2,5 χρόνια και πάνω από 400 εκατομμύρια σε μεταγραφές μετά, από τη μέρα που πήγε στο Μάντσεστερ, ο Ζοσέ από «Special One», έγινε ξανά «Fired One»: μετά τη Ρεάλ Μαδρίτης και την Τσέλσι, έφυγε και από τη Γιουνάιτεντ όχι επειδή το επέλεξε, όχι με την ταμπέλα που γράφει «Επιτυχημένος», όχι με τα ίδια πλατιά χαμόγελα και τις αλαζονικές και «αυτοπεποιθέ» δηλώσεις που έκανε όταν πήγε, αλλά με τη στάμπα του «Αποτυχημένου». Ξανά. Η Γιουνάιτεντ επί των ημερών του πήρε ένα Europa κι ένα League Cup και αυτά είναι τα μοναδικά που αφήνει πίσω του ως ποδοσφαιρική κληρονομιά – αλλά οι Αγγλάρες δεν «ψήνονται» ιδιαίτερα με Europa και League Cup: τους νοιάζει το πρωτάθλημα και το Τσάμπιονς Λιγκ και μάλιστα με αυτή τη σειρά. Κι από αυτά τα δυο ο Μουρίνιο στα 2,5 χρόνια που κάθισε στον πάγκο της Γιουνάιτεντ, δεν πέρασε ούτε απ’ έξω…
Πέρα και πάνω από όσα δεν πέτυχε, αυτό που έχει γίνει το «Number One» πρόβλημα του – πάλαι ποτέ – «Special One», είναι ότι έχει χάσει τον τρόπο που επιβαλλόταν στα αποδυτήρια. Που ενέπνεε τον σεβασμό. Που έμπαινε μέσα και όλοι στέκονταν «σούζα», κρέμονταν από τα χείλη του, τα έδιναν όλα, «σκίζονταν» στον αγωνιστικό χώρο για πάρτη του, καταλάβαιναν ότι με αυτόν προπονητή θα ανέβαζαν τη χρηματιστηριακή τους αξία, θα κέρδιζαν καλύτερα συμβόλαια, μεταγραφές, παγκόσμια αναγνώριση. Αυτό το ωραίο παραμύθι τελείωσε στην Ίντερ και την κατάκτηση του «τρεμπλ» - στη Μαδρίτη που πήγε μετά, το παραμύθι γέμισε «δράκους»: πλακώθηκε με όλους τους «πάλιουρες» της Ρεάλ, κυρίως με τους Ισπανούς, η σχέση του με τον Κριστιάνο ήταν άλλοτε καυτή και άλλοτε παγωμένη, οι απόλυτοι τρόποι του και το φουσκωμένο του «εγώ» τράκαραν σχεδόν καθημερινά με παίκτες, που δεν μπορούσαν ούτε να αναγνωρίσουν, ούτε να αποδεχθούν, ότι αυτός ο «μίστερ» ήταν μεγαλύτερο μέγεθος από την ομάδα αυτή – διότι πολύ απλά ΔΕΝ ήταν: αυτό μπορεί να ίσχυε στην Πόρτο, στην Τσέλσι όταν πήγε για πρώτη φορά και στην Ίντερ, αλλά η «Βασίλισσα» ήταν άλλο μέγεθος, καράβι άλλων τόνων και άλλου διαμετρήματος.
Η δεύτερη θητεία του στην Τσέλσι ξεκίνησε ωραία και τελείωσε με «πόνο», σαν ξαναζεσταμένο φαγητό που ξαφνικά ανακαλύπτεις ότι είναι κάπως καμμένο στις άκρες, κάπως κρύο στη μέση και καυτό κάτω – κάτω, κάπως σου φαίνεται βαρετή η γεύση του και δεν έχεις τον ίδιο ενθουσιασμό που είχες την πρώτη φορά που το γεύτηκες. Η Γιουνάιτεντ, μετά το κάπως «βελούδινο» διαζύγιο με τον «σύντροφο Αμπράμοβιτς, ήταν μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να αποδείξει ότι ακόμα «το είχε», ότι έκαναν λάθος στην Τσέλσι, ότι «τα σκουπίδια του ενός είναι ο θησαυρός του άλλου» - δυστυχώς για τον Ζοσέ, αποδείχθηκε πως δεν ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία, αλλά η τελευταία ευκαιρία…
2,5 χρόνια μετά τη μέρα που πήγε με χαμόγελα, βαρύγδουπες δηλώσεις και φιλοδοξίες στη Γιουνάιτεντ, απολύθηκε. Με αποδυτήρια που θύμιζαν πυριτιδαποθήκη. Με μια κακή κουβέντα σχεδόν για όλους και από όλους – διοίκηση, ποδοσφαιριστές, οπαδούς, ΜΜΕ, τεχνικούς διευθυντές, όλο τον κόσμο. Έφυγε μεν με 25+ εκατομμύρια αποζημίωση στην τσέπη, αλλά με τσαλακωμένη «μούρη», με θρυμματισμένη εικόνα, με το ποδόσφαιρο μάλλον να τον έχει ξεπεράσει και με τρίτη και φαρμακερή συνεχόμενη απόλυση στο βιογραφικό. Πολλές μουντζούρες και πώς να τις καθαρίσεις;
