Να ξεκαθαρίσουμε κάτι: Δεν είμαι γερομπισμπίκης. Δεν είμαι αυτός ο 38αρχης που ψάχνει 20χρονες για να ικανοποιήσει τις σεξουαλικές του ορέξεις. Τουλάχιστον δεν είναι αυτός ο πρωταρχικός μου στόχος – τις 20χρονες εννοώ, όχι τις ορέξεις. Όμως κάποιες φορές, τα πράγματα απλά κάθονται. Βγαίνεις για ένα ποτό με τον κολλητό σου και παρότι είσαι στα δύο μέτρα μακριά από τους υπόλοιπους λόγω κορωνοϊού, γίνεται μία φάση με το κορίτσι που κάθεται δίπλα με την φίλη της. Ούτε εγώ ξέρω πως έκατσε, αλλά έκατσε. Και κάπως έτσι βρέθηκα να έχω κοπέλα 22 χρονών.
Στην αρχή όλα είναι καλά. Δηλαδή αυτό που λένε πως το σεξ δεν κρατάει τα ζευγάρια; Βλακείες. Ρε ποιοι τα λένε αυτά; Ξαπλώνεις στο κρεβάτι με ένα τέτοιο πλάσμα και νιώθεις σαν να έκανε μπάνιο η ψυχή σου. Αναζωογονείσαι. Νιώθεις ότι μπορείς να κατακτήσεις τα πάντα. Αλλά κάπου εκεί είναι που διαπιστώνεις ότι η μία ηλικία προλαβαίνει την άλλη. Γιατί μετά τον πρώτο μήνα, πλέον όποτε κάνουμε σεξ νιώθω σαν να έχω τρέξει 100αρι. Και επειδή εκείνη είναι και στο φόρτε της ηλικίας, εγώ για να μπορέσω να ακολουθήσω τον ρυθμό της, πρέπει να αρχίσω να πλακώνομαι στην πρωτεΐνη. Όχι δεν σας κάνω πλάκα, έχω μπει στην διαδικασία να αλλάξω την διατροφή μου προκειμένου να ανταπεξέρχομαι. Που το λες και καλό γιατί μπαίνεις στη διαδικασία να προσέξεις και τον εαυτό σου λίγο περισσότερο. Αλλά για πόσο;
Γιατί εμένα παιδιά, τα πόδια μου έχουν αρχίσει και με αφήνουν. Και δεν μιλάω μόνο για το σεξ. Όταν έχεις μικρότερη κοπέλα και μάλιστα σε τέτοια ηλικία, θέλει όλη την ώρα να είσαι έξω. Φαγητά από δω, ποτά από εκεί, βόλτες και σεξ. Και ναι, λογικά είναι όλα αυτά και πολύ ωραία να τα ζεις, αλλά αυτό εδώ το κείμενο είναι μία κραυγή απόγνωσης. ΔΕΝ. ΑΝΤΕΧΩ. ΑΛΛΟ. Παίρνω ιπποφαές για να μπορώ να τα βγάζω πέρα. Πέφτουμε στον καναπέ να δούμε μία σειρά και στο τέταρτο με έχει πάρει ο ύπνος. «Ξύπνα μωράκι, αν βαριέσαι να κάνουμε σεξ». Παιδιά δεν είναι ότι δεν θέλω, απλά δεν μπορώ άλλο. Είμαι όλη την ημέρα στο τρέξιμο με τη δουλειά. Πολλές φορές δεν έχω κουράγια για τίποτα. Αν πάω μάλιστα και κανένα γυμναστήριο, βάζω στάτους «νεκρός» στο Facebook και ευελπιστώ να με πιστέψουν. Με λέει ξενέρωτο, με λέει γέρο, αλλά δεν αντέχω άλλο ειλικρινά.
Ίσως τελικά οι ρυθμοί της εποχής με τα γραφεία και τις δουλειές και τις υποχρεώσεις και το στρες να μας κλέβει όλη την ενέργεια μία ώρα αρχύτερα. Αλλά όταν φτάνεις στο σημείο να θες να αράξεις μόνος σου γιατί ξέρεις ότι η άλλη θα σε ξεζουμίσει, τι ακριβώς κάνεις; Δεν ξέρω αν είμαι ξενέρωτος. Ξέρω ότι έχω χάσει πέντε κιλά και αν συνεχίσω έτσι, θα λιποθυμάω στο δρόμο από έλλειψη βιταμινών. Πείτε ό,τι θέλετε.
Μήπως την επόμενη φορά να ψάξω για μιλφ;
