«Ξέρεις, οι Αρχαίοι Έλληνες νέρωναν το κρασί τους και έβαζαν ακόμα βότανα και μπαχαρικά σε αυτό και δεν το έπιναν σκέτο, το ζεστό κρασί των Χριστουγέννων είναι κάτι σαν συνέχεια αυτής της παράδοσης» Ας ευχαριστήσουμε σε αυτό το σημείο τους παραδοσιοκράτες της ομήγυρης και ας τους αφήσουμε να κάνουν γιορτές χωρίς πατάτες, ουίσκι, ντομάτα, γαλοπούλα και καλαμπόκι γιατί δεν τα είχαν αυτά τα πράγματα οι αρχαίοι ημών πρόγονοι και ας ανοίξουμε κοιτάξουμε στα μάτια τον ελέφαντα που κρύβεται ανεπιτυχώς πίσω από το χριστουγεννιάτικο δέντρο μας, το γεγονός ότι το glühwein δεν πίνεται.
Ας μην ξεκινήσουμε με ωμή και σκληρή μιζέρια ένα ακόμα γαστρονομικό λίβελο, άλλωστε είναι μέρες γιορτινές, βλέπουμε φίλους, τρώμε μελομακάρονα και κουραμπιέδες, βγαίνουμε έξω, μας βάζουν στη μούρη ένα χάρτινο κύπελλο που έχει μέσα ένα πράγμα που μοιάζει με ζεστό ξύδι που γλυκίζει… Ωχ όχι πάλι αυτό το πράγμα. Όπου και να γυρίσεις θα εμφανιστεί αυτό το πράγμα μπροστά σου. Το φιλικό χαμόγελο αυτής ή αυτού που το προσφέρει σε αναγκάζει να το δεχτείς. Μην ξεχνάμε ότι είναι μια από τις πιο ζόρικες εποχές για τους εργαζόμενους στην εστίαση που δουλεύουν σε κυλιόμενα ωράρια, χωρίς ρεπό κι ένα κάρο μαλάκες να γκαρίζουν τριγύρω τους. Όχι, δεν τους φωνάζω για το glühwein που μου προσφέρουν, το παίρνω ευγενικά και τους λέω ευχαριστώ, μπορεί να πάρω και δεύτερο και τρίτο, θα τα χύσω όλα στον πλησιέστερο υπόνομο, ίσως να ξεβουλώσει και κάνα φρεάτιο με αυτά που βάζουν μέσα. Έτσι θα τελειώσει όσο πιο γρήγορα γίνεται το απόθεμα, θα τελειώσουν κι αυτοί μια ώρα αρχύτερα τη δουλειά τους, αλλά το κυριότερο είναι ότι θα γλιτώσω όσους περισσότερους ανυποψίαστους που θα μπορούσαν να πιουν αυτό το ανοσιούργημα.
Κανόνικα θα έπρεπε να είναι όλοι υποψιασμένοι, το glüwein είναι μια μόδα που δεν ήρθε πέρσι, έχει τα χρονάκια του, και το γεγονός ότι ακόμα το προσφέρουν τζάμπα είναι η απόδειξη ότι κανείς δεν πρόκειται να δώσει λεφτά για αυτό το πράγμα που είναι ελάχιστα πιο ανεκτό από το στοματικό διάλυμα. Είναι λες και υπάρχει κάποιο textbook για τα καφε-μπαρς (sic) που λέει ότι μαζί με το Last Christmas, το All I Want for Christmas Is You, το χιόνι από φελιζόλ και τα σκουφιά του Άη Βασίλη που προκαλούν αναφυλαξία, είναι υποχρεωτικό να σερβίρουν και ζεστό κρασί με το αγκωνάρι από κανέλα, τα ξηροκάρπια που περίσσεψαν από τους χτεσινούς πελάτες, και μισό πακέτο ζάχαρη για να καλύψει την ξινίλα του ξυδόκρασου, γιατί σιγά μην χαραμίσουν κανονικό κρασί για αυτό το πράγμα. Δεν θα μου έκανε εντύπωση αν έβαζαν αυτό το πορτοκαλί πράγμα που σερβίρουν στους κρητικούς γάμους στο πλαστικό μπουκάλι στο οποίο βάζουν λίγο χυμό φραγκοστάφυλου για να φτιάξει το χρώμα.
