«Ο μοναδικός σκοπός της τέχνης είναι το ωραίο και αυτό γιατί η τέχνη δεν έχει ηθικούς ή ωφελιμιστικούς λόγους ύπαρξης». Αυτό ήταν ένα από τα γνωμικά που έδωσαν πνοή στον Αισθητισμό στα τέλη του 19ου αιώνα. Μία εποχή στη Μεγάλη Βρετανία που ο ίδιος ο άνθρωπος εξερευνούσε χωρίς φόβο τις επιθυμίες της ίδιας του της ψυχής αδιαφορώντας για τα «πρέπει» και τα «όχι» που επέβαλλε το αυστηρό πρότυπο και τον κώδικα της Βικτωριανής Αγγλίας. Και παρότι ο Αισθητισμός είχε ένα σωρό εκπροσώπους, είναι από τα λίγα ρεύματα του οποίου όλοι οι εκπρόσωποι είχαν κάτι να δώσουν και έμειναν στο πάνθεο των μεγαλύτερων λογοτεχνών του κόσμου.
Ο Όσκαρ Ουάιλντ ήταν από αυτούς τους ανθρώπους που κοίταξαν τον φόβο κατάματα και αφέθηκε στην σαγηνευτική μορφή του Αισθητισμού. Έψαξε δηλαδή για τις επιθυμίες της ψυχής του.
Σαν επαγγελματίες βρίσκαμε πάντα γοητευτικό ότι ένας άνθρωπος σαν τον Ουάιλντ, πέρασε από την δημοσιογραφική δουλειά. Αποτελούσε εκείνη την ελπίδα πως μπορούν να υπάρξουν ποιοτικοί άνθρωποι στον χώρο, που έχουν να δώσουν πράγματα όχι μόνο στην ίδια την δημοσιογραφία αλλά και κατ’ επέκταση στην ανθρωπότητα.
Για να το κατανοήσει αυτό κάποιος ωστόσο, δεν πρέπει να κοιτάξει βαθιά στο συγγραφικό έργο του Ουάιλντ, αλλά κυρίως στις αποφάσεις που πήρε μέσα στην πολυτάραχη ζωή του. Μία ζωή που τον έβαζε σε μόνιμη μάχη με ένα σύστημα που απεχθανόταν την διαφορετικότητα και μία κοινωνία που έκρινε τον κόσμο από τους τύπους και όχι από την ουσία. Ο Ουάιλντ πολέμησε το σύστημα μέσα από τα γραπτά, όσο και μέσα από τις αίθουσες των δικαστηρίων που κατηγορήθηκε για τις επιλογές του. Ταξίδεψε μέχρι την Αμερική και την Ελλάδα, μίλησε έντονα για την αναγκαιότητα του ρεφορμισμού και έφτασε στο σημείο να καταδικαστεί 2 χρόνια σε καταναγκαστικά έργα.
Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1854, δίνοντας στα δοκίμια και την πρόζα μία εντελώς διαφορετική μορφή από εκείνη που γνώριζε μέχρι τότε ο λογοτεχνικός κόσμος. Από τα εκατοντάδες ποιήματα και δοκίμια, τα βιβλία και τις θεατρικές παραστάσεις, ξεχωρίσαμε 5 έργα του που υπήρξαν και είναι μέχρι σήμερα, μία δυνατή γροθιά σε κάθε μορφή συντηρητισμού προάγοντας μία και μοναδική ιδέα: την υποταγή στα «θέλω» της ανθρώπινης ψυχής. Eμείς, τόσο για τα κείμενα μας όσο και για την ζωή μας σε αυτόν τον πλανήτη, κρατάμε μία φράση που είπε κάποτε στον αγαπημένο του φίλο «Να είσαι ο εαυτός σου. Όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι».
