Δεν ξέρω πως θα γίνει αλλά σε όλα αυτά τα βραβεία που δίνονται στα digital media, θα πρέπει κάποτε να αποδοθεί δικαιοσύνη. Ένα μεγάλο βραβείο μαζί με αιώνια ψηφιακή ευγνωμοσύνη, θα πρέπει να δοθεί στον άγνωστο “Lumpen Retrolletarios”, αυτό το ξεχασμένο διαμάντι του Youtube. Το account που καταφέρνει να γεφυρώνει το παρελθόν με το σήμερα, ανοίγοντας το συρτάρι των αναμνήσεων και πλημμυρίζει το “είναι” μας με μία γλυκιά μελαγχολία. Είναι εκείνο το προφίλ που σε δροσίζει τις ημέρες του καύσωνα, που σε ζεσταίνει τις παγωμένες νύχτες του χειμώνα. Αυτό το κάτι που θέλεις.

Είναι εκεί για ν’ αναδείξει μία Ελλάδα που πλέον αποτελεί ανάμνηση. Η ζωή μας έχει αλλάξει. Αναμενόμενο. Το ποτάμι πάει μπροστά, η ζωή εξελίσσεται και γινόμαστε μάρτυρες κοσμογονικών αλλαγών. Αυτό γινόταν πάντα και θα συνεχίσει να γίνεται. “Τα πάντα ρει”, που έλεγε και ο Ηράκλειτος. Η διαφορά είναι ότι με την έλευση του διαδικτύου, πλέον οι αλλαγές γίνονται σε ρυθμούς που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε. Είναι εξωφρενική η ταχύτητα και δεν έχουμε την αντιληπτική ικανότητα και τον χρόνο να πατήσουμε pause, να σκεφτούμε, να χαρούμε και να πενθήσουμε για όλα εκείνα που έρχονται και φεύγουν. Ο Χρόνος σαν τον Κρόνο που τρώει τα παιδιά του. Έχει το διαδίκτυο τη δική του ευθύνη σε όλο αυτό; Βεβαίως. Αλλά δεν μπορούμε να το κατηγορήσουμε για οτιδήποτε μας συμβαίνει, όπως δεν μπορούμε να κατηγορήσουμε και τις νέες γενιές που περισσότερο κοιτάζουν παρά ζουν.

Γιατί όλος αυτός ο πρόλογος; Διότι ο “Lumpen Retrolletarios”, το πιο εθιστικό κανάλι που δεν ήξερες ότι είχες ανάγκη, έρχεται να διαλύσει μια για πάντα το επιχείρημα των παλαιότερων πως τότε τα πάντα ήταν πιο αθώα. Το επιχείρημα “Εμείς φλερτάραμε στα μπαράκια και χωρίς κινητά”, τα ακούνε κάτι στοιχειωμένα internet cafe και γελάνε. Γιατί εκείνα ξέρουν ότι τα μπακούρια της τότε εποχής έψαχναν τον έρωτα στο web. 

Να πέσει το βίντεο; Να πέσει το βίντεο!

Όπως γράφει στην περιγραφή: “Μόνο δύο λέξεις επαναλάμβανες όλη μέρα, kapoia prv kapoia prv και οταν γινόταν το θαύμα, προσπαθούσες να γεννήσεις την ελληνική γλώσσα από την αρχή λες και ήσουν μέσα σε κάνα bad trip. Μετά να πάρεις κάνα MSN, hacking, παρακολουθήσεις, κοριούς, κατασκοπεία, αντικατασκοπεία των αντιπάλων, σαμποτάζ, τίποτα δεν ήταν ανήθικο, προβληματικό.” 

Τα κανάλια της εποχής τα έκαναν ρεπορτάζ. Ο κόσμος δε φοβόταν και έμπαινε κατευθείαν στο ζουμί. Ήταν ακριβό το ίντερνετ εκείνη την εποχή, έπρεπε να είσαι σύντομος και περιεκτικός. Τα πρώτα δέκα λεπτά ήταν κρίσιμα και ακατάλληλα, όπως αναφέρει ο ήρωας της ιστορίας από τον Πειραιά. “Δε μιλήσαμε καθόλου, μιλήσανεεε τα κορμιά μαςςςς”. Απλός, λαϊκός, δωρικός. Χωρίς τζιριτζάντζουλες. Το pure καμάκι των 80’s και 90’s μπήκε στην ψηφιακή εποχή και το ποτάμι δε γυρίζει πίσω. Το βράδυ στον Μαζώ (τελικά μόνο αυτό έμεινε να θυμίζει την πασοκοΕλλάδα) και τα υπόλοιπα είναι ιστορία. 

Το 2024 θα φλερτάρεις λιγότερο από τα social media

Πατάω pause στο “Ζηλεύω” του Μαζωνάκη στο Spotify που το έβαλα για να μπω σε mood και καταλήγω. Ήταν η εποχή που ο κόσμος, όντως, φλέρταρε περισσότερο από κοντά. Συνήθως σε αυτά τα chat rooms δεν ήταν τύποι όπως οι One στο videoclip “Moro mou” αλλά καημενό@@@@@, που έψαχναν για λίγη χαρά στα σκέλια τους. Θα τους συναντήσεις και σήμερα. Ήταν η ευκολία και η ανωνυμία που έκαναν τα πάντα πιο εύκολα. Αλλά, αλήθεια, κάπως έτσι δεν αισθανόμαστε και σήμερα πίσω από την οθόνη του smartphone μας;