Η καταπίεση του ότι πρέπει ντε και καλά να περνάς καλά στις γιορτές βρίσκεται πίσω από το ότι είμαστε στο παρά πέντε πριν δούμε το glühwein ακόμα και σε μορφή κλύσματος. Αν είναι χριστουγεννιάτικο, σε κάνει χαρούμενο, άρα πρέπει να το πιεις και επειδή είναι ζεστό και γλυκό θα σε κάνει να πιεις μια νταμιτζάνα μέχρι που θα σε χτυπήσει κατακέφαλα και θα προσπαθείς να μαζέψεις τα κομμάτια σου ανάμεσα στις ζαρντινιέρες του Μεγάλου Περίπατου.
Δεν έχει να κάνει με κάποιον πόλεμο στην ξενομανία, σχεδόν ολόκληρος ο τρόπος με τον οποίο γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα είναι ξενόφερτος, με ρίζες στη Βαυαροκρατία με το έλατο κλπ. Δεν είναι κακό πράγμα να υιοθετούμε έθιμα από το εξωτερικό, μερικά προσαρμόζονται εύκολα στα δικά μας μέτρα, πχ αν έπρεπε να στολίζουμε κοκοφοίνικες στο σπίτι θα ήταν κομμάτι δύσκολο, αν όχι γελοίο. Από την άλλη υπάρχουν και ξένα έθιμα που είναι εντελώς ανοίκεια, αλλά διασκεδαστικά, ποιος δεν θέλει ένα δεύτερο καρναβάλι το φθινόπωρο με το Halloween ή μια ακόμα αφορμή για να πιει τεκίλες στο Cinco de Mayo;
Ε, το glühwein δεν μπαίνει σε καμία τέτοια νόρμα, κανονικά θα έπρεπε να απαγορεύεται από τον ΕΟΦ μόνο και μόνο επειδή είναι κομμάτι της ανύπαρκτης γερμανικής γαστρονομίας η οποία δεν είναι ποινικά κολάσιμη από τις διεθνείς συμβάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων γιατί κρύβεται πίσω από τα αστεία για την ακόμα χειρότερη αγγλική κουζίνα. Υπάρχουν κυριολεκτικά χιλιάδες ροφήματα που μπορεί να πιει κάποιος αυτή την εποχή αντί για αυτή τη χλιαρή λαίλαπα. Για όνομα του Θεού, καλύτερα να γυρίσετε στην πολύ προβληματική σας εφηβεία και να ζητήσετε μια σοκολάτα βιενουά με ληγμένη σαντιγί και πολύχρωμα sprinkles από πάνω σε κούπα που έχει πάνω καλικάντζαρους. Λιγότερη αυτοταπείνωση προκαλεί αυτό το ρόφημα αν καταφέρετε να το πλασάρετε σαν ειρωνικό χιψτερικό revival.
Στην τελική οι γιορτές είναι ένα διάλειμμα από την καθημερινότητα, μια καλλιεργημένη ψευδαίσθηση ότι η ζωή μας για λίγες μέρες μπορεί να είναι καλύτερη από την υπόλοιπη χρονιά. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να πίνουμε κάτι που είναι χιερότερο κι από τον καφέ της ξεχαρβαλωμένης καφετιέρας στο γραφείο, να πάμε στο γραφείο αν είναι. Μέρες που είναι ας πιούμε ένα καλύτερο ποτό από αυτά που πίνουμε συνήθως, είναι ευκαιρία να δοκιμάσουμε ένα καλύτερο ουίσκι, ένα ωραίο premium σκούρο ρούμι, σαμπάνιες, προσέκο αν νιώθετε πιο Ιταλοί, ένα κονιάκ, το τσίπουρο που χύθηκε κάτω στο τελευταίο καζάνισμα και το μαζέψαμε με σφουγγαρίστρα, όλα είναι καλύτερα από το glühwein. Κρίμα είναι γιορτάρες μέρες.