1. Η Δούκισσα της Πάδουας
Ένας ύμνος στον ανεκπλήρωτο έρωτα που θα σε κάνει να θυμηθείς τις δικές σου επιθυμίες και τα πάθη που μοιράστηκες για μία γυναίκα. Είναι το πρώτο άρτιο θεατρικό έργο του Ουάιλντ χωρισμένο σε πέντε πράξεις, με τον συγγραφέα να μιμείται στο ύφος και την γλώσσα τον Ουίλλιαμ Σαίξπηρ. Θεωρείται μέχρι και σήμερα ένα από τα μεγαλύτερα έργα της περιόδου του Αισθητισμού.
2. Το Πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι
Γνωστό σε παγκόσμιο επίπεδο, παρουσιάζει την άνοδο και την πτώση ενός άντρα που πάσχει από μανιώδη ναρκισσισμό και προσφέρει ακόμη και την ίδια του την ψυχή για να παραμείνει νέος. Αντί για εκείνον γερνάει το κρυμμένο του πορτρέτο, αλλά αυτό δεν τον εμποδίζει να αναμειχθεί σε μία σειρά από καταστάσεις που τον κάνουν να αναρωτιέται για την ίδια την ανθρώπινη ύπαρξη. Για τον Ουάιλντ, ήταν μία κλωτσιά στα αχαμνά του καθωσπρεπισμού και συνάμα ένας ύμνος για τις επίγειες απολαύσεις που κολάζουν κάθε άνθρωπο εκεί έξω. Ο Τύπος της εποχής το χαρακτήρισε δηλητηριώδη και ακάθαρτο.
3. Σαλώμη
Το θεατρικό έργο απαγορεύτηκε, αλλά το βιβλίο που στην αρχή γράφτηκε στα γαλλικά, εικονογραφήθηκε από τον Ώμπρεϊ Μπέρντσλι με ένα και μοναδικό στόχο: να μεταμορφώσει την μέχρι τότε εικόνα της Σαλώμης, σε μία femme fatale. Ήταν μία προσέγγιση μέσα από το ιδιαίτερο κείμενο του Ουάιλντ που προκάλεσε αντιδράσεις, καθότι ο συγγραφέας βρήκε την αφορμή για να μιλήσει για τις γυναίκες και την υποτίμησή τους από την κοινωνία στα τέλη του 19ου αιώνα. Ένα βιβλίο με πολιτικοκοινωνικά μηνύματα που εκείνη την εποχή κέρδιζαν ούτε μία πρόταση στις εφημερίδες και τα δοκίμια της εποχής.
4. Ο Εγωιστής Γίγαντας
Αν και παιδικό βιβλίο, είναι ίσως από τα πιο πολυδιαβασμένα παραμύθια και ένας ξεχωριστός θησαυρός για κάθε παιδί που ξεκινάει το ταξίδι του στη λογοτεχνία. Το διαβάσαμε ως μία από τις πέντε ιστορίες του Ευτυχισμένου Πρίγκιπα και χρειάστηκε να μεγαλώσουμε για να κατανοήσουμε την πεμπτουσία από την οποία απαρτίζεται αυτό το βιβλίο: την άνευ όρων αγάπη και την αποδοχή που ζητούν οι άνθρωποι εκεί έξω. Και δεν χρειάζεται να περιμένεις να λιώσουν οι πάγοι…
5. To Φάντασμα του Κάντερβιλ
Μία από τις πρώτες ιστορίες του Ουάιλντ που δημοσιεύτηκαν και ξεχώρισαν για τον ιδιαίτερο τρόπο γραφής του, αφηγείται την ιστορία μίας οικογένειας από την Αμερική που μετακομίζει σε έναν στοιχειωμένο πύργο. Είναι γνωστό για την διακωμώδηση των τραγικών γεγονότων της ιστορίας, με έναν όμως σεμνό και συνάμα ξεκαρδιστικό τρόπο, που μόνο από οι λέξεις του Ουάιλντ θα μπορούσαν να περιγράψουν. Μέχρι σήμερα, το έργο έχει παρουσιαστεί πάνω από δέκα φορές στον κινηματογράφο και το θέατρο, αποτελώντας σημείο κατατεθέν του Βρετανικού χιούμορ.
