινό. Και τέλος είναι εκείνη η ημέρα που πας στο πατρικό σου και η πίτα μοσχομυρίζει. Την ετοίμασαν για εσένα και σε περιμένει εκεί για να τη γευτείς. Είναι εκείνη η πίτα που σου δίδαξε η μητέρα σου, πώς να τη φτιάχνεις εκείνα τα απογεύματα που την ετοίμαζε και το σπίτι γέμιζε με αρώματα. Είναι ένα κομμάτι παράδοσης, που δεν το αντικαθιστά τίποτα. Είναι μια μικρή ένδειξη αγάπης.
