Υπάρχουν αμέτρητες ιστορίες του θρυλικού Βρετανού ηγέτη για τη σχέση του με το αλκοόλ. Κάποιες από αυτές είναι προϊόν μυθοπλασίας, λογικό για έναν άντρα που η φήμη του απέκτησε θρυλικές διαστάσεις. Αληθείς ή όχι, πολύ συχνά οι ιστορίες αυτές αποτέλεσαν απλές δικαιολογίες για όλους όσους ήθελαν να πιουν ένα ποτηράκι ακόμα επικαλούμενοι τη μακροζωία και τη διαύγεια πνεύματος του ανθρώπου που νίκησε τον Χίτλερ.
Αν βάλουμε σε μία σειρά όλες τις ιστορίες που έχουμε διαβάσει, από το ουίσκι με σόδα το πρωί μέχρι την αγάπη του για το γαλλικό βερμούτ, είναι σχεδόν απίθανο να πιστέψουμε ότι αυτός ο τύπος είχε συκώτι, πόσο μάλλον τη διαύγεια για να κερδίσει τον μεγαλύτερο πόλεμο της ανθρώπινης ιστορίας. Την ακρίβεια αυτών των ιστορίων ψάχνει να βρει το βιβλίο των Gin Sander και Roxanne Langer με τίτλο ”Churchill: A Drinking Life”.
Στις 150 σελίδες του βιβλίου έχουν συμπυκνωθεί πραγματικές ιστορίες από την ζωή του κορυφαίου statesman, ενώ έχουν αποτυπωθεί και πολλές συνταγές για κοκτέιλ και προτάσεις σερβιρίσματος με έμπνευση από την ταραχώδη ζωή του Churchill και τις επισκέψεις του σε μπαρ και λέσχες. Κύρια ιστορική πηγή του βιβλίου είναι τα απομνημονεύματα όσων δούλεψαν στο πλευρό του. Σε αντίθεση με άλλες προσεγγίσεις για τον Churchill που βασίζονται σε δικά του κείμενα ή επιφανών ηγετών που των γνώρισαν, τα γραπτά των υπαλλήλων και συνεργατών του δίνουν μια πιο καθημερινή και ανθρώπινη προσέγγιση. Στο μεσοδιάστημα καταρρίφθηκαν και μερικοί μύθοι.
Γιατί το Manhattan είναι ο βασιλιάς των κοκτέιλ
Ο Churchill και τα μαρτίνι
Ένας από τους μεγαλύτερους μύθους γύρω από τη σχέση του με το αλκοόλ είναι αυτός των μαρτίνι και ο πολύ δικός του τρόπος παρασκευής του εμβληματικού κοκτέιλ. Όλα όσα ξέραμε για το extra dry και το σχεδόν αμιγώς τζινάτο μαρτίνι του, είναι μια υπερβολή που έγινε μύθος λόγω του ότι τα μαρτίνι ήταν τα κοκτέιλ των συνταντήσεων με πρέσβεις και άλλα στελέχη διπλωματικών αποστολών. Σε γενικές γραμμές ο Churchill δεν αγαπούσε κανένα κοκτέιλ και το τζιν του περνούσε παντελώς αδιάφορο σαν ποτό. Τα dirty μαρτίνι ήταν η αδυναμία του Roosevelt και ο Churchill απλά τον ακολουθούσε από ευγένεια όποτε αντάμωναν.
Η αγάπη του για τον αφρώδη οίνο
Αυτός ο μύθος είναι γεγονός και αποδεικνύεται από πολλές πηγές και διασταυρωμένες πληροφορίες. Η αγάπη του για τις φυσαλίδες και την σαμπάνια θα μπορούσε να πει κάποιος πως ήταν ο λόγος που ενέκρινε την απόβαση στη Νορμανδία για να απελευθερωθεί η Καμπανία μια ώρα αρχύτερα. Τα στατιστικά από τις διάφορες πραγματικές ιστορίες που έχουν συλλεχθεί, λένε ότι το γερό ποτήρι της Αγγλίας ήπιε περίπου 42.000 μπουκάλια εκλεκτής σαμπάνιας στη ζωή του. Η πιο γνωστή από τις ιστορίες με σαμπάνια έλαβε χώρα στην έπαυλη του Στρατάρχη Harold Alexander όπου μαζί με άλλους 6 άντρες ήπιαν 96 μπουκάλια σε διάστημα 3 εβδομάδων.
Η ιστορία ενός κοκτέιλ που θυμίζει πυγμάχο με βελούδινα γάντια
Ήταν ο εφευρέτης του micro-dosing
Όχι δεν πειραματίστηκε με περίεργες ουσίες, αλλά του άρεσε να στάζει λίγο Johnnie Walker, το απλό και τίμιο κόκκινο, σε ένα ποτήρι, ίσα να βραχεί ο πατός του. Στη συνέχεια γέμιζε το ποτήρι με σόδα και αυτό ήταν το αγαπημένο του ποτό κατά τη διάρκεια της ημέρας. Οι πληροφορίες λένε ότι έμαθε το εν λόγω «κοκτέιλ» στην Ινδία στα χρόνια που υπηρετούσε εκεί σαν νεαρός στρατιωτικός. Κάπως έτσι εξηγείται και ο μύθος που τον ήθελε να είναι όλη μέρα με ένα ουίσκι-σόδα στο χέρι και να παραμένει λειτουργικός. Ουσιαστικά έπινε ένα αναψυκτικό με γεύση ουίσκι.
Δεν έπινε όπως πίνουμε εμείς στα μπαρ
Γενικά υπάρχει μια σύγκλιση προσεγγίσεων και μπορούμε να πούμε με ασφάλεια ότι ο Churchill έπινε αλκοόλ κάθε μέρα. Είτε έπινε σαμπάνια, είτε το «αναψυκτικό» που αναφέρθηκε πιο πάνω, είτε δοκίμαζε κάποιο εκλεκτό single malt, ο άνθρωπος που εκτιμούσε το αλκοόλ δεν έπινε γρήγορα. Μπορεί να «πιπίλαγε» για ώρες ένα ποτό, του άρεσε η αίσθηση του αλκοόλ και δεν επιδίωκε να γίνει ντέφι πίνοντας όσο πιο γρήγορα γίνεται 3-4 ποτά. Αυτό ίσως είναι και το μοναδικό δίδαγμα που έχει να μας δώσει ο Πατέρας της Νίκης, εφάρμοζε στην πράξη το καταναλώστε υπεύθυνα πολλά χρόνια νωρίτερα.
