Θα αρκούσε μια αποφατική ερμηνεία γιατί δεν είναι κάποιο άλλο κοκτέιλ ο βασιλιάς του είδους, αφού για κάθε ένα από αυτά υπάρχει τουλάχιστον ένα ναι μεν αλλά. Ένα ναι μεν αλλά από το οποίο δεν μπορεί να γλιτώσουν ούτε κοκτέιλ που εμπεριέχουν τον όρο perfect στους τίτλους τιμής τους. Αλλά έτσι ίσως θα αδικούσαμε το Manhattan, άλλωστε ο αποφατισμός ανήκει στα θεία και το Manhattan είναι ο ελέω Θεού βασιλιάς των κοκτέιλ.
Το ποτό, όπως και πολλά άλλα πράγματα που έχουν φτιαχτεί για να ομορφαίνει η ζωή μας, είναι ζήτημα αισθητικής. Αυτο σημαίνει ότι υπάρχουν τόσο αντικειμενικά, όσο και υποκειμενικά κριτήρια στην αξιολόγησή του. Από τη στιγμή που μπαίνουν υποκειμενικά κριτήρια στην εξίσωση, κανένα κοκτέιλ δεν μπορεί να πάρει τον τίτλο του καλύτερου κοκτέιλ του κόσμου, ούτε καν το Negroni που είναι η αγαπημένη επιλογή του γράφοντος.
Ήρθε η ώρα για την αποκατάσταση ενός παρεξηγημένου κοκτέιλ
Το Manhattan δεν είναι το καλύτερο κοκτέιλ του κόσμου, είναι ο βασιλιάς και αυτό σημαίνει ότι έχει μια τρομερή εξουσία στα χέρια του, η οποία όμως μπορεί να μην είναι αρεστή από κάποιους. Κάποιοι βασιλείς ήταν τόσο αντιπαθείς που πέθαναν στα χέρια των υπηκόων τους, δικαίως τις περισσότερες φορές. Έτσι και το Manhattan μπορεί να μην είναι το απολύτως αρεστό κοκτέιλ, αν και έχει ένα τρομερά φανατικό κοινό που το ακολουθεί εδώ και ενάμιση αιώνα, αλλά ακόμα κι αυτοί που δεν το αντέχει ο ουρανίσκος τους, δεν γίνεται να μην αναγνωρίσουν την εξουσία και τη μεγαλοπρέπεια αυτού του κοκτέιλ.
Είτε μιλάμε για το Martini, για το Old Fashioned,είτε ακόμα και για το G&T, ο μύθος που αφορά τα ιστορικά κοκτέιλ είναι αυτός που θέλησε να κάνει κάποια ποτά λίγο πιο ευχάριστα στη γεύση. Είτε μιλάμε για μέτριας ποιότητας αλκοολούχα αποστάγματα, είτε για θέοπικρα γιατροσόφια όπως στην περίπτωση του G&T, κάποιος ήθελε να μειώσει το γρατζούνισμα στον λαιμό. Μολονότι αυτός ήταν ο μύθος του 19ου αιώνα, που έγινε κανόνας στις αρχές του επόμενου λόγω της τρισάθλιας ποιότητας του αλκοόλ της Ποτοαπαγόρευσης, το Manhattan δεν ανήκει σε αυτή την κατηγορία.
Η φιλοσοφία του μοιάζει περισσότερο με αυτή των σύγχρονων κοκτέιλ που κάθε τόσο μπαίνουν στις κάρτες των μπαρ και προσπαθούν να βρουν μια θέση και για του χρόνου, δίπλα στα κλασικά κοκτέιλ. Δύο ή περισσότερα συστατικά παντρεύονται μεταξύ τους με βάση τις γεύσεις και τα αρώματά τους για να φτιάξουν κάτι νέο. Αυτή είναι και η ιστορία του γλυκού βερμούτ όταν έφτασε για πρώτη φορά στην Αμερική. Οι άνθρωποι πίσω από την μπάρα δεν ήθελαν να να κάνουν πιο εύπεπτο το βερμούτ, αλλά πιο fun και λίγο πιο αμερικάνικο. Εκεί προστέθηκε το ουίσκι, τα μπίτερς και έτσι γεννήθηκε το Manhattan.
