Κάποιος (ή πιθανότατα κάποια) θεσμοθέτησε την 14η Φεβρουαρίου ως τη μέρα του Αγίου Βαλεντίνου, των λέλουδων, των λούτρινων αρκουδακίων, των σοκολατακίων και του γουτσουγουτσουλίνι. Κάποιος στη συνέχεια (σίγουρα κάποιος και όχι κάποια), θεσμοθέτησε ΑΚΡΙΒΩΣ έναν μήνα μετά, στις 14 Μαρτίου, την Παγκόσμια Ημέρα Πεολειχίας και Μπριζόλας ή ακόμα πιο σωστά Μπριτζόλας.
Μην κολλάτε στη μπριτζόλα: είναι το όχημα, όχι ο προορισμός. Είναι το σύμβολο της καλής ζωής. Είναι η πραγματικότητα, όπως την οραματιζόμαστε. Θα μπορούσε στη θέση της να είναι το παϊδάκι. Το κοντοσούβλι. Το σνίτσελ. Απλά ο εμπνευστής της λαμπρής αυτής γιορτής, ήθελε να περάσει το νόημα σε όλους και – κυρίως – όλες, ότι πρέπει να υπάρχει μια μέρα όπου ο άντρας τρώει καλά και στη συνέχεια «τρώει καλά». Ή τρώει και «τρώει» ταυτόχρονα, at the same time που θα έλεγε και αυτός ο θαυμαστός συνάνθρωπός μας, ο οποίος σκέφτηκε πριν από μας για μας.
Αλλά για μισό λεπτό: γιατί μόνο μια μέρα το χρόνο; Ούτως ή άλλως η Γιορτή του Πατέρα είναι στα εορταστικά αζήτητα και η Γιορτή του Άντρα είναι πιο ξεχασμένη ιστορία κι από το 1 (ολογράφως: ένα) γκολ, που πέτυχε ο Σάντορ Τόργκελε στη διετή θητεία του στην Ελλάδα. Τι θα πει «πεολειχία και μπριζόλα, μια φορά το χρόνο». Γιατί; Τιμωρία είμαστε; Κουφοντίνες των εφήμερων απολαύσεων, που περιμένουμε μια άδεια, μια και μόνο φορά για να χαμογελάσει το χειλάκι μας; Ο αντρικός πληθυσμός ορθώνει το ανάστημά του, επαναστατεί και απαιτεί κι άλλες σπουδαίες γιορτές, και άλλες μέρες μέσα στο χρόνο, θεσμοθετημένες και ιερές, αδιαμφισβήτητες και γεμάτες κατάνυξη:
1. Ημέρα Σφολιάτας και Λεκάνης
Η επίδραση που έχει η σφολιάτα (τυρόπιτα, λουκανικόπιτα, ζαμπονοτυρόπιτα κλπ.) σε συνδυασμό με το σοκολατούχο γάλα στην πρωινή επίσκεψη στη λεκάνη, είναι πιο σίγουρη κι από την ανατολή και δύση του ηλίου. Κάτι σαν τρινιτοτολουόλη, το γνωστό ΤΝΤ, με τα γνωστά αποτελέσματα. Έχω χαιρετίσει πολλάκις την καταπληκτική ιδέα γνωστής αλυσίδας πρόχειρου φαγητού, να βγάλει προσφορά με σοκολατούχο γάλα και τυρόπιτα σε πολύ χαμηλή τιμή – θα μπορούσε η καμπάνια να λέγεται «Δυσκοιλιότητα, τέλος!». Αλλά η πρωινή επίσκεψη στο θρόνο, συνήθως είναι αγχωτική. Πρέπει να πας δουλειά, έχεις αργήσει, κοιτάς το ρολόι, χαζεύεις κάπως το κινητό, μην με ακούσουν οι άλλοι που κοιμούνται, να ανοίξω τη βρύση, να βάλω να παίζει κανένα τραγουδάκι να καλύψω τα ίχνη μου, μετά πρέπει να αερίσω, έχει κάτι το ενοχικό. Όχι πλέον. Σε μια γιορτή που κανονικά θα έπρεπε να γιορτάζεται ΚΑΘΕ μέρα, ανακηρύσσουμε την 14η Μαϊου ως Ημέρα Σφολιάτας και Λεκάνης. Όπου τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, σε τροφοδοτούν με σφολιατοειδή, σοκολατούχο γάλα, σου σφίγγουν το χέρι, σου εύχονται «με έναν πόνο» και σε αφήνουν τουλάχιστον για μια ώρα μόνο στο σπίτι, για να κάνεις αυτό που ξέρεις και μπορείς.
