Από την εποχή της κυριαρχίας των Μυκηνών και της Κνωσού, υπάρχουν τοιχογραφίες που μαρτυρούν τις μάχες με ταύρους, τόσο από άντρες όσο και από γυναίκες. Οι μάχες και τα θεάματα με ταύρους ήταν επίσης κοινά στην αρχαία Ρώμη, ενώ οι Ίβηρες φορούσαν μανδύες ή τομάρια από ζώα προσπαθώντας να ξεφύγουν από τους ταύρους που τους κυνηγούσαν. Η καθολική εκκλησία με τη σειρά της είχε αντιταχθεί, αλλά θεωρούσε τον ταύρο το ζώο του σατανά, επειδή οι παγανιστές οπαδοί του Μίθρα θυσίαζαν ταύρους στις σημαντικές εορτές του – μια γνωστή τοιχογραφία που θα μπορούσε να βρει κανείς σε ένα Μιθραίο.
Οι ταυρομαχίες όπως τις γνωρίζουμε σήμερα, με τον «ήρωα» να βυθίζει τη λόγχη του, ξεκίνησε από τον γνωστό El Cid. Οι Ισπανοί σταμάτησαν τις ταυρομαχίες μόνο στην περίοδο της βασιλείας της Ισαβέλλας και του Φερδινάνδου, ενώ γύρω στο 1600 ο Κάρολος ο 4ος, αντικατέστησε την μακριά με την κοντή λόγχη, την επονομαζόμενη rejoncillo. Με τη σειρά τους, οι rejoneadores, οι άντρες που κρατούσαν την λόγχη, είχαν κυρίως αριστοκρατική καταγωγή και θεωρούνται ήρως σε αυτή την μάχη ανάμεσα στον ταύρο και τον άνθρωπο, σε μια κουλτούρα που συνεχίστηκε μέσα στους αιώνες και συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.
Όχι όμως στην Κολομβία. Είναι μία ακόμη χώρα που απαγορεύει από σήμερα τις ταυρομαχίες στη Νότιο Αμερική, μαζί με την Βραζιλία, τη Χιλή, την Αργεντινή, την Γουατεμάλα και την Ουρουγουάη. Την ίδια στιγμή, οι Πορτογάλοι είδαν φέτος τον χαμηλότερο αριθμό συμμετεχόντων στις δικές τους διοργανώσεις, δείχνοντας ότι ο κόσμος δεν βλέπει σε καμία περίπτωση αυτό το βασανιστήριο ως δείγμα κουλτούρας ή πολιτισμού. Oι Ισπανοί βέβαια προσπαθούν να κρατήσουν το νέο κόσμο στην παράδοση, παρότι αποφάσισαν για πρώτη φορά να μην προσφέρουν το παραδοσιακό βραβείο, πήραν εξίσου την απόφαση για δωρεάν εισιτήρια σε παιδιά κάτω των οκτώ ετών, με στόχο να μπουν στο πνεύμα της ταυρομαχίας. Μόνο που το πνεύμα δεν είναι τίποτε άλλο παρά μία άνανδρη δολοφονία, σε ένα ταλαιπωρημένο, λαβωμένο και θυμωμένο ζώο.
Η δολοφονία
Ακόμα και ο τρόπος που σκοτώνεται ο ταύρος παραπέμπει σε δολοφονία. Ας το δούμε κομμάτι-κομμάτι. Η δολοφονία του ταύρου έρχεται στο τρίτο και τελευταίο κομμάτι του «σώου», όταν το ζώο είναι εξουθενωμένο και έχει ήδη πολλές λόγχες στο σώμα του. Η τυπική δολοφονία εκτελείται όταν ο ταυρομάχος σπρώχνει τη μουλέτα (την κόκκινη κάπα) προς τα εμπρός με το αριστερό χέρι - αναγκάζοντας τον ταύρο να χαμηλώσει το κεφάλι του για να ψάξει τον αντίπαλό του. Με το δεξί του χέρι βυθίζει το ξίφος στο μικρό άνοιγμα ανάμεσα στις ωμοπλάτες του ταύρου ή στη διασταύρωση με το λαιμό.
