Η κλασσική ερώτηση όταν συναντάς φίλους που γυρίζουν από διακοπές, είναι «έλα ρε, πώς πέρασες;» Συνηθισμένες απαντήσεις: α) πολύ ωραία. β) ξεκουράστηκα. γ) έφαγα σαν πούστης. δ) έλιωσα στην παραλία. ε) ήπια τον κώλο μου. στ) χώρισα με τη δικιά μου. ζ) γάμα τα…
Ώπα! Αυτό το ζ) χρειάζεται περαιτέρω διευκρινίσεις: «Τι εννοείς; Δεν ήταν καλά;», ρωτάς. «Όχι, ίσα – ίσα, ήταν πολύ καλά», απαντάει. «Παντού γυναίκες. Γυναικοπαρέες. Μόνες τους. 8άρια και βάλε. Κι εγώ ήμουν ζευγαράτος…» Αυτά είναι προβλήματα στη ζωή κύριοι…
Διότι τι να κάνεις, άμα είσαι διακοπές με τη δικιά σου και δίπλα σου ζουζουνίζουν οι μελισσούλες; Θα κοιτάξεις μια. Θα κοιτάξεις δυο. Αν κάνεις διακοπές με τον κολλητό και την κοπέλα του, θα τον κοιτάξεις με την κωδική ματιά «νέτο – alert», θα γουρλώσεις το μάτι, θα σουφρώσεις χείλη, θα ακουστεί ο κλασσικός θόρυβος σαν να ρουφάς σαλιγκάρι. Ε, κάποια στιγμή, μοιραία, θα σε πάρει χαμπάρι η δικιά σου. Στην καλύτερη, θα σε κοιτάξει με βλέμμα γεμάτο σιχασιά. Στη μεσαία περίπτωση, θα φας προειδοποιητική καρπαζιά. Στην κακή περίπτωση, θα στήσει καυγά τρικούβερτο, θα γίνουν οι διακοπές σας κώλος και η ζωή σου μαρτύριο. Αλλά φταις; Στην πραγματικότητα δεν φταις.
Είναι νόμος της ζωής
Πως όταν είσαι κάπου με γυναίκα, θα δεις μπροστά σου πλάσματα βγαλμένα από τις πιο τρελές σου φαντασιώσεις, όπως ακριβώς είναι μαθηματικά επιβεβαιωμένο πως όταν είσαι σε σχέση, θα δοκιμαστούν οι αντοχές σου και η πίστη σου πολύ σκληρά. Αντιθέτως, πιθανότατα όταν είσαι κάπου με αντροπαρέα η αναλογία γυναικών – αντρών θα είναι μια προς δέκα κι όταν είσαι σόλο κλαρίνο, δεν γυρνάει να σε κοιτάξει ούτε μπουκαμβίλια. Κάρμα; Γκαντεμιά; Τρολάρισμα του σύμπαντος; Ό,τι και να είναι τα ξέρεις, τα έχεις λουστεί, τα έχεις περάσει. Και η ιστορία επαναλαμβάνεται ΚΑΘΕ φορά, με πιστότητα και ακρίβεια φωτοτυπικού Χιούλετ Πάκαρντ.
Αλλά αυτό με τις διακοπές και τις ατέλειωτες γκομενοπαρέες, όποτε εσύ είσαι ζευγαράτος, δεν παλεύεται. Διότι τις βλέπεις στην παραλία. Με τα μαγιό. Μόνες, σχεδόν να παρακαλάνε κάποιος να πάει να τις πιάσει κουβέντα. Κι εσύ θέλεις, θέλεις πολύ αλλά δεν μπορείς. Τις βλέπεις το βράδυ στο μπαρ, φτιαγμένες, μαυρισμένες, με τα σορτσάκια τους, να χορεύουν μόνες τους και να κοιτάνε πότε θα σκάσει ο Πρίγκηπας του φλερτ, ο Μάστερ της Γυπαετοσύνης, για να πράξει τα δέοντα. Και είσαι ΕΣΥ αυτός ο τύπος, αλλά κωλύεσαι τη συγκεκριμένη στιγμή.
Κι εκείνες σε κοιτάνε, πού και πού πετάνε κάτι χαμόγελα προς το μέρος σου, περνάνε από δίπλα σου, το άρωμά τους τρυπάει τα ρουθούνια σου και φτάνει μέχρι τα έγκατα της ψυχής σου, αλλά στέκεσαι εκεί, βράχος, ανήμπορος να κάνεις το παραμικρό, ένα παροπλισμένο καράβι που το δέρνει το κύμα. Πάει η δικιά σου τουαλέτα μαζί με την κοπέλα του φίλου κι εσείς κάθεστε εκεί και σκέφτεστε τι προλαβαίνετε να κάνετε μέσα σε αυτά τα δυο λεπτά που θα λείπουν τα κορίτσια. Την ξέρετε καλά την απάντηση: τίποτα απολύτως!
Και σου πέφτει το μάτι μέχρι το πάτωμα, πρωί – μεσημέρι – βράδυ. Και όποτε είστε μόνοι με τον φίλο (ή με τον εαυτό σου…) λέτε κάτι ακατάληπτα του τύπου «πω πω ρε μαλάκα, τι γίνεται εδώ;;;» και «άμα συνεχιστεί έτσι το πράγμα, βλέπω να χωρίζουμε» και «μας έχουν πάρει χαμπάρι οι δικές μας, πρέπει να είμαστε πιο διακριτικοί» και «του χρόνου θα έρθουμε εδώ μόνοι μας». ΖΟΝΚ!, διότι αν τυχόν πάτε του χρόνου μόνοι σας, θα είναι φυσικά γεμάτο μπάκουρους και φυσικά οι γυναικοπαρέες θα είναι κάπου αλλού – εκεί όπου θα είναι κάτι άλλοι δύστυχοι τύποι, που έχουν πάει διακοπές με τις κοπέλες τους…
