Μία μακαρονάδα θα μπορούσε να είναι κάτι σαν έργο τέχνης, είναι σκέτη απόλαυση. Μπορεί να γίνει τόσο περίτεχνη, όσο και απλή αφού είναι ένας μικρόκοσμος από μόνη της. Με αφορμή το ότι σήμερα είναι η Παγκόσμια Ημέρα Ιταλικής Κουζίνας σκεφτήκαμε να κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα στα αγαπημένα μας ζυμαρικά. Σκεφτήκαμε να το κάνουμε και πιο συγκεκριμένο γράφοντας για μία από τις πιο δημοφιλείς μακαρονάδες, την amatriciana. Πάμε να δούμε λίγο πώς έχουν τα πράγματα με τα ζυμαρικά στην γειτονική Ιταλία.
Καρμπονάρα: Το εργένικο πιάτο που κανείς δεν μπορεί να αντισταθεί
Είναι γνωστό ότι οι Ιταλοί εκτιμούν το καλό φαγητό, το αγαπούν και χαίρονται να κάθονται στο τραπέζι, τρώγοντας και συζητώντας με συγγενείς και φίλους, ειδικά τις Κυριακές. Εξάλλου, όσοι μαγειρεύουμε το ξέρουμε καλά αυτό. Το φαγητό είναι πιο νόστιμο, όταν το μοιράζεσαι. Χάρη στις τοπικές κουζίνες της Ιταλίας +έχουν δημιουργηθεί πολλά πιάτα.
Πότε όμως «γεννήθηκαν» τα ζυμαρικά;
Τα ζυμαρικά έχουν μια πολύ αρχαία και πλούσια ιστορία που ξεκινάει πριν από 7.000 χρόνια, όταν ο άνθρωπος ξεκίνησε να καλλιεργεί τη γη και να ανακαλύπτει τα σιτηρά, να φτιάχνει αλεύρι και να ξεκινάει να ψήνει. Στην αρχαία Ρώμη, ήδη, ο Κικέρων και ο Οράτιος, 100 π. Χ. αγαπούσαν τις λεπτές στρώσεις των ζυμαρικών, με άλλα λόγια αγαπούσαν τα λαζάνια. Στον Μεσαίωνα, σύμφωνα με το μύθο, το 1292 ο Μάρκο Πόλο φέρνει μακαρόνια από την Κίνα. Αυτό ωστόσο φαίνεται να είναι ψευδές από τα πολλά γραπτά έγγραφα που αποκαλύπτουν την ύπαρξη ζυμαρικών στην Ιταλία πριν το ταξίδι του Μάρκο Πόλο. Σύμφωνα με αυτές τις μελέτες, είναι πιθανόν ότι οι Άραβες εισάγουν το ζυμαρικά στην ιταλική κουζίνα γύρω στο 1000.
Fettuccine: Τα πιο εύκολα και εντυπωσιακά μακαρόνια σε μόλις 10 λεπτά
Ειδικότερα, θεωρείται ότι τα ζυμαρικά, τα οποία εννοούνται ακριβώς ως μακαρόνια, ξεκινάνε από τη Σικελία στην τοποθεσία Trabìa, κοντά στο Παλέρμο. Οι Σικελοί ήταν, στην πραγματικότητα, πραγματικοί δεξιοτέχνες μαγειρέματος ζυμαρικών εδώ και αιώνες. Μέχρι το 1700 υπήρχε μεγάλη σύγχυση, τα διάφορα είδη των ζυμαρικών ονομάζονται συνήθως ως μακαρόνια μέχρι που οι Ναπολιτάνοι έγιναν οι πιο διάσημοι λάτρεις των ζυμαρικών και έφεραν την ονομασία pasta. Μία από τις αγαπημένες μας μακαρονάδες είναι η amatriciana.
Πώς γεννήθηκε η amatriciana
Λέγεται ότι η amatriciana γεννήθηκε στην πόλη Amatrice και ότι ήταν το κύριο γεύμα των βοσκών, ακόμα κι αν αρχικά ήταν χωρίς ντομάτα και πήρε το όνομα «gricia» (ένα πιάτο με μακαρόνια ή μακαρόνια καρυκευμένα με λάδι, πιπέρι και μπέικον). Η ντομάτα προστέθηκε αργότερα, όταν εισήχθη από την Αμερική και το καρύκευμα πήρε το όνομα «amatriciana».
Η πρώτη γραπτή μαρτυρία της χρήσης της σάλτσας amatriciana ως προσθήκη ζυμαρικών βρίσκεται στο εγχειρίδιο μαγειρικής του Ρωμαίου σεφ Francesco Leonardi, ο οποίος το σέρβιρε στην αυλή του Πάπα Πίου Ζ' τον Απρίλιο του 1816. Η έκδοσή του περιελάμβανε μακαρόνια, guanciale Amatrice, ντομάτες , κρεμμύδι και πεκορίνο.
Από τότε μέχρι τις αρχές του 20ου αιώνα, η δημοτικότητα αυτού του πιάτου ήταν αδιαμφισβήτητη στη Ρώμη, όπου καθιερώθηκε χάρη στους «matriciani», μετανάστες από την περιοχή γύρω από το Amatrice. Η Ιταλική κυβέρνηση το έχει ονομάσει ως ένα παραδοσιακό αγρο-διατροφικό προϊόν του Λάτσιο.
Τι περιέχει;
Μινιμαλιστική σύνθεση, καθώς έχει μόνο πέντε απλά υλικά, πετυχαίνει ένταση γεύσεων και κορυφαίες ισορροπίες. Αλλά για να βγει ένα κορυφαίο αποτέλεσμα, θέλει τα συγκεκριμένα πέντε υλικά. Τα δυο υλικά-κλειδιά που δεν πρέπει να λείπουν είναι το Guanciale και δευτερευόντως το Pecorino Romano. Τα υπόλοιπα υλικά είναι τα Bucatini, σάλτσα ντομάτας, μπούκοβο, αλάτι.
