Θυμάμαι όμως ξεκάθαρα, πόσο αποτρεπτικό και παρακινητικό υπήρξε ταυτόχρονα. Σε αυτό το ποιητικό μανιφέστο, ο μυθικός Αμερικάνος, περιθωριακός γραφιάς, γυναικάς και ορκισμένος λάτρης της μπύρας, απευθύνεται σε κάθε επίδοξο συγγραφέα και με καθημερινά παραδείγματα, του εξηγεί αν πρέπει ή όχι, να καταπιαστεί με το γράψιμο. «Ξεσκαρτάρει» έτσι, με έναν ποιητικό αλλά αμετάκλητο και αυστηρό τόνο, ειδικά στην τελευταία στροφή «If you have been chosen, it will do it by itself and it will keep on doing it until you die or it dies in you» τον αυθεντικό λογοτέχνη από τον τυχαίο «τουρίστα».
Αυτό το ποίημα θυμήθηκα πριν λίγα μεσημέρια, αφού παρακολούθησα λαίμαργα και σε επανάληψη, ένα βίντεο που εμφανίστηκε στα email μου, με τη νέα ταινία «Εζυμώθηκε με πάθος» της μπύρας ΜΑΜΟΣ. Πρόκειται για ένα πραγματικά ξεχωριστό και απολαυστικό animation σε cut and paste αισθητική, που «μπαλώνει» το παρελθόν με το παρόν και με πρωταγωνιστή τη φωνή του ηθοποιού Στέλιου Μάινα, αφηγείται σε πρώτο πρόσωπο την ιστορία του Πέτρου Μάμου, του πρώτου Έλληνα διπλωματούχου ζυθοποιού όλων των εποχών.
«Να φεύγεις Πέτρο…»
«Να κυνηγάς τη γνώση» λέει και με τη «βραχνή» φράση του Μάινα, ξεκινάει το περιπετειώδες ταξίδι ζωής του Πέτρου Μάμου κάπου στο μεταίχμιο μεταξύ 19ου και 20ού αιώνα. Έπειτα από προτροπή και υποστήριξη του πατέρα του Λορέντζου και ένα ακόμη «άγουρο» σχετικά όραμα στις αποσκευές του για την παρασκευή της δική του μπύρας, επιβαίνει μόλις στα 18 του σε ένα βαγόνι. Τολμηρό, σχεδόν ακατόρθωτο για πολλούς βήμα, εκείνες τις εποχές. Το τρένο κάνει την πρώτη «μεγάλη» στάση στο Μόναχο. Εκεί, ένα θαυμαστός κόσμος «ανοίγεται» μπροστά του και μαζί με αυτόν, οι πόρτες της «Ακαδημίας Ζυθοποιών» της πόλης. Εκεί «φορτώνει» τις αποσκευές του με καινοτόμες τεχνικές, όνειρα, αστείρευτη έμπνευση, αρώματα από λυκίσκο και κριθάρι, για να συνεχίσει το «ακούραστο» κυνήγι της γνώσης.
«Να μάθεις από χέρι πρώτο»
Επόμενη «στάση» το Ζυθοποιείο του Μοναστηριού των Βενεδικτίνων στο Άντεχς, μία περιοχή λίγο έξω από το Μόναχο, όπου εκεί ο «νεοσύλλεκτος» ακόμη Πέτρος Μάμος, δοκιμάζει και δοκιμάζεται. Εκεί «αρπάζει» τη μεγάλη ευκαιρία να «τριφτεί» πρακτικά με πολλούς και διαφορετικούς τρόπους παραγωγής γερμανική μπύρας, να μάθει από «πρώτο» χέρι τι σημαίνει «ανοιχτόχρωμη», «σκούρα», «σταρένια», Ηelles, Lager, Dunkles, Weissbier, να εξελίξει παραδοσιακές συνταγές, έχοντας το «βλέμμα» πάντα στραμμένο πιο πέρα απ’ τα χρόνια του. Ακολουθεί ένα ακόμα μεγάλο «σχολείο», η Löwenbrauerei – Luis Sinner A.G. στο Φράιμπουργκ, ώσπου ο Πέτρος αποφασίζει πως η «ζύμωση» πέτυχε και είναι πλέον η ώρα να επιστρέψει στην Ελλάδα.
Ο ελληνικός «υγρός» άρτος
Φτάνοντας στη χώρα, οι «θησαυροί» και οι εμπειρίες που έχει αποκομίσει, δεν του επιτρέπουν να παράγει τίποτα λιγότερο αριστουργηματικό από όσα συνάντησε στο ταξίδι του. Φέρνοντας νέες τεχνολογίες και εξαρτήματα ιδρύει και λειτουργεί ένα υπερσύγχρονο για την εποχή του ζυθοποιείο στην Πάτρα, όπου καταφέρνει να «εμφιαλώσει» το ασίγαστο πάθος και το άπαυστο μεράκι του σε ένα μπουκάλι με τον δικό του αυθεντικό και παραδοσιακό χαρακτήρα. Έναν ελληνικό υγρό άρτο, του οποίου την ανώτερη ποιότητα και γεύση απολαμβάνουμε ακόμα και σήμερα.
Ο Πέτρος, ο Charles και όλοι οι άλλοι
Αν αναρωτιέσαι τι ήταν εκείνο που από την ιστορία του Πέτρου, οδήγησε συνειρμικά τη σκέψη μου στον Charles: εκτός από το προφανές, δηλαδή την αγάπη και των δύο για την μπύρα που, με έναν διαφορετικό βέβαια τρόπο, καθόρισε τις ζωές και των δύο, στην πραγματικότητα ήταν ένα ψήγμα μεταξύ ζήλειας και θαυμασμού, για όλους εκείνους τους δημιουργικούς ανθρώπους που «πονάνε» τόσο πολύ αυτό που κάνουν και αψηφούν τα πάντα, αρκεί να πραγματοποιήσουν το όραμά τους.
Όλους εκείνους τους αφανείς ή και όχι, «μαέστρους» της καθημερινότητας, που είναι προσηλωμένοι με πίστη στο στόχο. Τους δασκάλους που σηκώνονται πρόθυμοι κάθε πρωί από το κρεβάτι για να διαμορφώσουν αυριανούς ενήλικες. Τους επίμονους και στερημένους πρωταθλητές που «τρέχουν» τα ξημερώματα όταν οι άλλοι απολαμβάνουμε το κρεβάτι μας. Τις φιγούρες του πάλκου που χάνουν τον εαυτό τους μέσα στους ρόλους. Τους ζωγράφους, τους γλύπτες, τους καλούς μάστορες με τα «δουλεμένα» πολύχρωμα χέρια. Αυτό το σπάνιο είδος «αστρικού» ανθρώπου που ξεχωρίζει στο πλήθος, όπως ξεχωρίζει η «ανεξίτηλη» συνταγή και η ιστορία του Πέτρου Μάμου στο χώρο της ζυθοποιίας.
