Προσοχή! Για να αποφύγουμε τις ντομάτες από τους απανταχού ευαίσθητους ακτιβιστές αυτής της χώρας. Ξεκαθαρίζω: Αν φτάσει η μέρα όπου δεν θα έχουμε να φάμε απολύτως τίποτα, αν φτάσει η χώρα σε τέτοια κατάσταση όπου θα πούμε κυριολεκτικά το ψωμί «ψωμάκι», τότε θα πατήσουμε απευθείας «διαγραφή» σε αυτό το κείμενο, γιατί θα έχει πάψει πια να είναι αστείο.
Καλά και τώρα δεν πεθαίνεις από τα γέλια, ούτε με το κείμενο ούτε με την κατάσταση της χώρας, αλλά αφενός ακόμα δεν έχουμε προλάβει να πεθάνουμε από την πείνα και αφετέρου… προλάβαμε να φάμε (όλοι μαζί) και μάλιστα τόσο πολύ που ήμασταν και επιλεκτικοί τρομάρα μας.
Μαμά, τι φαΐ έχει;
Θα σας πάω λίγο πίσω. Στα σχολικά χρόνια. Και σε εκείνη την στιγμή «απροειδοποίητο διαγώνισμα» όπου γύριζες σπίτι, έμπαινες μέσα, πέταγες την τσάντα και φώναζες ένα κακομαθημένο «μαμά, πεινάω». Ή σκέτο «πεινάω». Ή σκέτο «φαΐ». Μαμ. Ή απλά έπαιρνες το μαχαιροπίρουνο, στρογγυλοκαθόσουν στο τραπέζι και περίμενες σαν γνήσιος Homo Sapiens τη δούλα να σερβίρει. Ουγκ.
Το φαγητό που περίμεενες να εμφανιστεί μπροστά σου ήταν η
Γυρνάς σπίτι, λοιπόν, εσύ και η κατήφεια σου και τι ζητάς; Ένα ζεστό πιάτο φαΐ; Όχι. Ένα καλό φαγητό να σου φτιάξει την κωλομέρα. Κι εκεί έσκασε η απάντηση της μητέρας σου, η οποία μάλιστα πάντα στην πλάσαρε με τέτοιο τρόπο λες και το ευχαριστιόταν. Λες και στο έτριβε στη μούρη με περίσσιο σαδισμό και ικανοποίηση: «Ωραιότατες φακές. Θα τις φας και θα πεις ένα τραγούδι. Κάθε μέρα μπριζόλα θες;».
Υπήρχαν και υπάρχουν πολλά τέτοια φαγητά, τα οποία δεν λέμε ότι δεν είναι νόστιμα, αλλά σίγουρα δεν είναι και για να πετάς από τη χαρά σου. Εκπέμπουν μία μιζέρια στην όψη, περιέχουν μία θλίψη και μόνο στο άκουσμά τους. Μπορεί να τα φας και να σου αρέσουν, αλλά όταν τα ακούς αναρωτιέσαι «πόση μιζέρια χωράει σε ένα πιάτο;». Ας ελπίσουμε βέβαια ότι δεν θα έρθει η μέρα όπου αυτά τα φαγητά θα τα νοσταλγήσουμε τόσο πολύ όπου θα φτιάξουμε νέο άρθρο με τίτλο «Φέρτε μας πίσω το φακόρυζο».
Για παράδειγμα...
