Αυτός ήταν και ο λόγος που μόλις ενημερώθηκα για το άνοιγμα της εστίασης, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να τηλεφωνήσω στους φίλους μου, δίνοντάς τους ραντεβού κάτω από τον ήλιο, στο καθιερωμένο παραθαλάσσιο στέκι που φιλοξενεί εδώ και χρόνια τις καλοκαιρινές μας ουζοποσίες. Ειλικρινά, από τη στιγμή που οργανώσαμε τη συνάντησή μας, μετρούσα τις ημέρες αντίστροφα μέχρι να βρεθούμε. Όχι μόνο γιατί αυτή η συνάντηση θα σηματοδοτούσε το ευτυχές τέλος μίας ομολογουμένως δύσκολης περιόδου, αλλά γιατί θα αποτελούσε το σημείο εκκίνησης ενός ακόμη καλοκαιριού, μίας εποχής που μας παρακινεί και μας εμπνέει να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον, κάνοντας όνειρα και σχέδια για το επόμενο διάστημα.
Άλλωστε, αυτό ήταν και το θέμα που μονοπώλησε τη συζήτησή μας, όταν βρεθήκαμε επιτέλους από κοντά. Δηλαδή, ο προορισμός των φετινών, καλοκαιρινών μας διακοπών. Όπως κάθε χρόνο, τα διαχρονικά διλήμματα, κάμπινγκ ή δωμάτιο, Αιγαίο ή Πελοπόννησος, roadtrip ή island hopping βρέθηκαν στο τραπέζι των συζητήσεων, γύρω από τους λιτούς αλλά χορταστικούς μεζέδες που υπήρχαν στο τραπέζι και συνόδευαν το αγαπημένο μας ούζο, το οποίο είναι κλασικά εκεί σε κάθε ξέγνοιαστο ραντεβού, αφού όπου έχει ήλιο, έχει πάντα Πλωμάρι.
Όλα παρέμεναν αναλλοίωτα στην καθιερωμένη «ιεροτελεστία» ουζοποσίας
Επιστρέφοντας μόνος στο σπίτι έπειτα από την πρώτη μου έξοδο με την παρέα, ένιωθα ένα πρωτόγνωρο αίσθημα πληρότητας. Ένιωθα γεμάτος και «χορτάτος» μετά από πολύ καιρό. Ήθελα να διηγηθώ σε κάποιον πόσο ανέλπιστα όμορφα είχα περάσει με τους φίλους μου, ενώ συγχρόνως σκεφτόμουν πως δεν κάναμε τίποτα διαφορετικό, από όσα κάναμε όλες τις προηγούμενες φορές. Αντίθετα, όλα ήταν εκεί, στη θέση τους. Και εμείς ήμασταν συνεπείς στο ίδιο πάντα ραντεβού κάτω από τον ήλιο.
Τα μπλε ξύλινα τραπέζια με το χάρτινο τραπεζομάντηλο και τις ψάθινες καρέκλες, ο επιβλητικός ορίζοντας του Σαρωνικού, το ζεστό «χάδι» του ήλιου, οι εκλεκτοί αλμυροί, ξινοί, γλυκοί και πικροί μεζέδες που επιβεβαιώνουν πως πράγματι, μερικές φορές «τα ετερώνυμα έλκονται», ο γνώριμος σερβιτόρος πιο χαμογελαστός από ποτέ, οι καλύτεροί μου φίλοι στο πλευρό μου. Δεν είχε αλλάξει τίποτα σχεδόν από την τελευταία φορά που ήμασταν εκεί, εκτός από τον τρόπο που βιώναμε την κατάσταση.
Το διάστημα που ήμασταν σπίτι αναπολώντας τις ξέγνοιαστες, παρεΐστικες ουζοποσίες, μας έκανε να καταλάβουμε την πραγματική αξία αυτής της «ιεροτελεστίας». Να συνειδητοποιήσουμε πως η ώρα του ούζου, δεν είναι απλά η ώρα του φαγητού, αλλά η ώρα της παρέας. Μία ώρα ζεστασιάς, ανεμελιάς, που έχει συνδεθεί άρρηκτα με την ευκολόπιοτη γεύση του Ούζο Πλωμαρίου Ισίδωρου Αρβανίτου, του αυθεντικού ελληνικού αποστάγματος που ξεχωρίζει για την αναλλοίωτη και υψηλή ποιότητά του.
Διαβάστε περισσότερα στο Newsbomb.gr
