Υπάρχουν κάποια πιάτα εκεί έξω που προάγουν την «γουρουνιά». Το foodporn που λένε εκεί στα ξένα. Που στόχος είναι να γεμίσει όχι μόνο το στομάχι αλλά και στην ψυχή. Είναι εκείνα τα πιάτα που εστιάζουν στην υπερβολή γιατί έχουν γεννηθεί από εκείνη. Που πρώτα τρώνε τα μάτια και μετά το στόμα. Ένα από αυτά τα πιάτα που πάει με όλους και όλα, που ανήκει στο foodporn του υδατάνθρακα και στη μεγαλοπρέπεια του μακαρονιού, είναι το mac n’ cheese.
Η θέση του σήμερα
Στην Αμερική δεν είναι απλά κάτι σαν εθνικό φαγητό. Είναι το κατά κύριο λόγο νούμερο ένα συνοδευτικό, ειδικά όταν πρόκειται να συνοδευτεί με κρέας. Για την ακρίβεια στα μπάρμπερκιου εστιατόρια, το mac n’ cheese είναι βασικό ορεκτικό ή και συνοδευτικό στα grilling πιάτα. Η μόδα του φυσικά έχει φτάσει και στα «κρεατάδικα» της χώρας μας και ειδικά όσα ακολουθούν το νοτιοαμερικανικό μοτίβο ψησίματος – βλέπε το Po’ Boys του Βασίλη Σπόρου. Αυτό ωστόσο δεν σταματά τον μέσο Αμερικάνο να το απολαύσει και σκέτο ως κυρίως γεύμα. Αν εμείς έχουμε την μακαρονάδα ως ένα γρήγορο και γευστικό πιάτο, οι Αμερικάνοι έχουν το mac n’ cheese. Και εδώ που τα λέμε πολύ καλά κάνουν.
Η ιστορία του
Το mac n’ cheese, ή μάλλον ένας «πρόγονος» αυτού του πιάτου, παρουσιάζεται σε ένα από τα πιο παλιά βιβλία συνταγών του Μεσαίωνα, το Liber de Coquina, το οποίο χρονολογείται από τις αρχές του 14ου αίωνα. Η πρώιμη αυτή συνταγή που παρουσιάστηκε στην Αυλή του Καρόλου Β΄ του Ανζού, ονομάζεται de lasanis και ουσιαστικά προτείνει την παρασκευή ζυμαρικών σε στρώσεις, οι οποίες περιλαμβάνουν τριμμένη παρμεζάνα αλλά και μπαχαρικά σε σκόνη. Δεν ξέρουμε κατά πόσο εντύπωση έκανε, αλλά αν σκεφτεί κανείς πως η μεσαιωνική κουζίνα είχε πολύ συγκεκριμένα πιάτα, μάλλον το συγκεκριμένο θα έκανε πάταγο.
Η επέκταση του πιάτου στην Αμερική, έγινε χάρη σε έναν Αφροαμερικανό μάγειρα του Προέδρου Thomas Jefferson, ο οποίος μάλιστα ήταν σκλάβος του από 8 χρονών. Ήταν ο πρώτος Αφροαμερικανός που εκπαιδεύτηκε σαν chef στη Γαλλία και τον οποίο μάλιστα ο Πρόεδρος Jefferson πλήρωνε κανονικά με μισθό πριν τον απελευθερώσει το 1796. Ωστόσο πριν συμβεί το τελευταίο, χάρη σε ένα από τα ταξίδια του με τον Πρόεδρο στην Ιταλία, ο μάγειρας James Hestings έμαθε να φτιάχνει το πιάτο που λάτρεψε ο Jefferson στο ταξίδι – λέγεται μάλιστα πως αγόρασε και μία από τις πρώιμες μηχανές παρασκευής ζυμαρικών. Το τελικό όνομα του πιάτου, macaroni and cheese, αποδίδεται στην ξαδέρφη του Jefferson, Mary Randolph, όπου μετά τον θάνατο του ξαδέρφου της όχι μόνο συνέχιζε να σερβίρει το πιάτο, αλλά το συμπεριέλαβε στο πρώτο της βιβλίο μαγειρικής που εκδόθηκε το 1824, με τίτλο ‘‘The Virginia Housewife’’.
Το πιάτο
To γεγονός ότι οι Αμερικάνοι εξέλιξαν μέσα στα χρόνια το πιάτο βάζοντας κοφτό μακαρονάκι και διπλάσιο τσένταρ, όχι μόνο τους βγήκε σε καλό αλλά έκαναν το mac n’ cheese αυτό που είναι σήμερα. Oυσιαστικά το μυστικό, βρίσκεται στο να καταφέρεις να δέσεις ιδανικά την μπεσαμέλ με τα τυριά που έχεις προσθέσει. Έτσι έχεις ένα παράδεισο από τυρί και μακαρόνι, ειδικά αν συμπεριλαμβάνεται παλαιομένο τσένταρ, ενώ το ψήσιμο στο φούρνο δίνει την τελευταία κρατσανιστή νότα. Και για να δώσουμε την πάσα στον απόλυτα ειδικό, σας παραπέμπουμε στον Άκη Πετρετζίκη και στην καλύτερη mac n’ cheese συνταγή. Και μπράβο του.
