Είναι πιο πιθανό να δούμε κάποιον στο super market να ψωνίζει φορώντας ρόμπα και παντόφλες σαν τον Dude, παρά να ακούσουμε σε κάποια μπάρα τη φράση «Θα ήθελα ένα White Russian». Η φήμη αυτού του κοκτέιλ μοιάζει περισσότερο με αυτή καταδυναστεύει τον Οδυσσέα του Joyce, όλοι το ξέρουν, λίγοι το γνωρίζουν, ελάχιστοι το αγαπούν και γι’αυτό φταίει το ότι η φήμη τους προηγείται. Για τον Οδυσσέα δεν μπορούμε να κάνουμε πολλά πράγματα, αλλά για το White Russian ίσως ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να αποκτήσει μια φήμη η οποία θα στηρίζεται στη γεύση του και όχι ως αξεσουάρ του πάντα υπέροχου Jeff Bridges ως Big Lebowski.
To πλήρωμα του χρόνου φέρνει η μόδα των 90s που σαρώνει τα πάντα στο πέρασμά της, απενοχοποιημένη από το κιτς της, αυτοσαρκαστική και με την απαιτούμενη 30ετία στην πλάτη για να θεωρηθεί αυθεντικά vintage και όχι παλιομοδίτικη. Στον τομέα του ποτού, του φαγητού, της διασκέδασης γενικότερα, το βλέπουμε ανάγλυφα και γλαφυρά παντού. Από την επανεμφάνιση των bar restaurants, της caesar salad, του espresso martini, ακόμα και του club sandwich, η επιστροφή μπορεί να είναι ειρωνική και απενοχοποιημένη, τουλάχιστον όμως έχει ξεφύγει από την ποιοτική μετριότητα που χαρακτήρισε τη δεκαετία που εγκαινίασε το Τέλος της Ιστορίας.
Πώς οι επιχειρηματικές δυσκολίες δύο φίλων γέννησαν ένα κοκτέιλ
Σε ότι αφορά τη γαστρονομική απενοχοποίηση, τα τελευταία κάστρα δεν θα μπορούσαν να είναι άλλα από όσα περιλαμβάνουν την κρέμα γάλακτος, το τελευταίο καρφί στο φέρετρο μιας δεκαετίας που κανείς δεν κατάλαβε πώς κατάφερε να μην πάρει κανένα μάθημα από τα αισθητικά παθήματα των 80s. Το White Russian είναι ένα από αυτά τα σύμβολα της δεκαετίας του ‘90, ακριβώς για την κρέμα γάλακτος, όχι για τη βότκα που μεσουρανούσε τότε, αλλά ούτε και για τους αδερφούς Cohen, οι οποίο είδαν στο χαμηλό του ποτήρι την ιδανική προέκταση στο χέρι του Jeff Bridges.
Ταυτίστηκε τόσο πολύ με τον The Dude που σχεδόν κανείς δεν θυμάται αν υπήρχε πριν το 1998, αν και πολλοί είναι αυτοί που δεν θέλουν να θυμούνται τι έπιναν τότε, γιατί το φραπέ με Bailey’s, υπήρχε στους καταλόγους των μαγαζιών επειδή το ζητούσε ο κόσμος. Η αλήθεια είναι ότι το White Russian είναι αρκετά παλιότερο, αλλά το ότι γεννήθηκε προς το τέλος της Ποτοαπαγόρευσης και η συνεχής τους εξέλιξη με προσθαφαιρέσεις υλικών που θυμίζουν παρηκμασμένη μπάντα και οι μικροαλλαγές στην ονομασία του σαν χρεοκοπημένη ΠΑΕ, δεν βοήθησαν στο χτίσιμο μιας κοινότητας γύρω από αυτό.
Ξεκίνησε απλά σαν The Russian σε μια εποχή που οι Αμερικανοί ανακάλυπταν για πρώτη φορά τη βότκα και σκέφτηκαν να την κάνουν πιο πόσιμη με τη βοήθεια της créme de cacao. Η γαλακτοκομική προσθήκη ήρθε το 1960 με τον διαχωρισμό για πρώτη φορά του κοκτέιλ σε λευκό και μαύρο και ήταν η πρώτη φορά μετά από μισό αιώνα που ο χαρακτηρισμός White Russian δεν πυροδοτούσε κάποιο debate γύρω από την Οκτωβριανή επανάσταση και τον εμφύλιο που ακολούθησε.
