Η νοσταλγία είναι παράξενο πράγμα. Υπάρχει αυτό είδος νοσταλγίας που επιστρέφει σαν τσουνάμι και ισοπεδώνει όλες τις τάσεις όπως έκανε το Negroni, υπάρχει και αυτό το είδος που μοιάζει περισσότερο με το κύμα που σκάει στην παραλία, πιο απαλό, αλλά έρχεται συνέχεια, όπως κάνει και το Espresso Martini. O θρύλος αναφέρει πώς κάπου στα μέσα της δεκαετίας του ‘80, στη δεκαετία που κανένας συνδυασμός δεν ήταν αρκετά κιτς και αταίριαστος για να μην γίνει πραγματικότητα, ένα νεαρό μοντέλο, το οποίο μετά έγινε super model, εμφανίστηκε στο Fred’s Bar του Λονδίνου και ζήτησε από τον bartender Dick Bradsell ένα ποτό που θα την ξυπνήσει και μετά θα της κάνει κεφάλι. Κανείς δεν ξέρει γιατί έφτασε μέχρι την μπάρα για να ζητήσει τις παρενέργειες κάποιον ναρκωτικού, αλλά για καλή της τύχη η νεαρά βρέθηκε με ένα κοκτέιλ στο χέρι.
Το κοκτέιλ αυτό είχε μια δόση βότκας, μια δόση καφέ εσπρέσο, ελάχιστο λικέρ καφέ τύπου Kahlua και λίγο σιρόπι ζάχαρης. Χτυπημένα όλα μαζί σε ένα shaker με άφθονο πάγο, είχε όλα όσα ζήτησε σε ένα martini glass, ακόμα και jack & coke να ζητούσες σε ένα μπαρ των 80s, σε martini glass θα στο έβαζαν.
Όπως συμβαίνει με όλες τις ωραίες ιστορίες ποτών, που μάλλον ελάχιστη σχέση με την αλήθεια έχουν, δεν στάθηκε ικανή για να γεννήσει ένα κύμα μόδας. Αυτή ήρθε αρκετά χρόνια αργότερα.
Ένα κοκτέιλ που είναι πολλά περισσότερα από το όνομά του
Η ιστορία και το βασικό του συστατικό του είναι pure 90s, η δεκαετία των supermodels και της βότκας έκαναν για ένα φεγγάρι το Espresso Martini το must drink ποτό. Μην ξεχνάμε άλλωστε ότι μιλάμε για την εποχή των all day bar restaurants όπου ξημεροβραδιάζονταν ολογράμματα του Truman Capote κι ένα κοκτέιλ με καφέ έριχνε γέφυρες μεταξύ ρόκας παρμεζάνας και καπνιστού σολωμού πριν τη δύση του ηλίου.
Φυσικά καλό espresso δύσκολα έβρισκες τότε, και η βότκα με τη ζάχαρη τον έκανε κάπως πόσιμο. Το δεύτερο βασικό συστατικό περίμενε υπομονετικά τη δικαίωση που ήρθε με ένα άλλο κύμα, αυτό του τρίτου κύματος καφέ. Το Espresso Martini επιτέλους είχε τα φόντα για να αποκτήσει το hype που του άξιζε βασισμένο στο προφίλ του και όχι με κάποια juicy ιστορία του παρελθόντος.
Πώς ένα χειμερινό ποτό γίνεται συστατικό για καλοκαιρινό κοκτέιλ
Κατά τη διάρκεια της πανδημίας, των κλειστών μπαρ και των ποτών μέσω τηλεδιάσκεψης (τι βλακείες κάναμε Θεέ μου), το δικαιωμένο Espresso Martini με τον passive aggressive χαρακτήρα των συστατικών του έδωσε το κατάλληλο υγρό περιεχόμενο σε αυτά τα αμήχανα βράδια με φίλους. Μετά από δύο χρόνια πανδημίας και με τους περιορισμούς να έχουν αρθεί στο 99%, ελάχιστα πράγματα μας έχουν απομείνει σαν κουσούρια. Πρώτα σταματήσαμε να πλένουμε τα ψώνια από το super market, μετά ξεχάσαμε τις μάσκες. Πλέον το μόνο που μας έμεινε είναι το συχνότερο πλύσιμο των χεριών και το Martini Espresso, πράγματα δηλαδή που τα είχαμε ανάγκη και πριν την πανδημία, αλλά έπρεπε με κάποιον τρόπο να μας επιβληθούν.
