Για να γράψεις αυτό το κείμενο, χρειάζεσαι μόνο μία αφορμή: να το χωνέψεις πως είναι Δευτέρα και πόσο πολύ σου λείπει ΗΔΗ το ΣουΚου που έφυγε. Μην μασάς όμως. Κυριολεκτικά.
Γιατί κάποιες μέρες έχουν πιο απαίσια γεύση από κάποιες άλλες...
Δευτέρα - Μπάμιες
Είναι πραγματικά από τις λίγες φορές που ένα φαγητό πιάνει την κορυφή του fail. Τόσο στη γεύση όσο και στην όψη. Η Δευτέρα είναι ακριβώς αυτό. Ένα πιάτο με τριχωτές, σαλιάρικες, εμετικές μπάμιες. Είναι μία μέρα που δεν σου αφήνει τίποτα το γευστικό. Που όλα είναι μίζερα από το πρώτο χασμουρητό στο ξύπνημα, μέχρι την ώρα που σχολάς από την δουλειά σου. Τίποτα δεν έχει αξία, τίποτα δεν είναι όμορφο. Ο χρόνος σταματά και υπάρχει μία συνεχής εντροπία που σε διαλύει σε μικροσκοπικά κομματάκια. Όπως ακριβώς σου τη σπάνε οι μπάμιες, έτσι σου τη σπάει και η Δευτέρα. Την κατσαρόλα μπορείς να την θάψεις στον κήπο αφού πρώτα την κατουρήσεις. Την Δευτέρα όχι. Σε κατουράει εκείνη.
Τρίτη – Φασολάκια
Είναι Τρίτη. Είναι η πιο άχρηστη ημέρα της εβδομάδας. Δεν είναι η πρώτη ημέρα που ξεκινά, ούτε Τετάρτη για να πεις «οκ είμαι στα μέσα». Είναι απλά Τρίτη. Μία ανούσια ημέρα που κουβαλάει ακόμα λίγη Δευτερίλα. Κάτι σαν τα φασολάκια. Που τα βλέπεις και ξενερώνεις την ζωή σου, αλλά λες «δεν βαριέσαι θα μπορούσε να ήταν μπάμιες». Τι κάνεις για να την παλέψεις; Προσπαθείς να κάνεις πράγματα που θα σε κάνουν να ξεχάσεις ότι είναι Τρίτη. Μία ταινιομάζωξη με φίλους. Ποτάρες στο κέντρο. Γυμναστήριο να νιώσεις άνθρωπος. Όλα αυτά, είναι το κομμάτι της φέτας στα φασολάκια σου. Η σωτήρια λέμβος που χρειάζεσαι μαζί με μία φραντζόλα λευκό ψωμί για να πεις «έλα μωρέ, Τρίτη είναι θα περάσει».
Τετάρτη – Μακαρόνια με κιμά
Υπάρχει αυτό το κατιτίς που κάνει την Τετάρτη ξεχωριστή. Γιατί είναι δύο μέρες πριν το Σαββατοκύριακο. Και αυτή η σκέψη σε κρατάει για να κάνει την ημέρα εύκολη ώστε να φύγει νεράκι. Κάτι σαν τα μακαρόνια με κιμά. 15 λεπτά βράσιμο, μοσχαρίσιος κιμάς στο τηγάνι ή το κατσαρολάκι και δύο κουτιά κονκασέ για να βγει αρκετά κόκκινη η σάλτσα. Δεν είναι κάτι «ουάου» είναι όμως μακαρόνια με κιμά. Κάτι τίμιο. Αγνό. Που δεν σε απογοητεύει. Όπως η Τετάρτη. Είναι μία Πυθία που προβλέπει πως τα καλύτερα έρχονται. Για την Παρασκευή δηλαδή.