Το κοκτέιλ με το εντυπωσιακό χρώμα και τη vintage διάθεση
Στην πορεία υπήρξαν πολλές παραλλαγές, τόσο στο βασικό αλκοόλ, όσο και στο γαλακτοκομικό κομμάτι, τόσες πολλές που τελικά βοήθησαν στο να χαθεί η συνταγή και η ταυτότητα του ποτού. Έτσι κι αλλιώς δεν είχε καμία σχέση με τη Ρωσία και δεν μπορούσε να υπάρξει κάποιο κύμα για την καθαρότητά του, αντίστοιχο με αυτό για τον εξοβελισμό του ανανά από την πίτσα. Το κατσικίσιο γάλα δημιουργεί το White Canadian, η horchata το White Mexican, και το Bailey’s το Blind Russian. H πιο ενδιαφέρουσα από τις νέες εκδοχές του είναι αυτή που αντικαθιστά τη βότκα με ένα καλό ρούμι, ένα ποτό που δουλεύεται ωραία με τόσο με το λικέρ καφέ, όσο και με τις κρεμώδεις υφές. Υπάρχει ακόμα και σε vegan εκδοχή με τόσα φυτικά γάλατα που υπάρχουν διαθέσιμα κι έτσι το White Russian μπορεί να ξεφύγει εντελώς από το αμαρτωλό του παρελθόν και να επανασυσταθεί στην πιο ευαισθητοποιημένη Gen Z.
Ένα αμαρτωλό παρελθόν που οφείλεται στο σύντομο revival που προκάλεσε ο Big Lebowski. Πολλοί, για λίγο, θέλησαν να νιώσουν κάτι από το coolness του ρόλου του Jeff Bridges παραγγέλνοντας το ποτό του. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με το τζεϊμσμποντικό μαρτίνι, αλλά με εντελώς αντιδιαμετρικούς όρους διαχρονικότητας.
Ο λόγος που δεν τα κατάφερε το White Russian, είναι γιατί καβάλησε ένα εύκολο κύμα δημοσιότητας, χωρίς να επενδύσει στην ποιότητα που θα το έκανε διαχρονικό. Κοινή η μοίρα πολλών προϊόντων της δεκαετίας του ‘90 που τα κατάπιε η λήθη της μετριότητας μόνο και μόνο για να αναδυθούν, λίγο πιο ειρωνικά και πολύ πιο ποιοτικά. Αποδομώντας το White Russian, για να το συνθέσουμε και πάλι, το λικέρ καφέ, με την κρέμα και μια ποιοτική βότκα, είναι στοιχεία για ένα ποτό που δύναται να γίνει η comfort zone μας στο μπαρ ή στο σπίτι. Η βελούδινη κι έλαφρά λιπαρή υφή του βγάζει όση ενοχή χρειάζεται για να γίνει πραγματικά απολαυστικό ένα ποτό.
Όταν ένα γαλλικό πυροβόλο χάρισε το όνομά του σε ένα κοκτέιλ
Μια μεζούρα βότκα, μισή λικέρ καφέ και κρέμα κατά βούληση, με αυτή τη σειρά σε ένα χαμηλό ποτήρι με πάγο, απαιτούν μηδενικά bar skills και αυτό μόνο προσθέτει στο coolness του. Σε συνδυασμό με την ταυτόχρονη αποστασιοποίηση που δίνει ο χρόνος από το Big Lebowski, καταλαβαίνουμε ότι τελικά οι αδερφοί Coen δεν προσπάθησαν να κάνουν cool το White Russian δίνοντάς το στον Jeff Bridges, αλλά του το έδωσαν γιατί ήταν ήδη cool ποτό και ήθελαν να βοηθήσουν τον Bridges να χτίσει τον ρόλο του, και τα κατάφεραν.
