Το σκεφτόμουν καιρό τώρα αλλά δεν έβρισκα το χρόνο να το κάνω, σκέψου είχα βγάλει τα χαρτιά από τους γιατρούς, τα είχα καταθέσει στον Πανελλήνιο αλλά μέσα στο νερό ακόμη δεν είχα μπει. Στην Αθήνα ο χρόνος είναι κάτι πολύ σχετικό, κάτι που μάλλον δεν έχεις σε αφθονία, κάτι που όλοι μας χρειαζόμαστε, όπως επίσης και ο χώρος. Μετά από ένα μήνα σχεδόν που γράφτηκα στον Πανελλήνιο βρήκα λίγο χρόνο και όρεξη να πάω. Τα είχα ετοιμάσει όλα, σκουφάκι, μαγιό, ειδικές παντόφλες για την πισίνα, γυαλάκια, ήμουν πανέτοιμος. Έλα όμως που δεν είχα υπολογίσει πόσο αγύμναστος ήμουν. Τουλάχιστον τα κατάφερα και βρήκα ένα πρωινό να συρθώ μέχρι τον Πανελλήνιο και να κάνω την αρχή.
Μπήκα μέσα και κάποιος μου έδειξε τα αποδυτήρια των ανδρών. Αμέσως μου ήρθε στο μυαλό ο καιρός που έπαιζα ποδόσφαιρο ή τότε που είχα πάει φαντάρος. Το αίσθημα είναι το ίδιο. Η διαδικασία είναι απλή: Βάζεις το μαγιό και το σκουφάκι σου, κάνεις ένα γρήγορο ντουζ και παίρνεις το δρόμο για την πισίνα. Κάπου εκεί θα σε παραλάβει κάποιος προπονητής και θα σου πει αν ξέρεις να κολυμπάς. Ναι, ξεκινάμε από τα βασικά. Ευτυχώς ξέρω να κολυμπάω. Έτσι, μου λέει μπες στην λωρίδα 3 και ξεκίνα. Κάνεις ό,τι θέλεις, απλά αν έχει και κάποιον άλλο μέσα πρέπει να πιάσει ο καθένας τη μεριά του. Αυτό ήταν. Τόσο απλό. Ή έτσι νόμιζα τουλάχιστον εγώ.
Τελικά πρέπει ή δεν πρέπει να γυμναζόμαστε όταν είμαστε άρρωστοι;
Με το που μπαίνω μέσα με πιάνει μία μίνι κρίση πανικού. Τι κάνουμε τώρα; Καλά όλα αυτά που σκεφτόμουν τόσο καιρό, ήρθε όμως η ώρα να κολυμπήσω στ΄ αλήθεια. Και κάπου εδώ συνειδητοποιώ πως όταν πήγαινα στη θάλασσα απλά δεν κολυμπούσα διότι βαριόμουν, έτσι πλατσούριζα λίγο στα ρηχά και μετά έβγαινα έξω για τσιγάρο και μπίρα. Τώρα, εδώ μέσα στην ψυχρή πισίνα, όλα βγήκαν στην επιφάνεια.
Το πήρα όμως απόφαση οπότε άρχισα να κουνάω πόδια και χέρια και σιγά, σιγά μου ήρθε η ανάμνηση του πως κάποιος κολυμπάει. Άρχισα να φέρνω στο μυαλό μου όλες εκείνες τις σκηνές του βίου μου που έπρεπε να κολυμπήσω. Μία φορά στη Κρήτη σε ένα νησάκι απέναντι από μία ακτή μαζί με φίλους, άλλη μία φορά τότε που κάναμε κόντρες με μία κοπέλα μου και μάλλον τότε που βρισκόμουν μέσα στη κοιλιά της μάνας μου. Όχι πολλές σίγουρα, αλλά μάλλον αρκετές για να πάρω δύναμη.
Έτσι λοιπόν πήρα το κολάι κι άρχισα να πηγαίνω κι εγώ πάνω κάτω σαν φώκια μέσα στο χλιαρό νερό της πισίνας, το χλώριο να μπαίνει στη μύτη σου και η καρδιά να χτυπάει δυνατά. Το πιο δύσκολο είναι το ελεύθερο γιατί πρέπει να βγάζεις το στόμα σου που και που έξω για να παίρνεις ανάσα. Σίγουρα εδώ ο εξοπλισμός βοηθάει πολύ. Δεν είναι τυχαίο το σκουφάκι αλλά και τα γυαλάκια. Πραγματικά το χλώριο δεν βοηθάει τα μάτια σου.
Όσο περνούσε η ώρα αισθανόμουν και πιο καλά, το σώμα είχε ζεσταθεί και το νερό είχε γίνει ένα με την ψυχολογία μου. Η κρίση πανικού εξαφανίστηκε και τώρα υπήρχε μόνο εγώ και η αντοχή μου. Το κολύμπι μέσα στην πισίνα είναι κάτι πολύ ευχάριστο, σε καμία περίπτωση δεν μοιάζει με το τρέξιμο και ο χρόνος πραγματικά περνάει σαν νερό.
Χρειάζεσαι μόνο δύο αλτήρες για να φτιάξεις σώμα
Έκατσα μέσα στο νερό περίπου μία ώρα και πραγματικά δεν το πήρα χαμπάρι. Πρέπει όμως να είναι κανείς προσεκτικός με τις πρώτες φορές. Την άλλη μέρα ήμουν πιασμένος παντού. Όμως η γυμναστική και το αερόβιο που σου προσφέρει το νερό δεν συγκρίνεται σε ποιότητα με καμία άλλη γυμναστική. Το σώμα δεν τραυματίζεται τόσο εύκολα διότι δεν υπάρχουν κραδασμοί και πρέπει στ' αλήθεια να κάνεις κάποια υπερβολή για να τραυματιστείς. Και κάπως έτσι συνειδητοποίησα πως το κολύμπι, και μάλιστα στη μέση μίας τόσο δύσκολης πόλης, είναι κάτι που σου δίνει μία ανάσα, σου δίνει λίγο χώρο στη ζωή, μιας και το νερό είναι ένα στοιχείο που μάλλον μας λείπει εμάς των αστικών πλασμάτων. Οπότε αν έχεις κοντά σου κάποια πισίνα μην διστάσεις να το κάνεις, πραγματικά μετράει.
