Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν είναι πως το tomahawk δεν είναι εύγευστο ή νόστιμο. Είναι πως παράλληλα είναι και τρομερά εντυπωσιακό. Το γεγονός δηλαδή ότι καταφθάνει στο πιάτο ένα κόκκαλο που θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί σαν όπλο στην εποχή των σπηλαίων, όσο να ‘ναι σου ξυπνά πρωτόγονα ένστικτα. Γιατί όμως μας αρέσει τόσο πολύ η γεύση ενός tomahawk;
Η ταυτότητα
Αρχικά τα καλά νέα είναι ότι χάρη στη μόδα που έχει αποκτήσει τα τελευταία χρόνια, μπορείς να το βρεις σχεδόν παντού. Από την ταβέρνα της γειτονιάς, μέχρι ένα καλό εστιατόριο. Η αλήθεια είναι πως όσον αφορά την ωρίμανση και την ποιότητα, ουσιαστικά δεν έχει καμία διαφορά από μία μέση σπαλομπριζόλα που μπορείς να βρεις στο χασάπη σου. Η μοναδική διαφορά, είναι το κόκκαλο που μπορεί να φτάσει μέχρι και τα 20 με 22 εκατοστά. Μιλάμε για μέγεθος, όχι αστεία. Αν μάλιστα θελήσεις να αγοράσεις κάτι πολύ εκλεπτυσμένο, όπως για παράδειγμα tomahawk Wagyu, μπορεί να φτάσεις να ξοδέψεις μέχρι και 130 ευρώ. Αλλά το θέμα είναι τι ψάχνεις και τι θέλεις.
Το ψήσιμο
Ουσιαστικά δεν διαφέρει από το κανονικό ψήσιμο της σπαλομπριζόλας, αλλά η αλήθεια είναι πως μπορείς να χρησιμοποιήσεις το γιγαντιαίο κόκκαλο προς όφελός σου. Αρχικά παρότι μπορεί να μαγειρευτεί μία χαρά στο φούρνο σου, το κάρβουνο θα προσφέρει πάντα άλλη γεύση. Αυτό ωστόσο που πρέπει να θυμάσαι στην περίπτωση που θες να το σερβίρεις κομμένο σε φέτες, είναι πως μετά το medium rare ψήσιμό του, πρέπει να το αφήσεις 10 λεπτά να ξεκουραστεί, έτσι ώστε η υψηλή θερμοκρασία που έχει διατηρηθεί στο κόκκαλο, να περάσει μέσα στο κρέας ώστε να το κρατήσει ζουμερό.
Με το κόκκαλο κάνε ό,τι θες, αλλά θυμήσου πως δεν είμαστε πια στην εποχή των σπηλαίων...
