Κάθε φορά τα ίδια. Δεν συμπάθησα ποτέ τα Σαρακοστιανά. Στο μυαλό μου ήταν πάντα σαν να προσπαθείς να το παίξεις ασκητής τρώγοντας τα πάντα από σόγια. Σέβομαι ότι ξεκινάει η νηστεία και ότι για κάποιους αυτό έχει αξία, αλλά ειλικρινά, δεν έχω τίποτα χειρότερο από το σαρακοστιανό τραπέζι. Είναι ένα τραπέζι που θυμίζει Γκουλάγκ στη Σοβιετική Ένωση. Θλίψη και πάλι θλίψη.
Είναι όλα τους εκεί και η οικογένεια τα ετοιμάζει και από νωρίς λες και είναι κάποιο θείο έδεσμα. Οι σουπιές οι κοκκινιστές. Ο ταραμάς. Τα μαυροματικά φασόλια. Τα ντολμαδάκια. Το μόνο που σώζει την κατάσταση κάπως είναι το χταπόδι. Αλλά πόσο χταπόδι να φας; Πέντε μπουκιές να κατεβάσεις, το στομάχι θα έχει γίνει ταμπούρλο για το υπόλοιπο βράδυ. Και δεν σου πάει να παραγγείλεις τίποτα πιτόγυρα ενώ οι άλλοι τρώνε τα Σαρακοστιανά. Χώρια πως τα περισσότερα ψητοπωλεία εκείνη την ημέρα είναι κλειστά. Ακόμη και το γλυκό, είναι χαλβάς. Όχι προφιτερόλ ή γαλακτομπούρεκο όπως συμβαίνει μετά τις γουρνοπούλες και τα αρνιά, αλλά χαλβάς. Ε δεν γίνεται δουλειά έτσι. Δεν θα τρελαθούμε εμείς τα έθιμά σας μέσα.
Η μόνη όαση σε όλον αυτό τον συρφετό που μπορεί να κάνει ακόμη και υποψήφιο στο Master Chef να μουτζώσει την κουζίνα και να φύγει, είναι το καλαμαράκι. Χρυσαφένιο, μαλακό, κρατσανιστό, είναι εκεί για να σε στηρίξει. Είναι το κρέας που θα μπορούσες να τρως αλλά δεν σε νοιάζει, γιατί το τηγανητό το καλαμαράκι θέλει δίπλα ένα χωράφι πατάτες και δύο κιλά τζατζίκι. Και άσε τους άλλους να βουτάνε την λαγάνα μέσα στον ταραμά και να χαίρονται. Δεν μπορώ να καταλάβω τι του βρίσκει κανείς.
Αν αποφασίσεις να ασχοληθείς εσύ ο ίδιος, πρέπει να ξέρεις ότι το καλαμαράκι θέλει μαεστρία και τρικ για να τηγανιστεί σωστά χωρίς να γεμίσει η κουζίνα λάδι. Αν έχεις φριτέζα, τα πράγματα γίνονται εύκολα από μόνα τους. Αν όμως χρησιμοποιήσεις τηγάνι πρέπει να ξέρεις τα παρακάτω. Το πρώτο και βασικό, είναι πως το καλαμαράκι πρέπει να το αφήσεις το προηγούμενη βράδυ μέσα σε νερό με μαγειρική σόδα. Είναι κλασσικό τρικ για να γίνει μαλακό διαφορετικά θα νιώθεις ότι τρως τηγανητή σόλα. Χρειάζεσαι μεγάλο βαθύ τηγάνι, μπόλικο σπορέλαιο που να τα καλύψει και δυνατή φωτιά. Τα καλαμαράκια δεν χρειάζονται πολύ ώρα τηγάνισμα. Αντιθέτως αφού τα αλευρώσεις, φρόντισε να τηγανιστούν καλά και από τις δύο πλευρές και να μην έχουν καθόλου υγρά όταν θα τα ρίξεις στο τηγάνι. Τα βγάζεις με τρυπητή κουτάλα και τα αφήνεις να στεγνώσουν στο χαρτί 2 με 3 λεπτά. Όσο πιο γρήγορα τα καταβροχθίσεις τόσο το καλύτερο.
Ένα μεγάλο ευχαριστώ λοιπόν στον πραγματικό πρωταγωνιστής μία πραγματικά απαίσιας γευστικά ημέρας. Στο καλαμαράκι το τηγανητό που είναι εκεί σε κάθε ταβέρνα (προ κορωνοϊού) και σε κάθε Καθαροδευτεριάτικο τραπέζι για να κάνει την διαφορά.
Και άσε τους άλλους να ηδονίζονται με τις σουπιές...
