«Ρε μαλάκα δηλαδή κάπου έλεος! Δες εδώ κατάσταση», ακούω να μου λέει ο Βαϊμάκης στη φάση της ημέρας που δεν έχει φύγει ακόμη η τσίμπλα από το μάτι. Ήμουν σίγουρος πως θα μου παρουσίαζε κάτι συγκλονιστικό.
Κάνει, που λέτε, μια έτσι την οθόνη του υπολογιστή και τι μου δείχνει;
Δεν πρόλαβα να γελάσω. H ατάκα του ήταν πιο γρήγορη και από το Σλούκα στα ματς που βγαίνει MVP: «Αυτός δεν είναι ο Μαραντόνα, ο Φραγκιόγλου στα νιάτα του είναι».
Tώρα ναι. Μπορούσα να γελάσω. Δεν γέλασα, όμως, με το χιούμορ του. Γέλασα με την άγνοιά του. Και με την άγνοια όλων εκείνων που έχουν πειστεί ότι οι κακοτεχνίες στα γλυπτά του Μαραντόνα, οι κακοτεχνίες στα γλυπτά του Ρονάλντο ή ακόμα ακόμα, οι κακοτεχνίες των δυο ποδοσφαιριστών συνδυαστικά...
(καλή ώρα)
...οι κακοτεχνίες αυτές, λέω, δεν είναι αποτέλεσμα αταλαντοσύνης. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΑΤΑΛΑΝΤΟΣΥΝΗΣ. Υπάρχει λόγος που είναι τόσο κακά για να είναι αληθινά.
Η θεωρία που μένει να επαληθευτεί
Εξηγούμαι: Είμαι βαθιά πεπεισμένος ότι οι καλλιτέχνες των προτομών Ρονάλντο-Μαραντόνα δεν απευθύνονται στον Βαϊμάκη του 2017, ούτε σε κανέναν άλλον κοινό άνθρωπο της σημερινής εποχής. Το έργο τους προορίζεται για τα μελλούμενα, για την εποχή εκείνη που θα τους πιάσουν στο στόμα τους οι κριτικοί τέχνης του 2070 (plus) και θα λένε «αυτά τα έργα υπήρξαν πρωτοπόρα για το καλλιτεχνικό ρεύμα του Ασχημισμού! Οι σύγχρονοί τους έκραζαν γιατί πολύ απλά ΔΕΝ ήξεραν. Εμείς, πλέον, ξέρουμε!».
Διάβασε εδώ περισσότερες πληροφορίες για τις απαρχές του Ασχημισμού
Κι όταν αναπτύσσουν τις βασικές αρχές του Ασχημισμού, το κοινό θα ακούει με ανοιχτό το στόμα ότι: «οι ταγοί του Ρεύματος, οι δημιουργοί της προτομής του Κριστιάνο και του Ντιέγκο, ο θεός να αναπαύει τις ψυχούλες τους, έναν και μόνο σκοπό είχαν. Να τονίσουν μέσα από την ασχήμια, μέσα από την παραμόρφωση αν θέλετε, τη μοναδικότητα των παικτών. Να δείξουν στον κόσμο ότι οι ποδοσφαιριστές αυτού του βεληνεκούς ξεπερνούσαν τα όρια της κλισέ φρασεολογίας που συχνά επικαλείται για κάποιον σπουδαίο ότι "κανείς δεν είναι σαν αυτούς" και να το πάνε ένα βήμα παραπέρα: "ούτε οι ίδιοι δεν είναι σαν αυτούς".» Τόσο γαμάτοι, τόσο σπουδαίοι.
Εξήγησα τη θεωρία μου στον Κώστα. Δεν τον έπεισα. Δεν με ένοιαξε.
Scripta manent και μαζί με τους κριτικούς τέχνης του μέλλοντος, θα βρεθεί κι ο ερευνητής εκείνος που θα δικαιώσει τον «νονό» του ρεύματος.
