Δεν χωράει αμφιβολία πως η παραγγελία με τις αναλυτικές οδηγίες του βρετανού πράκτορα για το πώς ακριβώς θέλει το χτυπημένο martini του είναι από τους πιο χιλιοτραγουδισμένους μονολόγους της μεγάλης οθόνης. Ήταν ένα καταπληκτικό εύρημα για να φαίνεται ο 007 λίγο πιο κοσμοπολίτης από όσο ήταν κι ένας άνδρας που ξέρει τι θέλει. Δεν αρκούσε μόνο να παραγγέλνει το «γνωστό», έπρεπε να δείχνει ότι είναι ένας πομπώδης ευπατρίδης ο οποίος γνωρίζει τα πάντα για τα αντικείμενα που τον ορίζουν. Ο χαρακτήρας των βιβλίων του Ian Fleming ήταν σαφώς πιο τραχύς, η επιλογή του αλκοόλ είχε να κάνει περισσότερο με την επιβεβαίωση του ανδρισμού του, και κυρίως με τις ποσότητες του αλκοόλ. Τα 11 ουίσκι-σόδα που είχε καταναλώσει στο Thunderball είναι η πιο γλαφυρή απόδειξη της σχέσης του Bond με το ευγενές αυτό απόσταγμα.
Μπορεί να φαίνεται και η προφανής επιλογή δεδομένης της σκωτσέζικης καταγωγής του δημοφιλή πράκτορα, αλλά μάλλον ο Fleming ήθελε να δείξει πως το δέσιμό του με το ουίσκι δεν ήταν προϊόν κάποιου εθνικιστικού καταναλωτισμού. Στις περισσότερες ιστορίες απολάμβανε ένα, ή και περισσότερα bourbon ή rye παρά κάτι που να θυμίζει την πατρίδα του.
Η ιστορική αδικία που προέκυψε από την κινηματογραφική μεταφορά αρχίζει σταδιακά να αποκαθίσταται καθώς ο Daniel Craig είναι ένας Bond ο οποίος επιστρέφει στις ρίζες του, ακόμα και στο ποτό. Η σκηνή με το «ξόδεμα» του Macallan Fine and Rare Vintage του 1962 στοιχειώνει ακόμα κάθε πότη που σέβεται τον εαυτό του.
Τα ουίσκι που παρατίθενται παρακάτω μένουν πιστά στον μυθιστορηματικό James Bond αναφέροντας τα βιβλία και την περίσταση που ήπιε το κάθε ένα από αυτά.
