Η Αγγελική Νικολάρη είναι Ελληνίδα δημοσιογράφος που ζει στο Παρίσι τα τελευταία 5 χρόνια. Ένα μεγάλο μέρος της δουλειάς της γίνεται μέσω του καναλιού της στο YouTube.Το τελευταίο της πρότζεκτ αποτελείται από συνεντεύξεις σε Έλληνες μουσικούς οι οποίοι ζουν κι εργάζονται στην Γαλλική πρωτεύουσα και βίωσαν την έντονη καραντίνα του κορονοϊού.
Η Αγγελική Νικολάρη έχει τελειώσει ΜΜΕ στο Καποδιστριακό και βρίσκεται στο Παρίσι για το Μaster της πάνω στις πολιτιστικές βιομηχανίες και πιο συγκεκριμένα στην μουσική βιομηχανία.
Έχει εργαστεί σε γνωστά φεστιβάλ και ραδιόφωνα.
Με αυτό το πρότζεκτ της θέλει να προβάλει το κομμάτι του Ελληνισμού που ζει στο Παρίσι και το οποίο είναι μεγάλο.
Η Αγγελική απάντησε στις ερωτήσεις μας για το τελευταίο της εγχείρημα και μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε τις συνεντεύξεις που πήρε από διάφορους Έλληνες μουσικούς εν μέσω της καραντίνας στο Παρίσι:
Τι ήταν αυτό που σε τράβηξε για να κάνεις όλες αυτές τις συνεντεύξεις;
«Η ιδέα για την δημιουργία ενός πρότζεκτ που θα αφορά την ανάδειξη της δουλειάς Ελλήνων και Ελληνογάλλων καλλιτεχνών, που ζουν και δραστηριοποιούνται στο Παρίσι, είναι κάτι που ήθελα να κάνω από τα πρώτα χρόνια της παραμονής μου εδώ. Υπάρχει πλούσιο υλικό, άνθρωποι που κάνουν πολλά και όμορφα πράγματα πάνω στην τέχνη, στην μουσική αλλά και στην επιστήμη. Και υπάρχει μια ανάγκη επικοινωνίας όλων αυτών των ερεθισμάτων.
Μετά από διάφορους πειραματισμούς και σκέψεις για το πώς κάτι τέτοιο θα ήταν εφικτό, έσκασε και ο κορονοϊός και τα πάγωσε όλα. Σε πείσμα των καιρών λοιπόν είπα : “γιατί να μην μιλήσω διαδικτυακά με τους καλλιτέχνες”. Έτσι κι έγινε. Στο Greek Artists in France λοιπόν, μιλάει ο κάθε καλλιτέχνης για την μουσική, την τέχνη και την δημιουργία στο Παρίσι εν μέσω της καραντίνας του κορονοϊού. Είναι πάντως κάτι που μου έδωσε έμπνευση και ενέργεια σε όλη τη διάρκεια της καραντίνας και το ίδιο θα ήθελα να κάνει και σε όποιον τις δει».
Πώς είναι να είσαι Έλληνας, να εργάζεσαι και να ζεις στο Παρίσι;
«Το Παρίσι είναι μια πανέμορφη πόλη. Όπως και κάθε μεγαλούπολη όμως μπορεί να γίνει και ανυπόφορη. Ένας Έλληνας που έρχεται για σπουδές και για δουλειά εδώ, αντιμετωπίζει λίγο-πολύ ότι και κάθε άλλος: Το υψηλό κόστος ζωής, τους γρήγορους ρυθμούς, τον μεγάλο ανταγωνισμό και την γραφειοκρατία. Φυσικά, υπάρχουν επιπρόσθετες δυσκολίες, όταν ζεις σε μια ξένη πόλη, όπως το πρέπει να μιλάς μια γλώσσα που δεν είναι η μητρική σου, να μην νιώθεις οικειότητα με το περιβάλλον, να έχεις προφορά, να βιώνεις ρατσισμό, να πρέπει να μπορείς να αντεπεξέρχεσαι σε οποιαδήποτε δυσκολία μόνος σου. Αυτά είναι πράγματα που σε κάνουν να μην είσαι και τόσο χαλαρός μέσα στην καθημερινότητά σου. Να είσαι δηλαδή συνεχώς σε μια ασυνείδητη “τσίτα”, που σε βάθος χρόνου μπορεί να γίνει φορτική. Για να μην τα βάψουμε μαύρα, υπάρχουν σαφέστατα και πολλά θετικά. Ο πλούτος της επαφής με άλλους λαούς, ένα μεγαλύτερο άνοιγμα σε διεθνείς ευκαιρίες για σπουδές και εργασία, το γαλλικό κοινωνικό κράτος, οι νέες, πολλές και διαφορετικές εικόνες και εμπειρίες».
Ποιο είναι το κριτήριο της επιλογής σου για μία συνέντευξη;
«Για το συγκεκριμένο πρότζεκτ μίλησα κυρίως με καλλιτέχνες που προέρχονται από την τέχνη της μουσικής. Φρόντισα να αναδειχθούν οι εκπρόσωποι της Ελληνικής μουσικής στο Παρίσι σήμερα ή τέλος πάντων όλοι αυτοί που παντρεύουν με έναν τρόπο το παλιό με το καινούργιο, την Μεσόγειο, την Ανατολή, τα Βαλκάνια με την Ευρώπη. Προσπάθησα μέσα από τις συνεντεύξεις να αναδειχθούν διαφορετικά μουσικά όργανα (κιθάρα, μπουζούκι, πιάνο) και διαφορετικά μουσικά είδη (τζαζ, ρεμπέτικο, κλασσική, παραδοσιακή μουσική)».