2. Ημέρα Σκόρδου και ρεψίματος
«Μη φας σκορδαλιά, θα βρωμάς». «Μην βάλεις τζατζίκι στο σουβλάκι, δεν θα μπορώ να κοιμηθώ». «Όχι κρεμμύδι στη χωριάτικη, δεν αντέχεται η μυρωδιά». Καταπίεση. Φασισμός. Στέρηση. Λες και τρώμε κάτι απαγορευμένο. Λες και η επιστήμη δεν έχει εκθειάσει τις ευεργετικές ιδιότητες του σκόρδου. Λες και θα μετατραπεί το υπνοδωμάτιο σε θάλαμο αερίων, επειδή θα φάω εγώ μισό λίτρο σκορδαλιά. Ε, θα μυρίσει και μετά θα ξεμυρίσει. Αργότερα, αύριο ή το πολύ μεθαύριο. Επιτέλους, τέλος: απαιτούμε μια μέρα, όπου θα μπορούμε να τρώμε όσο σκόρδο θέλουμε, όσο κρεμμύδι γουστάρουμε, χωρίς «μη», χωρίς «σήμερα θα κοιμηθείς στον καναπέ», χωρίς την περιφρόνηση στο βλέμμα της, μια μέρα όπου το φούσκωμα που θα ανέβει στο στομάχι μας, θα μπορούμε να το εξωτερικεύουμε φωναχτά, στεντόρεια, βατραχίσια, χωρίς μορφασμούς αποτροπιασμού. Προτεινόμενη ημέρα: 25η Μαρτίου (χαλάμε την παράδοση και δεν διαλέγουμε τις 14 του μήνα), μια ημέρα όπου ούτως ή άλλως κάνουμε μακροβούτι στο πιάτο με τη σκορδαλιά, κάνοντας παπάρα μέσα της τον μπακαλιάρο.
3. Ημέρα «Βρώμικου» και Περότι
Δανείζομαι την ιδέα από έναν καλό φίλο, ο οποίος έβγαλε μια μέρα γούστα, καλά κρυμμένα, που κανείς μας δεν πίστευε ότι μπορεί να έχει μέσα του: «Θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον μια ημέρα, όπου θα έπρεπε να μπορούμε να δαχτυλώνουμε ελεύθερα όποια γυναίκα θέλουμε. Στη δουλειά, όχι στο δρόμο, να τις ξέρουμε, να λέμε τουλάχιστον ένα ΄γεια΄, όχι στο τελείως άσχετο». Παίρνω τη σκέψη αυτού του μεγάλου υποστηρικτή της Ρόμα και του Ντιέγκο Περότι, αυτού του θιασώτη του «Περότιου Δαχτυλιάσματος» και την πάω δυο βήματα παραπέρα: ως «βρώμικη» πράξη (βρώμικη βέβαια στα βρώμικα μυαλά, κανονικά είναι μια απόλυτα αγνή και άδολη απόδειξη ενδιαφέροντος και θαυμασμού), θα ήταν τέλειο να συνδυαστεί γευστικά με κάτι που επίσης έχουμε ονομάσει «βρώμικο», όπως είναι το χοτ-ντογκ επιπέδου καντίνας. Προτεινόμενη ημερομηνία: 14 Ιανουαρίου, ακριβώς έναν μήνα πριν του Αγίου Βαλεντίνου, ώστε μαζί με την Ημέρα Πεολειχίας και Μπριζόλας στις 14 Μάρτη, να περικυκλώσουμε θα λέγαμε τον ψευτο-Άγιο.
