Ξημερώνει η μέρα που δίνεις το πιο σημαντικό μάθημα κατεύθυνσης, θυμάσαι απ’έξω τα πάντα, ακόμα και το όνομα του γραφίστα που έφτιαξε το εξώφυλλο, κάθεσαι στην καρέκλα, παραλαμβάνεις τα θέματα και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Είναι άλλο μάθημα, όλα είναι γραμμένα με κυριλλικούς χαρακτήρες και το χειρότερο από όλα, είσαι εντελώς γυμνός, δεν φοράς ρούχα. Τότε μόνο ξυπνάς λουσμένος μέσα σε κρύο ιδρώτα, το ρολόι δείχνει ότι είχες μία ώρα ακόμα ύπνου και το ημερολόγιο ότι έχουν περάσει 10+ χρόνια από την τελευταία φορά που πάτησες σε εκπαιδευτικό ίδρυμα.
Η λαχτάρα που πήρες είναι μεγαλύτερη κι από άλμα στο κενό χωρίς αλεξίπτωτο, ο τρόμος μεγαλύτερος κι από το φανταστικό τέρας που ζούσε στην ντουλάπα σου όταν ήσουν 7 χρονών, αλλά γιατί βλέπεις ακόμα εφιάλτες με σχολεία, εξετάσεις κλπ; Αρχικά μην προσθέτεις κι άλλο φόβο επειδή βλέπεις αυτούς τους εφιάλτες, όλοι τους βλέπουμε και μάλλον είναι δικαιολογημένο.
Είναι αλήθεια ότι ο μηχανισμός παραγωγής ονείρων δεν έχει αναλυθεί όσο θα θέλαμε και ο Καζαμίας με τον ονειροκρίτη του δεν έχει και τις πιο τεκμηριωμένες απαντήσεις που θέλουμε κι έχουμε ανάγκη. Η εξερεύνηση του υποσυνείδητου και του ασυνείδητου θέλει πολύ προσεκτικά βήματα για να μην ξωκείλει στα αβαθή του μεταφυσικού και των αυθαίρετων ερμηνειών, αλλά έχουν γίνει κάποια πρώτα βήματα. Η Diedre Barrett είναι ψυχολόγος και ερευνήτρια στο Harvard με εξειδίκευση στην ανάλυση ονείρων και μέσα από τα βιβλία της και μια πρόσφατη συνέντευξη στο The Atlantic έδωσε κάποιες χρήσιμες απαντήσεις και πληροφορίες γύρω από τους εφιάλτες με το σχολείο.
Η εκτίμηση που έχουμε μιλώντας με φίλους και γνωστούς για αυτούς τους εφιάλτες ότι είναι κοινοί, ισχύει απόλυτα και μια πρώτη εξήγηση πίσω από αυτούς είναι το άγχος. Κάθε φορά που αφήνουμε ένα μισοτελειωμένο project, πλησιάζει απειλητικά ένα deadline και γενικά έχουμε κάθε λόγο να είμαστε στρεσαρισμένοι, οι εφιάλτες με εκπαιδευτικό θέμα βρίσκουν χαραμάδες στο υποσυνείδητό μας. Είναι μια αντίδραση του μυαλό μας ότι κυριέυται με άγχος, όπως όταν πονάμε μετά από ένα χτύπημα.
3 απλές συμβουλές για λιγότερο άγχος στη ζωή σου
Η αναπαραγωγή μιας στρεσογόνου κατάστασης από το παρελθόν είναι ουσιαστικά μια συνέχεια της λειτουργίας του εγκεφάλου ακόμα και σε κατάσταση ύπνου. Αλλά από όλες τις στρεσογόνες καταστάσεις, γιατί ειδικά από το σχολείο; Γιατί δεν είναι τόσο συνηθισμένοι οι εφιάλτες από τον στρατό ή τη δουλειά;
Το σχολείο, όσο χρήσιμη και διδακτική κι αν ήταν η πολυετής παραμονή του σε αυτό, ήταν και η πρώτη σημαντική πηγή άγχους στη ζωή μας. Ήταν η πρώτη φορά που μάθαμε να συνυπάρχουμε με ανθρώπους που δεν έχουμε διαλέξει και φυσικά μάθαμε την έννοια της εξουσίας, αυτή που μας ασκούσαν οι δάσκαλοι και καθηγητές. Επίσης ήταν η πρώτη φορά στη ζωή μας που αξιολογηθήκαμε, δίκαια ή άδικα και δεν ακούγαμε μόνιμα μπράβο από γονείς και παππούδες ακόμα κι αν κάναμε λάθη.
Όσο περίεργο κι αν ακούγεται, το τραύμα αυτό υπάρχει ακόμα μέσα μας και μέσα από τους εφιάλτες το μυαλό μας προσπαθεί να το διαχειριστεί και τελικά να το θεραπεύσει. Είναι σαν ένας αλγόριθμος που βάζει σε μια χρονολογική σειρά τους λόγους που μας κάνουν να αγχωνόμαστε. Για να σταματήσουμε να αγχωνόμαστε για τη δουλειά, πρέπει πρώτα να ξεπεράσουμε το άγχος των πανελληνίων που φωλιάζει ακόμα μέσα μας.
Η σχέση της διατροφής με το άγχος
Ξυπνώντας, ή ακόμα και εκλογικεύοντας τον εφιάλτη, μπορούμε να ελέγξουμε και το παρόν. Είτε πήγαμε καλά, είτε όχι στις πανελλήνιες, τις αφήσαμε πίσω, σπουδάσαμε πιάσαμε δουλειά, ζούμε σαν κανονικοί ενήλικες και σίγουρα δεν κινδυνεύουμε να πάμε γυμνοί στο γραφείο.
Γνωρίζοντας ότι ο εφιάλτης αυτός σχετίζεται με κάποια στρεσογόνο κατάσταση του σήμερα, μπορούμε να εστιάσουμε σε αυτή και να την αντιμετωπίσουμε. Κάθε φορά που βλέπουμε έναν τέτοιο εφιάλτη, ας ρίξουμε μια ματιά στη δουλειά μας και ας το πάρουμε σαν προειδοποίηση να δούμε κάποια εκκρεμότητα. Είναι πολύ πιθανό ένας τέτοιος εφιάλτης να προηγείται της κανονικής εκδήλωσης άγχους για κάτι που μας απασχολεί υποσυνείδητα κι έτσι να το προλάβουμε. Ίσως να μην είναι και τόσο κακοί τελικά αυτοί οι τρομακτικοί εφιάλτες.
