Στο άκουσμα των λέξεων Piña Colada, οποιοσδήποτε σοβαρός πότης που σέβεται στοιχειωδώς τον εαυτό του θα πει ένα όσο μπορεί κόσμιο όχι με τον μορφασμό της δυσφορίας από το ενδεχόμενο overdose ζάχαρης να απειλεί την ευγενή του παρουσία. Αλλά μήπως μπορεί να αποφευχθεί η γλυκερή νομοτέλεια;
Πολύ πριν πιούμε την πρώτη μας σταγόνα αλκοόλ, μάθαμε την Piña Colada μέσα από την ποπ κουλτούρα. Πρώτος διδάξας ο Fredo, ο playboy της οικογένειας Corleone, με βασικό αντικείμενο εργασίας την διασκέδαση των συνδαιτυμόνων στις εξόδους εργασίας του Michael κατά τη σύντομη διαμονή του στην Κούβα. Η αλήθεια είναι ότι η Piña Colada εφευρέθηκε σε ένα νησί παραδίπλα, με παρόμοια σημαία και εξίσου αμαρτωλή ιστορία λίγα χρόνια νωρίτερα, στο Πουέρτο Ρίκο.
Ήταν στα μέσα του 19ου αιώνα και στο bar του Caribe Hilton στο San Juan όπου και γεννήθηκε ο συνδυασμός για τον λευκό τουρίστα που θέλει να πιει σε ένα ποτήρι όλες τις γέυσεις και τα αρώματα της Καραϊβικής. Ο head bartender Ramon Marrero Perez στρίμωξε σε ένα κομψό ποτήρι το ρούμι, την καρύδα και τον ανανά, τα στόλισε με μια φέτα φρέσκου ανανά και η κρίση μέσης ηλικίας κάθε επίδοξου Don Draper της εποχή, μόλις έγινε λίγο πιο υποφερτή, σίγουρα λιγότερο νηφάλια. Η ιστορία που θέλει την Piña Colada να είναι εφεύρεση του πειρατή και ήρωα του νησιού (η Καραϊβική ήταν ανέκαθεν ένα μέρος με ενδιαφέροντες εθνικούς ήρωες) Roberto Cofresí γίνεται πιστευτή περίπου στο τρίτο κοκτέιλ.
Ένα δροσερό και καλοκαιρινό κοκτέιλ με βάση το ουίσκι
Δυστυχώς η Piña Colada δεν είναι το μοναδικό πράγμα από την Καραϊβική που κακοποιήθηκε στα χέρια των Gringos. Πολύ σύντομα, όποιος ήθελε να πάρει μια γεύση Καραϊβικής στις ΗΠΑ και στον υπόλοιπο κόσμο έπρεπε να το υποστεί στο πιο κιτς ποτήρι που θα μπορούσε να υπάρξει και δίπλα στον ανανά, ο οποίος στο μεταξύ είχε γίνει κομπόστα, θα έπρεπε να υποστεί τις χάρτινες ομπρελίτσες, το γλασαρισμένο κεράσι και ό,τι άλλο μπορούσε να προσθέσει η οργιώδης φαντασία του bartender της εποχής. Μιλάμε άλλωστε για την εποχή των μεγάλων μπλέντερ που για κάποιο λόγο βρέθηκαν πίσω από την μπάρα και προσπάθησαν, ευτυχώς ανεπιτυχώς, να κάνουν μουσειακό είδος τα shaker.
Από την άλλη ευτυχώς η μόδα της νοσταλγίας στα κλασικά κοκτέιλ έδωσε την ευκαιρία στην Piña Colada να επιστρέψει στις ρίζες της κόβοντας κάθε δεσμό με το ζαχαρούχο νερόπλυμα που είχε καταλήξει. Η ευτυχής σύμπτωση των τελευταίων ετών που έχει αναβαθμίσει ποιοτικά την παρουσία και την ταυτότητα των ποτών με καταγωγή από τη Λατινική Αμερική, έδωσε τα εχέγγυα στην Piña Colada να γινει ακόμα καλύτερη από όσο μπορούσε να τη φανταστεί ο δημιουργός της.
Η λιγότερο σοβαρή εκδοχή του μαρτίνι είναι και η πιο καλοκαιρινή
Στη «φρέσκια» εκδοχή της, το έτοιμο αρωματισμένο με καρύδα ρούμι, μπαίνει ένα εκλεκτό κι ελαφρύ ρούμι, ιδανικά 60ml από κάποιο γαλλόφωνο rhum agricole. Το κενό του αρώματος της καρύδας αναπληρώνεται από 45ml κρέμας καρύδας, ενώ για την ισορροπία που θα διώξει μακριά το πολύ γλυκό παρελθόν της, χρειάζονται 45ml χυμού ανανά και 15ml χυμού λάιμ. Όλα μαζί σε shaker με άφθονο πάγο και καλό χτύπημα για μισό λεπτό για να δώσουν το στράγγισμα σε ένα όσο λιγότερο ντροπιαστικό ποτήρι, άλλωστε το όνομα του κοκτέιλ σημαίνει «στυμμένος ανανάς». Στον διάκοσμο ας αφήσουμε την κλασική φέτα του ανανά να πρωταγωνιστήσει μόνη της στο χείλος του ποτηριού.
