Και ο πρωταγωνιστής του show δεν είναι άλλος από το γλυκόπικρο υγρό με το παράξενο χρώμα και τις συνήθως εντυπωσιακές ετικέτες που απλά και μόνο χαζεύοντάς της, σε μεταφέρουν για λίγο σε μια μικρή γραφική piazzetta κάπου στη γείτονα χώρα. Το amaro είναι ανήκει στην κατηγορία των digestivi, δηλαδή των λικέρ εκείνων που τα έπιναν μετά το γεύμα επειδή είχαν (;) χωνευτικές ιδιότητες, κάποιοι πιστεύουν ότι έχουν και θεραπευτικές, αλλά ας περιοριστούμε σε αυτές που ξέρουμε, στην απόλαυση που χαρίζει ένα καλό amaro.
Στα ιταλικά σημαίνει πικρό και ανεξάρτητα από την κάθε συνταγή που έχει κάθε ένα από αυτά, η πικρότητα, σε διάφορες εντάσεις πρωταγωνιστεί. Σε άλλα κοινά τους χαρακτηριστικά, είναι η σχετικά χαμηλή περιεκτικότητα σε αλκοόλ, οι φλούδες πορτοκαλιού, αλλά και άλλων εσπεριδοειδών που δίνουν την πικράδα, όπως και η μυστική συνήθως συνταγή από βότανα που δίνουν το σώμα στο amaro.
Η φήμη του amaro εκτός Ιταλίας περιορίζεται σε αυτή του συστατικού στα κοκτέιλ, και μάλιστα αλλάζει εντελώς η ταυτότητά του, αλλά και η ιεραρχία του στην αλληλουχία ενός γεύματος, μέσα από τα φημισμένα aperitivi. Πέρα από το Campari, που είναι ο αδιαμφισβήτητος βασιλιάς των amari, υπάρχουν κυριολεκτικά εκατοντάδες άλλα διαφορετικά ιταλικά πικρά λικέρ. Τα περισσότερα από αυτά τιμούν τα τοπικά υλικά της περιοχής που εκπροσωπούν και έτσι ένα τορινέζικο amaro είναι εντελώς διαφορετικό σε χαρακτήρα από ένα σισιλιάνικο.
Αυτή η τοπική διαφοροποίηση δεν μεταφράζεται μόνο στην αλλαγή που δίνει στο προφίλ των κοκτέιλ που μπαίνει, αλλά και όταν πίνεται σκέτο, με τον παραδοσιακό τρόπο. Τώρα που έχουμε αρχίσει να μαθαίνουμε περισσότερα για τα ιταλικά ποτά και κοκτέιλ, είναι ευκαιρία να μάθουμε ότι δεν υπάρχει το το καλύτερο amaro εκεί έξω, αλλά υπάρχει τουλάχιστον ένα καλό για κάθε περίσταση, ανάλογα με το φαγητό με το οποίο συνοδεύει ή το κοκτέιλ στο οποίο συμμετέχει. Πάμε να δούμε μερικά από τα πιο χαρακτηριστικά του είδους.
Amaro Montenegro
Με καταγωγή από τη Μέκκα της ιταλικής γαστρονομίας, την Μπολόνια, το τοπικό amaro είναι δικαιωματικά το πρώτο στη λίστα. Η πικράδα του είναι κάτω από μέσο όρο που περιμένει κάποιος από ένα τέτοιο ποτό, άρα ίσως και ιδανικό για όσους προτιμούν τη βοτανικότητα σε σχέση με την πικράδα. Έτσι ο τόνος δίνεται από τα δεκάδες βότανα και το έντονο άρωμα γκρέιπφρουτ που γεμίζει τη μύτη. Αυτό κάνει το Montenegro ιδανικό ταίρι για αρωματικά φαγητά.
Amaro Averna
Ερχόμενο από την Σικελία, το Averna φέρνει ογκώδη ποσότητα από νότες πορτοκαλιού, κάτι που το κάνει ιδανικό συνοδευτικό σε πιάτα που φείδονται σε οξύτητες. Κόκκινες σάλτσες και ωμά θαλασσινά μπορούν να στήσουν ένα 100% μεσογειακό γεύμα με τη βοήθειά του. Η ισορροπία μεταξύ γλυκού και πικρού είναι τόσο ιδανική που το καθιστά τέλειο ποτό και σκέτο, ίσως με λίγο πάγο.
Elisir Novasalus
Ιδού το πικρότερο των πικρότερων, τουλάχιστον αυτή τη φήμη έχει αυτό το amaro με καταγωγή από τις χιονισμένες Ιταλικές Άλπεις. Η αναζωογονητική του πικράδα καθαρίζει το στόμα δίνοντας μια άμεση αίσθηση ανάλαφρου ακόμα και μετά από ένα κτηνώδες γεύμα. Τα λιπαρά φαγητά και το κρέας θα βρουν ένα τέλειο συνοδευτικό τόσο για τον ουρανίσκο, όσο και για το στομάχι.
Amaro CioCaro
Μοιάζει αρκετά με το Averna και μας έρχεται από την κεντρική Ιταλία, την περιφέρεια του Lazio στα περίχωρα της Ρώμης. Τα αρώματα της φλούδας πορτοκαλιού κυριαρχούν σε ένα amaro που θα μπορουσε να πει κάποιος ότι είναι ο τέλειος μέσος όρος του είδους. Ίσως και λόγω της καταγωγής του μπορεί να ενώνει τα δύο άκρα της χερσονήσου με την πικράδα να είναι σχετικά ελαφριά, ενώ η γλυκύτητα τραβάει αλμυρές και τυρένιες γεύσεις όπως πίτσες και πλατό τυριών.
Cynar
Λένε πώς η αγκινάρα είναι ένας καλός τρόπος για να ξεχωρίσεις αν κάποιος ξέρει να τρώει ή όχι, μιας και όσοι τη σιχαίνονται μάλλον δεν έχουν και πολύ εκπαιδευμένο ουρανίσκο. Αυτό το δόγμα μπορεί να επεκταθεί και στα ποτά, με το Cynar να έχει την αγκινάρα σαν βασικό συστατικό, αν και σε καμία περίπτωση δεν έχει την επίγευση ενός πιάτου αλά πολίτα. Με καταγωγή από το Termoli είναι ακριβώς πάνω στη γραμμή που χωρίζει τη νότια από την κεντρική Ιταλία και παράγεται σε δύο εκδοχές, με την ισχυρή που έχει 35% αλκοόλ να μπαίνει στα χωράφια των spirits. Η αγκινάρα δίνει επιπλέον πικράδα, την οποία ισορροπεί με τη χρήση επιπλέον σακχάρων. Η σημαντικότερη όμως προσθήκη της αγκινάρας είναι η ελαφρά ουμάμι επίγευση του Cynar, κάτι που αναδεικνύεται ακόμα περισσότερο μέσα σε παραλλαγές του Negroni.
Amaro Lucano
Για όσους ψάχνουν τη νέα Μπολόνια ως γαστρονομικό προορισμό, πρέπει να ρίξουν άμεσα μία ματιά στην Μπαζιλικάτα, εκεί ακριβώς που καρφώνεται το τακούνι στην ιταλική μπότα. Με μία τεράστια, και όχι τόσο γνωστή μαγειρική παράδοση, έχει κι ένα εξίσου σπουδαίο, αλλά όχι όσο γνωστό του αξίζει amaro. Εδώ κυριαρχεί η βοτανικότητα και τα αρώματα γλυκόριζας και κανέλας με την πικράδα να ενώνει αρμονικά τις γεύσεις.