Πέμπτη – Γεμιστά
Λύτρωση. Είναι η μαγειρίτσα της καθημερινότητας που προμηνύει το αυριανό αρνί. Μπα, γράψε λάθος. Είναι ΕΤΗ ΦΩΤΟΣ μπροστά από την μαγειρίτσα. Είναι αυτό το κορυφαίο σπιτικό φαγητό που δείχνει ότι κάποια λαδερά γεννήθηκαν για να τα ερωτεύεσαι. Έτσι είναι και η Πέμπτη. Η μέρα πριν την Παρασκευή, που το γιορτάζεις με τραγούδια και χορούς. Ακόμη και αν τα πράγματα πάνε στραβά την συγκεκριμένη μέρα, γυρνάς και λες «να μου, έχω γεμιστά». Ε να σου λοιπόν γιατί είναι Πέμπτη. Και τίποτα δεν σταματά την Παρασκευή που έρχεται. Φέτα και ψωμί απαραίτητα.
Παρασκευή – Μπριζόλα
ΝΑΙ ΡΕ. ΝΑΙ. Παρασκευή. Κραιπάλη. Ποτά. Φτου ξελευθερία. Μπριζόλες. Κρέας. Χαμός παντού. Την τρως και την ευχαριστιέσαι. Σηκώνεσαι και φωνάζεις «ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ ΣΗΜΕΡΑ ΓΑΜΩΤΟ». Και σε χειροκροτούν όλοι γιατί ξέρουν ακριβώς πως νιώθεις. Γενικά, η Παγκόσμια Ημέρα Μπριζόλας (σ.σ.: και πεολιχείας) θα έπρεπε να γιορτάζεται ΚΑΘΕ Παρασκευή για όλη την χρονιά. Τέρμα οι σκοτούρες. Δεν υπάρχει τίποτε να σε σταματήσει. Ακόμη και αν σου βγει Παρασκευή και 13, ξεκινάει ΣουΚου. Αυτό είναι η Παρασκευή. Μία σωστά ψημένη στη σχάρα μπριζόλα, που κάνει την εμφάνιση της στις ζωές όλου του κόσμου στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη. Μία μεγάλη γιορτή. Αυτή είναι η Παρασκευή.
Σάββατο – Σουβλάκι
Δεν ξέρω και εγώ πόσες λέξεις θα μπορούσαν να είναι συνώνυμες με την λέξη «Σάββατο». Οργασμός. Threesome. Μέθη. Είναι Σάββατο. Είναι πιτόγυρο με απ’ όλα μέσα. Όχι, είναι δύο πιτόγυρα. Και πατάτες ξεχωριστά. Είναι μέρα ξενοιασιάς. Που σου λέει ο άλλος «ρε θα παχύνεις» και του απαντάς «άντε μου στο διάολο, είναι Σάββατο». Και το χαίρεσαι και το νιώθεις στο πετσί σου και δεν σε νοιάζει και τίποτα, γιατί αύριο είναι Κυριακή. Αυτό κάνει το Σάββατο τόσο ξεχωριστό. Η ξενοιασιά της επόμενης ημέρας. Είναι αυτή η ασφάλεια που βγάζει το σουβλάκι στην πρώτη δαγκωνιά και που σε κάνει να λες «θα είναι ωραία η μέρα σήμερα».
Κυριακή – Κοτόπουλο με πατάτες
Το τίμιο. Το οικογενειακό. Το φαγητό που έθρεψε γενιές και γενιές. Η Κυριακή είναι το μόνιμο ρεπό που όμως απαιτεί προετοιμασία για την Δευτέρα. Γι’ αυτό και σαν φαγητό δεν το λες μπομπάτο. Επειδή ακριβώς γνωρίζεις πως από το μεσημέρι και μετά, ξεκινάει αυτή η αίσθηση Δευτερίλας. Όμως έχεις την ημέρα δική σου. Αν λοιπόν η μέρα είναι κρέας, δεν είναι μπριζόλα αλλά πουλερικό. Κοτόπουλο. Αυτό που αφήνει ωραία γεύση αλλά σου λέει «μην το παρακάνεις έχει πάλι μπάμιες αύριο«.
Για πείτε τώρα, τι φαΐ έχετε σήμερα;
