Οι μνήμες που έχουμε από την παραλία σαν πιτσιρικάδες στο θέμα του φαγητού, παραπέμπουν λίγο στην οικογένεια Χωραφά. Εκεί δηλαδή που σκάνε οι γονείς με τα πιτσιρίκια, τους κουμπάρους, τα πεθερικά, τις θειάδες και τον παππού από το χωριό και μόνο σούβλα με αρνί δεν έχουν φέρει. Ψυγεία, ταπεράκια, κεφτέδες, σπανακόπιτες, χυμοί. Τραπέζι ολόκληρο δηλαδή και όποτε έπαιρνε το μάτι μας ψυγείο, συνήθως έπεφτε δούλεμα από την υπόλοιπη παραλία. Έλα όμως που οι καιροί αλλάζουν…
Θέλει να το εκτιμήσεις
Τότε που έτρεχες σαν το κατσίκι πάνω-κάτω στην παραλία, τα ψυγεία και οι λιχουδιές που έμπαιναν μέσα δεν σε απασχολούσαν. Δεν είχες καιρό γι’ αυτά. Προτιμούσες τις βουτιές και τα πλατσουρίσματα, παρά να κάτσεις αραχτός κάτω από την ομπρέλα κατακρεουργώντας την ζαμπονοτυρόπιτα.
Όμως όταν έχεις περάσει τα 30 και η κούραση της εβδομάδας βγαίνει στην παραλία, υπάρχει μία διαφορετική φιλοσοφία και αντιμετώπιση της ζωής. Είναι η φάση που λες «Δεν θα σηκωθώ από το καρεκλάκι παρά μόνο για να βουτήξω. Και θα πίνω μπίρες. Και μπράβο μου».
Το τελευταίο κράτα το. Γιατί το ψυγειάκι που κουβαλάς με την παρέα στην παραλία, είναι ο έξτρα φίλος που δεν χωρούσε στο πίσω κάθισμα. Ο κολλητός που είναι μπάρμαν και σεφ και φροντίζει για σένα – ειδικά αν θα κάτσεις με τις ώρες. Οι Αμερικανοί βέβαια έχουν φτάσει το πράγμα σε άλλο επίπεδο με «εφευρέσεις» όπως οι παρακάτω.
Όλοι το γουστάρουν (ακόμα κι αυτοί που στο σνομπάρουν)
Για την δική μου την παρέα τουλάχιστον είναι νόμος. Ο ένας θα βάλει τις μπίρες. Ο άλλος τις σφολιάτες ή τα σάντουιτς. Στο τσακίρ κέφι που θα είμαστε μπόλικοι, μπορεί να πέσει και κανένα μπουκάλι βότκα για να συνοδευτεί με κράνμπερι. «Καλά ρε μούλοι ήρθατε στην παραλία για να πιείτε;». Ναι ρε φίλε γιατί; Έγκλημα είναι; Θα γεμίσουμε το ψυγειάκι μας με πάγο όταν θα πλησιάζουμε στην παραλία, θα πετάξουμε μπίρες και φαγητό ώστε να αντέξουν μέσα στην ημέρα -όσο την βγάλουν- και δεν θα έχουμε να ανησυχήσουμε για τίποτα.
Και όσοι λέτε «Εμείς πάμε για μπάνιο όχι για να γίνουμε βόδια» θα σας πω αυτό: κανείς ποτέ, οπουδήποτε, δεν αρνήθηκε μία κρύα μπιρίτσα. Πόσο μάλλον γάργαρο νεράκι που δεν έχει γίνει σαν τα ούρα της γιαγιάς σου όταν τα πας για εξέταση. Στο τέλος, όλοι πίνουν και όλοι τσιμπολογούν το κατιτίς. Εμείς απλά παραδεχόμαστε τη φύση μας. Αυτή είναι η διαφορά.
Κανένα beach bar
Δεν είναι θέμα τσιγκουνιάς παιδιά, είναι θέμα αντίληψης. Δεν έχουμε θέμα να πληρώσουμε κάτι από το μπιτσόμπαρο -ασχέτως αν τα σνομπάρουμε και θέλουμε τις παραλίες «παρθένες». Αλλά ρε παιδιά, αρνούμαι να πληρώσω 8 ευρώ ένα μπουκάλι μπίρας. 8 ευρώ! Γιατί; Υπάρχει μπιτσόμπαρο στην Αττική φιλαράκια μου, που ένα σάντουιτς ζαμπόν-τυρί κάνει 5 ευρώ. Ναι ΟΚ, δεν τα σκέφτεσαι γιατί είσαι με την παρέα και περνάς καλά, αλλά δεν γίνεται να ψάχνεις ΑΤΜ. Από ένα σημείο και μετά καταντά αηδία. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο, αν ξέρεις πως τα καλούδια που έχεις χώσει ο ίδιος στο ψυγειάκι δεν πρόκειται να πάνε χαμένα, ούτε τα λεφτά σου θα κλάψεις, ούτε θα εξαρτάσαι από τον κάθε τυπά που ψάχνει να βιάσει την τσέπη σου.
«Γελάτε ε; Γελάτε...»
Οπωσδήποτε θα σκάσουμε και θα φύγουμε φορτωμένοι σαν είλωτες. Γελάνε λίγο τα πιτσιρίκια, κοιτούν απορημένοι κάποιοι συνομήλικοι, ενώ οι μεγαλύτεροι μας με μία μικρή ζήλια που δεν το σκέφτηκαν ή δεν έχουν 100 χέρια να τα κουβαλήσουν όλα αυτά. Ας κοιτάνε ρε. Ας κράζουν. Ας λένε ό,τι θέλουν. Στο τέλος της ημέρας, άλλοι δροσίζονται πίνοντας μπιρίτσες κάτω από την ομπρέλα. Και αν και το ψυγειάκι είναι καλό; Δεν το αγγίζει η ζέστη, δεν λιώνει ο πάγος, δεν χαλάει τίποτα. Την επόμενη φορά -όσοι κοροϊδέψετε- να θυμάστε πως το ψυγειάκι για κάποιους είναι ο ναός τους. Το καταφύγιό τους. Αυτό που θα μας προσέξει όταν όλοι άλλοι θέλουν να μας αφήσουν στο έλεος της ζέστης. Θα έχουμε το κούτελο δροσερό και την κοιλιά γεμάτη.
Και μάλιστα είχαμε βρει 3 κορυφαία coolers που πουλάνε στο Ίντερνετ.
Και ναι. Εννοείται πως στο καπάκι σκάμε στο ταβερνάκι.