Πώς είναι η κατάσταση σήμερα με τον κορονοϊό στο Παρίσι; Μπορούν οι καλλιτέχνες να επιβιώσουν;
«Το καλό είναι πως τουλάχιστον για την ώρα τα σύνορα είναι ανοιχτά και οι πτήσεις ακυρώνονται όλο και λιγότερο, άρα μπορούμε να ελπίζουμε ότι θα έρθουμε σύντομα και στην Ελλάδα! Σε ό,τι αφορά στα καλλιτεχνικά, όπως μου είπαν και οι ίδιοι οι καλλιτέχνες στις συνεντεύξεις, το γαλλικό κράτος διαθέτει ένα ειδικό σύστημα γι’ αυτούς. Το λεγόμενο “intermittence du spectacle” κατά το οποίο εάν είσαι εγγεγραμμένος στον αντίστοιχο ΟΑΕΔ, μπορείς να προσθέτεις τις ώρες που εργάστηκες για πρόβες και παραστάσεις μέσα στη χρονιά και να λαμβάνεις ένα επίδομα-μισθό για όλη την επόμενη. Παραμένει φυσικά το πρόβλημα τις μαύρης εργασίας στον χώρο της μουσικής που είναι και στη Γαλλία ενεργό και αυξανόμενο».
Σκέφτεσαι να το κάνεις αυτό και στην Ελλάδα; Σκέφτεσαι να επιστρέψεις πίσω;
«Όλοι όσοι ζουν στο εξωτερικό σκέφτονται κάποια στιγμή να επιστρέψουν πίσω στην Ελλάδα φαντάζομαι. Το πότε είναι το θέμα. Το σίγουρο είναι ότι υπάρχει μια μεγάλη σχέση και με τις δυο χώρες που δεν θα τελειώσει άμεσα. Είτε η βάση μου είναι στο Παρίσι, είτε στην Αθήνα, ή αλλού».
Πως δέχονται οι Γάλλοι τους Έλληνες καλλιτέχνες;
«Υπάρχει έντονη ελληνογαλλική φιλία και αυτό είναι κάτι πολύ συγκινητικό που διαπιστώνεις από πολύ νωρίς. Ευτυχώς, μέσα από τις διάφορες ελληνικές ομάδες και τις κοινότητες της διασποράς, διατηρείται και επικοινωνείται η ελληνική μουσική και η τέχνη γενικότερα. Γι’ αυτόν άλλωστε τον λόγο φρόντισα να βάλω και γαλλικούς υπότιτλους στις συνεντεύξεις, ώστε να είναι προσβάσιμο το υλικό και στο γαλλόφωνο κοινό, που ενδιαφέρεται για την ελληνική μουσική. Πάντως, έχω Γάλλους φίλους που έρχονται κάθε καλοκαίρι για διακοπές στην Ελλάδα ή έχουν ξεκινήσει μαθήματα ελληνικών! Σε καλλιτεχνικό επίπεδο η ρεμπέτική μουσική είναι κάτι διαχρονικά αγαπητό για το ευρωπαϊκό κοινό. Επίσης, από την επαγγελματική εμπειρία μου σε γαλλικά φεστιβάλ και ραδιόφωνα, ανακάλυψα πως εκτός φυσικά από τον Ντέμη Ρούσσο και την Νάνα Μούσχουρη, οι Γάλλοι αρχίζουν πλέον να γνωρίζουν την Μόνικα και την Μαρίνα Σάττι».
Πέρασες την κρίση του κορονοϊού στο Παρίσι; Πώς ήταν;
«Εδώ την περάσαμε έντονα την καραντίνα! Τα μέτρα ήταν σκληρά και άρχισαν να μειώνονται πολύ αργά και σταδιακά. Μετά τον πρώτο πανικό και την απόφαση να μην φύγω άρον-άρον για Ελλάδα, για να μην βάλω ούτε τον εαυτό μου ούτε και τους δικούς μου σε κίνδυνο, αποφάσισα να μείνω εδώ και να κάνω ό,τι ήθελα καιρό να κάνω και δεν έβρισκα τον χρόνο. Ένας τρόπος να παραμείνω δημιουργική ήταν και η συνομιλία μου με τους καλλιτέχνες. Σκοπός του πρότζεκτ είναι η διάδοση της ελληνικής μουσικής, η οποία μέσα στις πρωτόγνωρες συνθήκες που διανύουμε, μπορεί να συνεχίζει να αποτελεί έμπνευση και να δίνει κουράγιο».
Πόσο καιρό το έχεις το κανάλι και ποια είναι τα μελλοντικά σου σχέδια;
«Το κανάλι δημιουργήθηκε μέσα στην καραντίνα του κορονοϊού γιατί ουσιαστικά έψαχνα μια πλατφόρμα για να δείξω τις συνομιλίες μου με τους καλλιτέχνες. Θα έλεγα πως αυτό είναι κάτι που θα ήθελα να συνεχίσω και με άλλους τρόπους ή μέσα. Τα μελλοντικά μου σχέδια είναι να έρθω στην Ελλάδα τώρα που έχουν ηρεμήσει κάπως τα πράγματα και να πιω ένα φρέντο καπουτσίνο!».
Εδώ μπορείς να δεις το κανάλι της Αγγελικής Νικολάρη στο YouTube.
