Κανείς δεν ήξερε πώς την πάλευε ο κόσμος τα καλοκαίρια πριν την εφεύρεση της μπίρας. Ίσως έτσι εξηγείται ότι κατάγεται από την αρχαία Αίγυπτο και από τότε μπορεί να ζει στη σκιά του κρασιού ως προς την κοινωνική της θέση, ωστόσο όταν το θερμόμετρο ξεπεράσει τους 30°, τότε το στάτους του κρασιού πάει περίπατο, μαζί με τη γραβάτα και άλλα πολλά.
Τα κοκτέιλ με μπίρα, αν μπορούμε να τα πούμε έτσι, είναι ίσως τα μοναδικά ποτά που έχουν ακόμα πιο κακή φήμη από την τεκίλα ή το ρούμι ως γρήγοροι τρόποι για να γίνει κανείς νταούλι. Τα υποβρύχια στοιχειώνουν ακόμα τις φοιτητικές μας εξαλλότητες οι οποίες διανθίζονται με χαριτωμένα κενά μνήμης. Όμως η Michelada δεν είναι μια μεξικάνικη εκδοχή του υποβρυχίου, είναι κάτι πολύ πιο ενδιαφέρον.
Οι ρίζες της είναι μάλλον άγνωστες και έκανε την εμφάνισή της κάπου στις αρχές του 20ου αιώνα, όταν ο συνδυασμός αλάτι και λάιμ άρχισε να συνοδεύει πιάτα και ποτά στο Μεξικό. Σαν λέξη είναι ένα πορτμαντό από τις ισπανικές λέξεις chela, που σημαίνει lager μπίρα, helada, που σημαίνει παγωμένη και το mi, άρα μεταφράζεται σαν η «η παγωμένη μπίρα μου», κάποτε το παγωμένη δεν ήταν αυτονόητο για την μπίρα και ευτυχώς που δεν προλάβαμε αυτή την εποχή.
Κάποιες βερσιόν της Michelada έχουν και χυμό ντομάτας, πρακτικά είναι ένα bloody mary στο οποίο η βότκα έχει αντικατασταθεί από μπύρα και ίσως ένα μέρος ντοματοχυμού. Αλλά αυτό είναι ένα ύστερο twist στην αρχική συνταγή. Τα βασικά υλικά για μια Michelada είναι τα εξής: Μια μπίρα 330ml, αν είναι και μεξικάνικη, ακόμα καλύτερα, αλλά δεν είναι απαραίτητο, δύο σταγόνες Worcestershire sauce, 2 σταγόνες Tabasco, τον χυμό από μισό λάιμ, μία πρέζα αλάτι και μία πρέζα φρεσκοτριμένου μαύρου πιπεριού. Τα προσθέτουμε όλα μαζί, με τελευταίο την μπίρα πολύ προσεκτικά λόγω αφρού, και γαρνίρουμε με μια φέτα λάιμ. Το γαρνίρισμα στο χείλος με το αλάτι και την πάπρικα μπορούμε να την αποφύγουμε όταν φτιάχνουμε σπίτι τη Michelada για το μπαλκόνι μας.
