Αυτό που συμβαίνει στην Αττική τις τελευταίες ώρες είναι πρωτοφανές. Μία φωτιά που ξεκίνησε από τον Βαρνάβα να έχει φτάσει μέχρι τα Βριλήσσια και λέμε ευτυχώς που το πράσινο σταματάει κάπου στο Μαρούσι γιατί η πυρκαγιά θα είχε σβήσει στο λιμάνι του Πειραιά. Φτάσαμε στο σημείο να αισθανόμαστε ευλογημένοι που ζούμε στο τσιμέντο και δεν έχουμε βγει με τα λάστιχα να σώσουμε τις ζαρντινιέρες στην Ομόνοια. Δε θυμάμαι ξανά να έχει μπει φωτιά στον αστικό ιστό.
Την ίδια ώρα τα φανάρια σε Μεσογείων, Κηφισίας και Βουλιαγμένης δε λειτουργούν. Ένα πανδαιμόνιο στην Αττική. Η πρωτεύουσα της Ελλάδας παραδομένη στην αναλγησία. Η χώρα είναι διαλυμένη και προχωράει μόνο με το φιλότιμο μίας μειοψηφίας των πολιτών. Δεν είναι υπερβολή. Δε λειτουργεί τίποτα. Η χώρα έχει κατεβάσει ρολά. Υποτίθεται πως είχαν μάθει από τα λάθη των προηγούμενων ετών, έτσι τουλάχιστον είχαν ισχυριστεί δημόσια. Οι κυβερνώντες τα έχουν χαμένα, λογικό όταν ασχολείσαι μόνο με την επικοινωνία και όχι με τα ουσιώδη, και οι εικόνες ντροπής κάνουν τον γύρο του κόσμου. Ωστόσο αυτό είναι μαθηματικά βέβαια πως θα συμβεί όταν δεν είσαι Κράτος Πρόνοιας και Πρόληψης.
Η χώρα πάει στον αυτόματο πιλότο. Θυμάστε το “Πάμε κι όπου Βγει” στο έγκλημα των Τεμπών; Αυτό το διαχρονικό μότο το βλέπουμε ξανά μπροστά μας με τον πιο θλιβερό τρόπο. Ο κόσμος φοβισμένος, διχασμένος τρώει το ένα χαστούκι μετά το άλλο και δεν βρίσκει από κάπου να πιαστεί.
Μόνη αντίδραση από την Πολιτική Προστασία το 112. Το κινητό να χτυπάει από τις ειδοποιήσεις και να μην ξέρεις αν έρθει η δική σου στιγμή να φύγεις από το σπίτι. Η Αττική σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και εκτός από τους πυροσβέστες, μόνο οι εθελοντές και οι κάτοικοι των περιοχών να προσπαθούν να σώσουν την περιουσία τους. Οι υπεύθυνοι με τους παχυλούς μισθούς κρυμμένοι σαν τα ποντίκια στις τρύπες τους. Φοβισμένα ανθρωπάκια που δεν έχουν το σθένος να αναλάβουν τις ευθύνες τους ή έστω να ψελλίσουν μία συγγνώμη.
Η Ελλάδα στα κάρβουνα ή αλλιώς “Ελλάδα 2.0”.
