Πολυαγαπημένη μου Select,
Πέρασαν 19 ολάκερα χρόνια. Ήταν 26 Μαΐου του 1997. Θυμάσαι; Εγώ, μαθητούδι της πέμπτης δημοτικού, καθισμένος πάνω στο μπράτσο του διθέσιου καναπέ, με πηγούνι στεριωμένο στην παλάμη του δεξιού μου χεριού, με το αριστερό πόδι να τρεμοπαίζει νευρικά και τα μάτια μου βιδωμένα στην Urania τηλεόραση του σαλονιού. Εσύ, ακλόνητη, αγέρωχη, αναπαυόσουν στο πεντακάθαρο χαλί δίπλα από την τραπεζαρία, σαν μπιμπελό που διακοσμούσε τον χώρο. Στεκόσουν εκεί, κορδωμένη, πεντακάθαρη, του κουτιού και με κοιτούσες. Με χάζευες έτσι χαζεμένος όπως ήμουν μπροστά στην οθόνη και με προκαλούσες.
Το Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ-Μπάγερν Μονάχου ήταν πια στο 91ο λεπτό. Κοιτούσα την οθόνη, με μερικές κλεφτές ματιές προς τα σένα. Ήξερα, πως όταν αυτός ο τελικός θα είχε πια τελειώσει, όταν οι αντιπαθητικοί Γερμανοί θα σήκωναν την κούπα στον ουρανό της Βαρκελώνης, εσύ θα ήσουν η παρηγοριά μου. Ένα κόρνερ, μία αναμπουμπούλα, ένα σουτ του Σέριχαμ και 1-1. Εγώ να πετάγομαι, να σφίγγω τη γροθιά μου, να γυρνάω, να σε κοιτάω, να σου κλείνω το μάτι. Εσύ ατάραχη. Άλλο ένα κόρνερ, άλλη μία αναμπουμπούλα, κεφαλιά του Σόλσκιερ 2-1. Με σπριντ Ράιαν Γκιγκς, με τη λαιμόκοψη της μπλούζας στα δόντια μου και τα χέρια απλωμένα να σχηματίζουν το «Γουάι» του γουάιεμσιεϊ, τρέχω κατά πάνω σου για να πανηγυρίσουμε μαζί το γκολ. Σε κλωτσάω με το μύτο της κάλτσας μου και φεύγεις ντουγρού για το φτηνιάρικο βάζο της μάνας μου, για το οποίο ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε μπροστά σου.
Αυτή ήταν μία στιγμή, μια ματσάρα και μία μπάλα που δεν θα ξεχάσω ποτέ.
Εσύ λατρεμένη μου Select, εσύ ήσουν ο πρώτος μεγάλος μου έρωτας. Το πρώτο μου σουτ, το πρώτο μου υπεροπτικό βλέμμα απέναντι στους φίλους της γειτονιάς μου όταν αγκαλίτσα κατεβήκαμε την πιλοτή για να σε διαφημίσω μπροστά στα ζηλόφθονα μάτια τους. Το πρώτο μου γκολ στο τοιχάκι του αυτοσχέδιου γηπέδου, το πρώτο σπασμένο τζάμι αυτοκινήτου. Και μπινελίκια έφαγα για σένα και τζάμια πλήρωσα για πάρτη σου και τσακώθηκα για λογαριασμό σου και γδάρθηκα για να σε προλάβω από γκρεμούς κι από μπαλκόνια και σύρθηκα για να σε γλιτώσω από τα άουτ και κακούς βαθμούς πήρα για χάρη σου.
Χαλάλι σου. Ήσουν η πρώτη μου μπάλα. Αλλά κι εγώ, σαν τα μάτια μου σε είχα. Και σε πρόσεχα. Ποτέ δεν σε δάνεισα όταν οι φίλοι μου έλεγαν «αν δεν κατέβεις, έστω δώσε μας τη Select». Ποτέ δεν σε πήγα σε λασπωμένα τσιμέντα. Για σένα μόνο καυχήθηκα τόσο, περιφερόμενος στη γειτονιά και δείχνοντας μέχρι και στην κυρά Μαρία απέναντι την καινούρια μου κατάκτηση. Για σένα έκλαψα γοερά όταν ο σκύλος μας ο Max το πιτμπουλ έπαθε φρενίτιδα από τις πολλές ντρίμπλες που του είχα κάνει, σε άρπαξε, σε δάγκωσε, σε ξεκοίλιασε με μανία. Τόσα συναισθήματα, τόσες αναμνήσεις, τόσες θύμησες. Μόνο για σένα. Για καμία από τις επόμενες. Και πίστεψέ με υπήρχαν πολλές.
Να, δες 10 από τις «άλλες» που προσπάθησαν να με κάνουν να αλλαξοπιστήσω αλλά ΔΕΝ:
Αυτή ήταν η δική μου ιστορία με την πρώτη μπάλα που αγάπησα. Και για να έχουμε καλό ρώτημα ρε μάγκες, εσείς ποια από τις μπάλες που μόλις είδατε καψουρευτήκατε πρώτα και πιο δυνατά; Για ψηφίστε στην παρακάτω 11άδα να κάνουμε σούμα:
