Να τη ζητάς τη συγνώμη όταν ξέρεις ότι κάτι δεν έχεις κάνει σωστά. Όταν έδωσες μια ψεύτικη υπόσχεση ή είχες αναλάβει να φέρεις μια αποστολή εις πέραν απογοητεύοντας τους γύρω σου. Όταν όμως βλέπεις ανθρώπους, στην προκειμένη περίπτωση αθλητές να ζητάνε συγνώμη δημοσίως επειδή δεν κατάφεραν να φτάσουν στο μετάλλιο, το λιγότερο που μπορούμε να πούμε είναι ένα μεγάλο μπράβο για την προσπάθειά τους. Όχι επειδή τους λυπόμαστε, αλλά γιατί αξίζουν τον θαυμασμό μας.
Είναι το τρίαθλο στο Σηκουάνα η πιο βρόμικη δοκιμασία των Ολυμπιακών Αγώνων;
Τα δάκρυα του Μιχάλη Αναστασάκη, λίγο μετά τον αποκλεισμό του από τον τελικό της σφυροβολίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού, συνέθεσαν μια πολύ δυνατή εικόνα και από εμάς ένα μεγαλοπρεπέστατο «θα τα καταφέρεις την επόμενη φορά», ασχέτως αν ο ίδιος δήλωσε «Ελπίζω την επόμενη φορά, αν υπάρξει επόμενη φορά, να είμαι αντάξιος των προσδοκιών όσων απογοήτευσα».
Τα προβλήματα δεν κρύβονται
Μπορεί το κλασικό «δεν πειράζει, είναι σαν να το πήρες» να ακούγεται κλισέ, ωστόσο, είναι η πικρή αλήθεια που ακολουθεί κάθε Ολυμπιάδα. Σε μια μέρα που η Ελλάδα πρόσθεσε και άλλα μετάλλιο στο «παλμαρέ» της, τα δάκρυα και οι απολογίες έρχονται ως αποτέλεσμα όλων όσων στερούνται οι αθλητές μας για να βρίσκονται στην απόλυτη διοργάνωση-τιμή.
Εδώ και χρόνια ο κλασικός αθλητισμός αλλά και γενικότερα οι αθλητικές δραστηριότητες της χώρας είναι σε μόνιμη παρακμή κάθε φορά όμως καταφέρνουν να μας προκαλούν ένα κοινό αίσθημα στενοχώριας και αγανάκτησης. Δεν είναι ωραίο να βλέπεις έναν τέτοιο θεσμό που είναι αποτυπωμένος στο DNA μας ως χώρα, να συνεχίζει να είναι τόσο παραμελημένος.
Στην προηγούμενη Ολυμπιάδα ήταν τα δάκρυα του Θοδωρή Ιακωβίδη, φέτος εκείνα της Δώρας Γκουντούρα και πιο πρόσφατα του Μιχάλη Αναστασάκη. Παιδιών που «παλεύουν» μόνα τους χωρίς καμία συνδρομή της Πολιτείας, που στερούνται τη ζωή και το μυαλό τους για να είναι σε αυτό το επίπεδο.
Το σκηνικό με τη Δώρα Γκουντούρα και τον διαιτητή που την αδίκησε.
Ο τελευταίος ένιωσε την ανάγκη να ζητήσει συγνώμη, λέγοντας «σήμερα δεν μου βγήκε καθόλου. Ψυχολογικά ήμουν έτοιμος, αλλά μάλλον μέσα στη βαλβίδα ήμουν πάρα πολύ κακός, ήμουν αργός. Δεν αγωνίστηκα πάρα πολύ, ενώ σκεφτόμουν αυτές τις μέρες ότι πρέπει να δώσω το 100% και το 200%, εν τέλει δεν το έκανα αυτό και είναι πολύ απογοητευτικό για μένα… Συγγνώμη που δεν κατάφερα να εκπληρώσω αυτόν τον στόχο που γίνεται κάθε τέσσερα χρόνια. Συγγνώμη στους ανθρώπους που πίστεψαν σε μένα και δεν τα κατάφερα και στους ανθρώπους που είναι εδώ, σήμερα, μαζί μου».
To #IStandWithAngelaCarini κάνει κρότο σε παγκόσμιο επίπεδο
Δεν πρέπει να μας ζητάει συγνώμη ο Μιχάλης ή ο κάθε άλλος Μιχάλης, όσο μεγάλες απαιτήσεις και αν έχει από τον εαυτό του. Εμείς πρέπει να ζητήσουμε συγνώμη από εκείνον, ειδικά όσοι δεν λένε να καταλάβουν τι μπορεί να περνάει, τι στερήσεις και τι πίεση ξεπερνάει για να φτάσει στο κορυφαίο επίπεδο. Ειδικά όταν έχει να ανταγωνιστεί αθλητές που δεν τους απασχολεί το πώς θα επιβιώσουν αλλά μονάχα τα αποτελέσματά τους.
