Θα μπορούσε να πει κανείς ότι στην Ευρώπη του 21ου αιώνα, το χάπι δεν είναι ούτε κάτι ασυνήθιστο ούτε κάτι πρωτόγνωρο. Συγκεκριμένα όσοι βρισκόμαστε σε στις ηλικίες των 40 και άνω, ανήκουμε στη γενιά που γνώρισε την φαρμακοβιομηχανία στο απόγειό της. Αυτό σημαίνει πως υπάρχουν τόσο οι εγκαταστάσεις όσο και η κατάλληλη τεχνογνωσία, έτσι ώστε να μην υπάρχει η παραμικρή ανησυχία ότι δεν θα βρεις κάποιο φάρμακο. Για την ακρίβεια, είχαμε την τύχη αυτή την ανησυχία να μην την γνωρίσουμε ποτέ. Την στιγμή που μέχρι και αυτή την στιγμή υπάρχει κόσμος που σε κάποιο σημείο του πλανήτη πεθαίνει από μαλάρια και διάρροιες, γνωρίζουμε πως το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να επισκεφθούμε το φαρμακείο για να πάρουμε αυτό που θέλουμε.
Από την άλλη ωστόσο έχουμε και το manflu. Αυτό για το οποίο μας κατηγορούν οι γυναίκες και έχουν απόλυτο δίκιο. Ανεβάζουμε λίγο πυρετό και νομίζουμε πως ήρθε η καταστροφή μας και το τέλος του κόσμου μαζί. Όταν όμως μπαίνει το χάπι στη μέση τα πράγματα αλλάζουν. Οι περισσότεροι δεν τα θέλουν – και δεν βάζουμε το ποσοστό των ανθρώπων που αντιμετωπίζουν ανίατη ασθένεια. Τα θεωρούν ξένα σώματα, πιστεύουν πως σε τελική ανάλυση θα τους κάνει περισσότερο κακό παρά καλό. Αυτή η ανεξήγητη συμπεριφορά, πως υπάρχει μία παγκόσμια συνωμοσία που δεν θέλει να κάνει καλά τον ασθενή αλλά να τον κρατήσει δέσμιο του φαρμάκου υπάρχει μέχρι σήμερα. Και κακώς υπάρχει.
Γιατί φτάνουμε σε κάποια ηλικία που ο κάθε άντρας καταλήγει να παίρνει ένα χάπι για τους δικούς του προσωπικούς λόγους. Που ενώ σε παγκόσμιο ποσοστό είναι κάτι το φυσιολογικό, για εκείνον παραμένει ταμπού να το συζητήσει ακόμη και με την παρέα του. Υπάρχουν άντρες που παίρνουν μονίμως χάπια για την πίεση. Ηρεμιστικά. Χάπια για το στομάχι. Για την κατάθλιψη. Για την στυτική δυσλειτουργία – και μάλιστα ντρέπονται τόσο πολύ για τα τελευταία που δικαιολογούνται ότι είναι άλλου τύπου φάρμακα. Κάποια στιγμή αυτό το ταμπού πρέπει να τελειώσει. Πρέπει, όσοι έχουν το θέμα, να αποδεχτούν την θνησιμότητα που μας αναλογεί σαν όντα και να σκεφτούν το πόσες θυσίες, δοκιμές και άδικοι θάνατοι έγιναν μέσα στα χρόνια επειδή απλά δεν υπήρχε η προηγμένη ιατρική και τα φάρμακα. Αν δεν τους φτάνει το πρόσφατο δράμα του κορωνοϊού, ας θυμηθούν ότι στη βουβωνική πανώλη πέθανε το 1/3 του πληθυσμού της τότε Ευρώπης. Άντρες, γυναίκες και παιδιά. Γιατί ο θάνατος δεν κάνει διακρίσεις.
Ο σημερινός άντρας δεν πρέπει να βλέπει το φάρμακο, το χάπι, σαν πρόβλημα ή αδυναμία. Πρέπει να το βλέπει σαν απαραίτητο μέσο ώστε να μπορέσει να συνεχίσει να ζει ομαλά την ζωή του. Είναι το φάρμακο που θα τον κρατήσει υγιή για να μπορέσει να παραμείνει άρτιος νοητικά και σωματικά κοντά στην οικογένεια του. Πολλές φορές το πρόβλημα γίνεται μεγαλύτερο επειδή αποφασίζουν να κόψουν μόνοι τους το χάπι, να μειώσουν τις δόσεις και άλλα πολλά. Η Eurostat σε έρευνά της, αναφέρει πως ο μέσος όρος χρήσης ενός φαρμάκου στους άντρες από τα 30 μέχρι 40 είναι το πολύ για δύο εβδομάδες, οπότε δεν μπορείς να πεις ότι το πρόβλημα είναι τεραστίων διαστάσεων. Έχουμε την τύχη να ζούμε σε μία ήπειρο που παρόλα τα προβλήματα της, τα λάθη της, τις ανισότητές της, δεν υστερεί στο να παρέχει φάρμακα. Στην δε Ελλάδα έχουμε κολοσσούς όπως είναι η ΒΙΑΝΕΞ, που προχωρούν χέρι με χέρι μαζί με τον κόσμο και το νοσηλευτικό προσωπικό, οπού εκτός από έναν τεράστιο όγκο παραγωγής και διακίνησης φαρμάκων κάνει και άπειρες δωρεές. Ας δούμε λοιπόν το φάρμακο ως μία ευρύτερη, αλυσιδωτή έννοια, από την οποία βγαίνεις μονάχα κερδισμένος.
Και επιτέλους, σαν άντρες, ας ξεμπλοκάρουμε επιτέλους. Ας είμαστε ειλικρινείς με τους δικούς μας ανθρώπους και ας μαθαίνουμε να ζούμε με αυτό. Όπως εκατοντάδες άντρες πριν από εμάς και εκατοντάδες ή και χιλιάδες μετά από εμάς. Ντροπή δεν είναι να το παίρνεις. Ντροπή είναι να μην μπορεί να στο παρέχει η χώρα που ζεις.
