Ένας άνθρωπος που κατάφερε να ξεκινήσει από ένα νεογέννητο ροκ ελληνικό underground και να φτάσει αισίως να είναι ίσως ένας από τους πιο σημαντικούς Έλληνες συνθέτες που έχουν περάσει ποτέ από το ελληνικό πεντάγραμμο.
Ο Νίκος Αντύπας ήταν Έλληνας συνθέτης, ενορχηστρωτής και ντράμερ. Ένας ποιητής του πενταγράμμου, χωρίς αυτόν η μουσική στην Ελλάδα θα ήταν πολύ πιο φτωχή. Μπορούσε να δείξει στους μουσικούς πως ακριβώς να παίξουν έτσι ώστε να αναδυθεί από τα βάθη της ψυχής τους το συναίσθημα που άξιζε στον κάθε δίσκο.
Ήταν μια από τις πιο εμβληματικές μορφές της σύγχρονης ελληνικής μουσικής. Το όνομα του βρίσκεται σε πολλά κλασικά πλέον ελληνικά τραγούδια.
Υπήρξε μέλος των Socrates (Drank the Conium) στα τύμπανα, ενορχήστρωσε δίσκους των Χάρη & Πάνου Κατσιμίχα και της Ελευθερίας Αρβανιτάκη, ενώ στη δεκαετία του '90 κυκλοφόρησε μια σειρά επιτυχημένων δίσκων με την Χαρούλα Αλεξίου και την Άλκηστη Πρωτοψάλτη, μεταξύ άλλων.
Σίγουρα όλοι μας έχουμε ακούσει έστω κι ένα τραγούδι του μιας και είναι όλα πολύ γνωστά και τα περισσότερα έχουν γίνει μεγάλες επιτυχίες στη χώρα μας αλλά και στο εξωτερικό. Για να γίνουν όμως αυτές οι επιτυχίες ο Νίκος Αντύπας έδινε στο στούντιο την ψυχή του και όλο του το είναι. Οι συνθέσεις του ήταν μία προέκταση του εαυτού του.
Τα πρώτα χρόνια του ροκ
Ο Νίκος Αντύπας μπαίνει στην ελληνική δισκογραφία αρχικά σαν drummer, με τους Ιωνάθαν, αργότερα με το σχήμα των Sunset και ύστερα των διάσημων Socrates (Drank the Conium).
Μία μπάντα που άφησε το στίγμα της στην ελληνική ροκ σκηνή για πάντα.
Αντικαθιστά τον Γιώργο Τρανταλίδη στα ντραμς και μαζί με τους Socrates κυκλοφορούν το άλμπουμ "Waiting for something" τo 1980. Ακολουθεί το "Breaking through" (1981) και το άλμπουμ "Plaza" (1983), σε παραγωγή του Vic Coopersmith, γνωστού από τις παραγωγές του στους Yes, το οποίο τους φέρνει στην Μεγάλη Βρετανία για συναυλίες σε μεγάλους rock χώρους.
Από τότε η μουσική ιδιοφυία του Νίκου Αντύπα φαινόταν πολύ καθαρά πως θα μεγαλουργήσει. Είχε όμως μία κλίση προς την ελληνική μουσική.
Η δεκαετία του ’80 και του ‘90
Το 1985 έκανε αίσθηση με την κυκλοφορία «Ζεστά ποτά» των αδερφών Κατσιμίχα, σε ενορχήστρωση δική του. Το 1991 ανέλαβε την ενορχήστρωση του δίσκου «Μένω εκτός» της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Και τα δύο έγιναν μεγάλες επιτυχίες και πλέον θεωρούνται κλασικά άλμπουμ της ελληνικής έντεχνης σκηνής.
Η δουλειά, όμως, που «σημάδεψε» την καριέρα του ήταν ο δίσκος «Σαν ηφαίστειο που ξυπνά», σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου και ερμηνεύτρια την Άλκηστη Πρωτοψάλτη. Το άλμπουμ γνώρισε τεράστια επιτυχία, ενώ το 1998 παρουσιάστηκε και με τη μορφή μουσικής παράστασης, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Παπαϊωάννου.
Το πολύπλευρο μουσικό του έργο
Ο Νίκος Αντύπας διανύει έπειτα μια περίοδο στην οποία εμφανίζεται σαν session μουσικός σε ηχογραφήσεις, συχνά με το φίλο του Γιάννη Σπάθα. Και οι δύο είναι πολύ δεξιοτέχνες επί σκηνής. Ο Αντύπας είχε μεγάλη ευχέρεια σε όλα τα μουσικά όργανα κι έτσι επέλεξε στη συνέχεια να γίνει συνθέτης αλλά και ενορχηστρωτής.
Οι δίσκοι αυτοί περιλαμβάνουν τα "Τρελοί και Άγγελοι", "Ζωντανά στο Περοκέ" και "Ζωντανές ηχογραφήσεις" του Γιώργου Νταλάρα, αλλά και το "Όλα από χέρι καμένα" (1988) του Θάνου Μικρούτσικου με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου. Όλα κλασικά άλμπουμ πλέον.
Ο Νίκος Αντύπας σαν ενορχηστρωτής
Το 1991 ο Νίκος Αντύπας αναλαμβάνει την ενορχήστρωση του δίσκου "Μένω εκτός" της Ελευθερίας Αρβανιτάκη. Στο ένθετο του δίσκου η ερμηνεύτρια δηλώνει: "Ο Νίκος δεν ενορχήστρωσε απλώς. Ανα-σύνθεσε. Αυτός είναι ο σωστός όρος για την παρουσία του σ' αυτόν τον δίσκο".
Οι ικανότητες του Νίκου είναι πολλές και κυριολεκτικά είναι σε θέση να «σώσει» ή να αναστήσει έναν ολόκληρο δίσκο από μόνος του. Με μία και μοναδική του ενορχήστρωση. Είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που έχουν το διπλό χάρισμα του συνθέτη και του ενορχηστρωτή. Κι όμως ο Αντύπας είχε τριπλό χάρισμα γιατί μπορούσε να παίξει όλα τα όργανα σαν φτασμένος μουσικός.
Το 1992 γράφει και ενορχηστρώνει το "Δι' ευχών" της Χάρης Αλεξίου, σε στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου. Το ηχητικό αποτέλεσμα είναι δυτικό και ηλεκτρονικό και γνωρίζει τεράστια επιτυχία αφού γίνεται ο πρώτος ελληνικός δίσκος που μετά από πολλά χρόνια κυκλοφορεί στην Ιαπωνία, το Βέλγιο, το Ισραήλ και τη Γαλλία.
Μόνο ο Νίκος Αντύπας θα μπορούσε να κάνει κάτι τόσο πρωτότυπο. Αυτό δεν είναι τυχαίο.
Το 2001 ο Νίκος Αντύπας διασκευάζει το "Mad about you" του Sting για τον δίσκο "Η άσφαλτος που τρέχει" του Γιώργου Νταλάρα, με τον οποίο επρόκειτο να συνεργαστεί ξανά το 2012 στο δίσκο "Τι θα πει έτσι είναι".
Ο Νίκος Αντύπας ήταν ένας καλλιτέχνης γνήσιος σε ψυχή και καρδιά. Λυπούμαστε πολύ που τον χάσαμε τόσο πρόωρα. Μπορούσε να είχε δώσει άλλα τόσα στην ελληνική μουσική αλλά και στην μνήμη μας. Εμείς θα τον θυμόμαστε για πάντα μέσα από τα αγαπημένα του τραγούδια.
