Επιτέλους άνοιξε ο καιρός. Ναι ΟΚ, οι περισσότεροι μπορεί να έχετε ξεκινήσει τις βουτιές, αλλά για τους περισσότερους εργαζόμενους, ΤΩΡΑ ξεκινάει η οργανωμένη, η τίμια, η παραδοσιακή πρώτη επαφή με την θάλασσα. Μπανάκι παιδιά. Από τις λίγες απολαύσεις που μας έχουν μείνει.
Όμως η πρώτη επαφή εκεί που πάει το 25° να φλερτάρει με το 30°, είναι το έναυσμα για να αρχίσεις να φλερτάρεις κι εσύ με το νερό, το λίγο πιο κρύο νερό από το ιδανικό, αλλά δεν μπορείς να κάτσεις και σπίτι. Έχει το ζόρι του και απαιτείται χρόνος μέχρι να ξαναμπείς ομαλά σε γραμμή για τις βουτιές σου, αλλά μάλλον αξίζει τον κόπο. Πάμε να δούμε τα ζόρια.
Η επαφή με το μαγιό
Είναι η πρώτη φορά για το νέο έτος που θα φορέσεις το ΠΕΡΣΙΝΟ μαγιό. Και δεν ξέρεις αν τα πράγματα είναι όπως τα άφησες. Στέκεσαι μπροστά από τον καθρέφτη. Την βλέπεις την κοιλιά που κουνιέται από τα γέλια σαν να σου λέει «Τι πας να κάνεις ρε ΓΕΛΟΙΕ;», αλλά έχεις κλείσει τ’ αυτιά. Κάνεις την κίνηση και το φοράς. Σε πιέζει. Περισσότερο από πέρυσι. Κάνει την κοιλιά σου να πετάγεται και εσένα να σκέφτεσαι «ΠΩΣ ΘΑ ΒΓΩ ΕΤΣΙ ΕΞΩ;». Ένα δάκρυ κυλάει και φοράς ένα αρκετά φαρδύ t-shirt για να μην φαίνεται τίποτα. Αλλά πού...
«Μου τη δίνει η άμμος!»
Θυμάσαι πέρυσι το καλοκαίρι που δεν έδινες και πολύ σημασία; Που γινόντουσαν χάλια τα πόδια σου, αλλά «σιγά μωρέ», γιατί όπως έλεγες «στη θαλασσίτσα είμαστε». Τώρα όμως παίζει γκρίνια. Σε πονάνε τα πόδια. Σιχτιρίζεις γιατί δεν πήρες νερό να τα πλύνεις πριν επιστρέψεις στο αυτοκίνητο. Προτιμούσες χοντρό βότσαλο, αλλά δεν είσαι και σίγουρος. Τέτοια μίρλα ούτε ο Χρήστος ο Μπαρούνης. Κοιτάς την παραλία αλλά κάτι δεν σου πάει καλά. Δεν μπορείς να την νιώσεις ακόμη «σπίτι σου». Ίσως επειδή δεν είναι τίγκα στον κόσμο.
Τι θα γίνει, θα μπεις;
Ναι ΟΚ, δικαιολογείσαι γιατί το νερό δεν είναι τόσο ζεστό όσο τον Αύγουστο. Αλλά το ήξερες αυτό, σωστά; Και μπαίνεις μέχρι τα γόνατα. Βγάζεις κάτι κραυγές σε ψηλές νότες σαν τενόρος και λες να μην προχωρήσεις για κανένα πεντάλεπτο. Προχωράς μέχρι τα γόνατα, αλλά ξέρεις ότι ακόμη έχεις δρόμο. Μετά έρχονται τα απόκρυφα. Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό, νιώθεις ότι κατεβάζεις πάνω τους ένα τσεκούρι. Δαγκώνεσαι, βγάζεις ένα μουγκρητό, αλλά ΟΚ τα κάλυψες. Ο κορμός ωστόσο παραμένει απ’ έξω. Και ενώ τα παιδάκια τριγύρω μπαίνουν στο δευτερόλεπτο, εσύ κοιτάζεις το απογοητευμένο βλέμμα της κοπέλας σου, διαβάζοντας στα μάτια της «Τι φλώρος, Θεέ μου...».
Σου πάει για αστακός, μαν
Ότι τι δηλαδή; Επειδή θα βουτούσες μία φορά πίστευες ότι θα στη χάριζε ο ήλιος; Ο ήλιος δεν χαρίζει κάστανα ούτε και στη σκιά. Επειδή δηλαδή δεν έχει καύσωνα, πιστεύεις πως δεν θα τσουρουφλιστείς; Κάπως έτσι αρπάζουν οι ώμοι και η πλάτη και γυρνάς στο γραφείο σαν τον αστακό. Γκρινιάζεις ήδη για τον πόνο από την πρώτη ώρα που φεύγεις από την παραλία, αλλά ξεχνάς πως τα καψιματάκια είναι στο πρόγραμμα. Και στο φινάλε αν δεν θέλεις μπλεξίματα προμηθεύσου αντηλιακό.
«Την είχα ξεχάσει την κίνηση...»
Είναι η μεγάλη αλήθεια που ξεχνάμε συνέχεια παιδιά. Γιατί ΟΚ, το μποτιλιάρισμα στη δουλειά το έχεις συνηθίσει. Αλλά άπαξ και έχεις περάσει ζάχαρη στην παραλία ξεχνάς το βασικότερο: ότι όποιος μένει πρωτεύουσα και πάει για μπάνιο, θα τη φάει στην κίνηση και θα τη φάει καλά. Θα πας Σχοινιά; Πήχτρα η Κηφισίας. Θα πας προς Ανάβυσσο; Φτάσε πρώτα Αγία Μαρίνα και τα ξαναλέμε. Και εντάξει, το καλοκαίρι το είχες συνηθίσει. Άραζες με καφεδάρα, έσβηνες την μηχανή, είχες και τα κολλητάρια μέσα και έλεγες «να μου αν φτάσω, να μου και αν δεν φτάσω». Αλλά έχεις ξεσυνηθίσει. Και σου θυμίζει το γραφείο. Και ξενερώνεις και μπινελικώνεις γιατί σου θυμίζει Δευτέρα.
Γενικά, μην μασάς. Καλοκαιράκι έρχεται. Όλα καλά.