Βέβαια, τα 25 εκατομμύρια, είναι 25 εκατομμύρια. Ζεστά. Λαχταριστά. Που σου «μιλάνε». Που σε πάνε όπου θες, σου ανοίγουν πόρτες, επαγγελματικούς ορίζοντες, προοπτικές, σου δίνουν την ευκαιρία να κάνεις νέα πράγματα – αν υποθέσουμε ότι δύσκολα στο προσεχές μέλλον μια μεγάλη ομάδα θα σου δώσει τα κλειδιά του μαγαζιού για να την οδηγήσεις στην κορυφή. Τι θα μπορούσε λοιπόν να κάνει ο Ζοσέ από δω και πέρα; Ποιο θα μπορούσε να είναι το επόμενο επαγγελματικό του βήμα;
Life Coach
Αίθουσες γεμάτες κόσμο. Πρόσωπα αναψοκοκκινισμένα. Ιστορίες από τα παιδικά χρόνια στο Σετουμπάλ. Δυο λόγια για τα χρόνια ως ποδοσφαιριστής, που «δεν με άφησαν τα κυκλώματα να κάνω καριέρα». Αλλά αν θέλεις κάτι πολύ, συνωμοτεί το σύμπαν να είσαι μεταφραστής του Μπόμπι Ρόμπσον, άλλα να λέει εκείνος, άλλα να μεταφράζεις εσύ και ξαφνικά να νιώθεις ότι μπορείς να τα καταφέρεις. Τίτλοι με Πόρτο. Χειροκρότημα. Τσέλσι. Ιστορίες γεμάτες συγκινησιακή φόρτιση. Ίντερ. Τρεμπλ. Ρεάλ. Πρωτάθλημα. Η αίθουσα σείεται. Τσέλσι ξανά. Γιουνάιτεντ. Αποζημίωση 25 μύρια. Η αίθουσα κοντεύει να γκρεμιστεί. «If I can do it, you can do it. Everyone can do it». Εντάξει, το έχει πει ο Ρόκι, αλλά ποιος νοιάζεται;
Σχολή Οδηγών για μεγάλα οχήματα
«Λοιπόν, και τώρα θα σας μάθω πώς να παρκάρετε μεγάλα οχήματα, ας πούμε για παράδειγμα πούλμαν, σε έναν περιορισμένο χώρο. Α, είναι ένα τέρμα ποδοσφαίρου εκεί, ιδανικό μέγεθος, για πάμε να κάνουμε μια δοκιμή».
Μοντέλο χεριών
Και τώρα το μοντέλο μας, ο γοητευτικός Πορτογάλος Ζοσέ, μεσήλιξ αλλά υπέροχος όπως πάντα, που θα μας δείξει ΤΡΙΑ υπέροχα δαχτυλίδια στο ένα χέρι και άλλα ΤΡΙΑ στο άλλο. Το ένα ονομάζεται «Πόρτο ντε λα δεν σας χάλασε 2 φορές» και έρχεται από την Ιβηρική. Το άλλο «Τρεμπλ λα Μιλάνο», ενώ το τρίτο «Γιουρόπα Ολντ Τράφορντ». Στο άλλο χεράκι ο Ζοσέ μας έχει στο ένα δάχτυλο – το μεσαίο – το ρουμπίνι «Βασίλισσα της Μαδρίτης», ενώ στα άλλα δυο δάχτυλα δυο δαχτυλίδια που τα ονομάζει το ένα «Ρομάν» και το άλλο «Αμπράμοβιτς», της συλλογής «Ταβάριτς».
Οικονομικός Σύμβουλος
Ή πώς να επενδύσεις 400 εκατομμύρια σε 2,5 χρόνια, που να μην πιάσουν τόπο μεν, αλλά εσύ να γκρινιάζεις πως ήταν λίγα, πως ήθελες άλλα τόσα και πώς δεν ξοδεύτηκαν στις σωστές επενδύσεις, παρόλο που τις επενδύσεις τις εισηγήθηκες εσύ. Και μετά πώς να βρεις το επόμενο κορόιδο τον επόμενο επενδυτή, για να συνεχίσεις το θεάρεστο έργο σου.
Kριτής στο «Έχεις Ταλέντο»
Αν υπάρχει ένας άνθρωπος που μπορεί να κρίνει το ταλέντο των άλλων ανθρώπων, είναι ο Ζοσέ. Μόνιμα ξινισμένος, μόνιμα στραβωμένος, ως νέα Ηλιάνα λέει συνέχεια «σιγά, αυτό το έχω κάνει εγώ πριν 20 χρόνια», δεν ευχαριστιέται με τίποτα και κανέναν όσο εντυπωσιακά πράγματα κι αν γίνουν μπροστά στα μάτια του. Ευχαριστιέται όμως ο κόσμος και αυτό έχει σημασία στην τελική.