Αν σας αρέσει το Manhattan, ήρθε η ώρα να γνωρίσετε τον ξάδερφό του από το Παρίσι
Σκόπιμα αναφέρθηκε το ουίσκι χωρίς άλλο χαρακτηρισμό. Σκοπός το παρόντος άρθρου δεν είναι τα χωράφια των πιουριστών και το αν είναι το rye, το bourbon ή κάποιο scotch το σωστότερο ή το καλύτερο. Εδώ εισέρχεται ένας ακόμα κανόνας υποκειμενικότητας και γούστου, αλλά και ένας αντικειμενικός. Κάθε βερμούτ μπορεί να ταιριάζει με άλλο ουίσκι και γι’αυτό το Manhattan είναι ένα σπουδαίο κοκτέιλ γιατί δεν έχει μόνο ένα αλκοολούχο ποτό σαν βάση, αλλά όλα μαζί παίζουν τον δικό τους ρόλο σαν μέλη ορχήστρας και το αποτέλεσμα είναι κονσέρτο συμφωνικής μουσικής, όχι διαδοχικά σολαρίσματα.
Όπως έχει συμβεί πολλές φορές στο παρελθόν, οι περίοδοι κρίσης είναι δύσκολες για βασιλείς, κάποιες από αυτές αποδέχτηκαν πιο δύσκολες γι’αυτούς παρά για τους υπηκόους τους. Μια τέτοια εποχή ήταν και η Ποτοαπαγόρευση. Ένα κοκτέιλ που βασιζόταν στη λεπτή ισορροπία γεύσεων των συστατικών του, δύσκολα μπορούσε να σταθεί στην εποχή του moonshine και δεν χρειάζεται καν να αναφέρουμε τη διαθεσιμότητα του ευρωπαϊκού βερμούτ. Το Manhattan σώθηκε επειδή βρέθηκε σαν εξόριστος μονάρχης στα ευρωπαϊκά μπαρ. Εκεί το ουίσκι πειραματίστηκε με διάφορα γλυκά βερμούτ και μπίτερς και επιστρέφοντας στη Νέα Γη μετά το τέλος του παραλογισμού κατάφερε να ανέβει και πάλι στον θρόνο του.
Τι θα λέγατε για ένα Old Fashioned με κάτι άλλο και όχι με ουίσκι;
Δεν χρειάζονται τρομερά skills για ένα τέλειο Manhattan στο σπίτι, μιλώντας για τέλειο, αξίζει ένας πειραματισμός για το Perfect Manhattan. Εκεί που μπαίνει μία δόση γλυκού βερμούτ ανά δύο δόσεις ουίσκι, μπορεί να σπάσει σε μισή γλυκού και μισή ξηρού βερμούτ. Ό,τι χάνει σε γλυκάδα, το κερδίζει σε τραγανή υφή, τόσο τραγανή που μπορεί να κάνει αναγκάσει ακόμα και το driest Martini σε υπόκλιση. Μαζί με 2, το πολύ 3 σταγόνες Angostura ή κάποιο άλλο μπίτερ της αρεσκείας δεν χρειάζεται τίποτα άλλο εκτός από καλή ανάδευση. Μην βάζετε τον βασιλιά σε shaker, δεν το χρειάζεται και δεν του αρμόζει. Το γλασαρισμένο κερασάκι όμως το χρειάζεται, γιατί τι είναι ένας βασιλιάς χωρίς το στέμμα του; Στο ποτήρι όμως είναι πιο διαλακτικό, coupe, martini glass και χαμηλό εναλλάσσονται σαν τα ρούχα του βασιλιά με την ίδια ευκολία.