Διάβασε επίσης: Το χειρότερο έθιμο με ταύρο είναι το Bous a la mar
Το ξίφος πρέπει να διεισδύσει διαγώνια, κόβοντας την αορτή, η οποία, αν εκτελεστεί καλά, προκαλεί σχεδόν ακαριαίο θάνατο. Εάν δεν το κάνει, ο ταύρος απλά αγριεύει και αναγκάζονται να χρησιμοποιήσουν δεύτερο σπαθί. Ένας matador έχει 10 λεπτά από την έναρξη των περασμάτων της μουλέτα για να σκοτώσει τον ταύρο. Εάν ο ματαντόρ δεν έχει ακόμη σκοτώσει το ζώο, ο ταυρομάχος φεύγει από το ρινγκ ντροπιασμένος, συχνά σε μια χορωδία από σφυρίγματα και αποδοκιμασίες και ίσως σε ένα μπαράζ από πεταμένα μαξιλάρια καθίσματος. Αλλά ζωντανός. Ο πληγωμένος ταύρος βγαίνει από την αρένα και σκοτώνεται στο σκοτάδι. Αν τελικά ο matador έχει βυθίσει το ξίφος σωστά, ένας άλλος torero που ονομάζεται puntillero, θα σιγουρέψει τον θάνατο του ζώου με ένα τρύπημα ενός μικρού, την puntilla, πίσω από το κεφάλι του ταύρου.
Πηγή: AP
Έθιμο ή απλά βασανισμός;
Οι ταύροι σήμερα εκτρέφονται ειδικά για ταυρομαχίες. Εκτρέφονται σε εκατοντάδες καταγεγραμμένα ράντζα ταύρων που βρίσκονται διάσπαρτα σε διάφορα μέρη του Μεξικού. Η επιλεκτική αναπαραγωγή έδωσε τη δυνατότητα στους κτηνοτρόφους να δημιουργήσουν έναν ταύρο που θα πεθάνει με τρόπο που θα ικανοποιήσει περισσότερο το κοινό. Επειδή το θέαμα ενός πληγωμένου ταύρου που προσπαθεί απεγνωσμένα να υποχωρήσει από το ρινγκ θα κατέστρεφε την εικόνα του «αθλήματος», οι ταύροι εκτρέφονται για να επιστρέφουν στο βασανιστήριο επανειλημμένα και να φαίνεται πως είναι μια άγρια και μοχθηρή πρόκληση για τον matador. Οι αριθμοί, σε κάθε περίπτωση, συνεχίζουν να είναι απογοητευτικοί. Κάθε χρόνο, περίπου 35.000 ταύροι βασανίζονται και σκοτώνονται σε ταυρομαχίες μόνο στην Ισπανία. Αν και πολλοί από τους παρευρισκόμενους στις ταυρομαχίες είναι Αμερικανοί τουρίστες, το 90% αυτών των τουριστών δεν επιστρέφουν ποτέ σε άλλη μάχη αφού έχουν δει την αδυσώπητη σκληρότητα. Οι Ισπανοί ταύροι και οι πολλοί αντίστοιχοι τους στο Μεξικό και σε άλλες χώρες, είναι θύματα μιας άγριας επίδειξης που ο κόσμος μεταμφιέζει σε «τέχνη». Ακόμα και πρώην ταυρομάχοι αναφέρουν ότι ο ταύρος είναι σκόπιμα εξασθενημένος με ηρεμιστικά και καθαρτικά, χτυπήματα στα νεφρά, βαζελίνη που τρίβεται στα μάτια τους για να θολώνει την όρασή τους, μεγάλα βάρη κρεμασμένα στο λαιμό τους για εβδομάδες πριν από τον αγώνα και εγκλεισμός στο σκοτάδι για ώρες πριν απελευθερωθεί στη φωτεινή αρένα.
Δεν υπάρχει τίποτε το ηρωικό σε ένα ζώο που πεθαίνει από τα χέρια σου, απλά για την διασκέδασή σου. Ελπίζουμε και οι υπόλοιπες χώρες να ακολουθήσουν σύντομα το παράδειγμα της Κολομβίας.