4. Ημέρα Κοκορετσίου και Τρίου
True fact: το τρίο είναι η απόλυτη αντρική φαντασίωση. Και φτάνει σε άλλο λέβελ, αν δεν γίνει τρίο με πληρωμή, αν δεν γίνει απλά ένα τυχαίο τρίο με δυο άγνωστες (το τιμούμε ωστόσο), αλλά τρίο με οικειότητα, με τσάι και συμπάθεια, με ανθρώπους που να γνωρίζουμε βρε αδελφέ, να μπορούμε να πούμε και δυο κουβέντες πέρα από «τι ματάρα είναι αυτή». Έτσι λοιπόν, στις 15 Νοεμβρίου, η κυρία αναλαμβάνει το σκάουτινγκ κι εμείς την παραγγελία: ψάχνει, ερευνά, παίρνει τηλέφωνα, ξεσκονίζει ατζέντες, θυμάται τα χρόνια της νιότης, τη συμφοιτήτρια που αντάλλασσαν γλωσσόφιλα «έτσι για πλάκα», την κολλητή που ένα βράδυ «ήρθαν κάπως κοντά», βάζει και βλέπει σε λούπα «Τη ζωή της Αντέλ» και τις «150 αποχρώσεις του Γκρι» (3 ταινίες επί 50 αποχρώσεις = 150) και καταλήγει στην καταλληλότερη λύση. Εσύ, παραγγέλνεις το κοκορέτσι – δεν αρέσει ιδιαίτερα στα κορίτσια, αλλά πρώτον, η βραδιά είναι δική σου και δεύτερον το κοκορέτσι κρύβει ένα υπέροχο συμβολισμό: όπως λέει και ο θυμόσοφος λαός «θα σας περάσω εσάς τις δυο κοκορέτσι».
5. Ημέρα Gaming και Πίτσας
Αφήστε μας να παίξουμε! Αφήστε μας να λιώσουμε στην παιχνιδομηχανή μας! Μόνοι μας, με τους φίλους μας δίπλα ή με τον Nong από την Ταϋλάνδη που είναι «φιλαράκι καλό» γιατί σκοτώνουμε παρέα ζόμπια. Δεν μας νοιάζει αν έχει «Power of Love», «Τατουάζ - Ntanos Edition» ή «Survivor». Εμείς θέλουμε να παίξουμε. Όλη μέρα. Σαν να είναι η τελευταία του κόσμου. Σαν να μην υπάρχει αύριο. Με μάτια κόκκινα και ίδρωτα στη μασχάλη. Αντρικά. Κι αυτή τη μια μέρα του χρόνου, την 15η Δεκεμβρίου, λίγο πριν τα Χριστούγεννα, την εποχή που έχουν βγει όλα τα καινούργια παιχνίδια, που ζούμε στον Παράδεισο του Gaming, εμείς παίρνουμε θέση στον καναπέ. Και δεν μας μιλάει άνθρωπος. Δεν μας ενοχλεί κανείς. Δεν επικοινωνούμε με τον έξω κόσμο. Και εκείνη, απλά μας τροφοδοτεί με φαγητό για να παραμείνουμε στη ζωή. Παραγγέλνει πίτσες, που δεν θέλουν πιάτο, δεν θέλουν μαχαιροπήρουνο, δεν στάζουν, δεν ενοχλούν κανέναν και μας ταϊζει στο στόμα. Προσεκτικά, για να μην περάσει το χέρι μπροστά από τα μάτι μας την ώρα που βρισκόμαστε σε κρίσιμη φάση του παιχνιδιού και χάσουμε.
